We hebben ons doel bereikt: EFI.
Verslag volgt.
14-05-2011
Zuid-Afrika - De Finish
Het doel is bereikt. Op 14 mei volbrachten we de tocht die startte op 15 januari en ons via 12000km door 10 landen bracht. We zijn van de ene kant van Afrika naar de andere gefietst. Elke centimeter op eigen kracht. Allebei behoren we tot het selecte groepje dat alle etappes wist uit te rijden. Elke Fu*@#%^ Inch.
We hebben ons doel bereikt: EFI.
Verslag volgt.
We hebben ons doel bereikt: EFI.
Verslag volgt.
09-05-2011
Namibië - Afrika in het klein
Van Namibie wordt gezegd dat het Afrika in het klein is. Het zou alle soorten van natuur, mens en dier huisvesten. Ik weet niet of die stelling correct is, maar mooi en prettig is het er in elk geval zeker. De eerste 2 dagen waren nog vooral lange, vlakke asfaltritten. Vooral saai. Maar de Duitse Bäckerei die halverwege de 2e rit in TdA-stijl werd geplunderd, maakte veel goed. Namibië kent veel Duitse gasten en voorvaderen. Dat laatste leidde ook tot de merkwaardige plotselinge constatering dat er veel meer blanken waren en dat deze niet tot die groep behoorden die we af en toe als medereizigers tegenkwamen. Plotseling bestonden er Afrikaanse blanke locals. De straten, het verkeer, de huizen, gebouwen in het algemeen, alles was ook meer georganiseerd zoals wij het kennen. Wél georganiseerd. En beter georganiseerd, zouden wij zeggen.
En dus ook meer kans op adequaat medisch onderzoek en behandeling. Opnieuw een tropische ziekte. Met de symtomen die nu al ca 3 weken het plezier beïnvloedden op dezelfde manier als de malaria dat deed, meldde ik me 2 achtereenvolgende dagen in het ziekenhuis. Na bloed- en faecesonderzoek werd vastgesteld dat de malaria helemaal weg was. Mooi, maar ja, er was toch echt wel wat mis met mijn lichaam. Een week later bleek uit de resterende onderzoeksresultaten dat ik de ziekte Giardia had. Ai, ook risky schijnbaar; mederijder vertelde dat zijn moeder er bijna aan overleden was. Snel daarna kon de medische behandeling gestart worden.
En wat was ik gelukkig. Voelde me de koning te rijk. Een halve dag na de start van de medicatie voelde ik me tijdens de etappe sterker en sterker worden. Ik had weer meer energie en kracht. Arets werd gek van me. Ik zat te juichen, te zingen, te ouwehoeren en knalde overal naar boven. Wat wel een beetje gek was, was dat ik veel moest plassen. En t werd heel veel. Ik probeerde eerst nog te bedenken dat het de afvalstoffen van de ziektestrijd waren. Maar toen de kleur zo donker en rood leek en het vooral steeds meer door ondraaglijke pijn gekenmerkt werd, om de 5 km.. toen moest ik toch echt concluderen dat er nog iets anders mis was.
Nou ja, een lang verhaal kort: het bleek dat ik bloed aan het plassen was en 2 dagen later kreeg ik medicatie tegen een prostaatinfectie. Die dag echter werden de andere lichamelijke problemen overstemd door veel meer pijn. Aan het rechteroog. De pijn leidde er bovendien toe dat zonlicht nauwelijks te verdragen was en pijnscheuten veroorzaakten, die mijn ogen deden wegdraaien. Verdomd lastig als je op een fiets zit. Uiteindelijk hebben zich er 6 medici mee beziggehouden, heb ik een week met 1 contactlens rondgereden, 9 verschillende medicamenten gehad, een rit met dichtgeplakt oog proberen te rijden en een startverbod moeten bestrijden. Het was bijna tegen de limits aan. De staf vond dat deze gepasseerd waren en vertelden me dat ze me van de fiets wilde halen en ook Arets werd gevraagd me te overtuigen. Ik had de schijn niet mee toen ik na een van die ritten niet meer zelfstandig naar de medische post kon komen en met infusen aan beide armen kwam te liggen. Maar ik dacht zelf dat doorrijden wel mogelijk zou zijn. Iedereen kiest zijn eigen doelen in het leven en op dit moment was EFI het mijne. Het was een worsteling, maar we slaagden erin. We: medicatie, muziek en makker Arets.
En verder was er vooral ook sprake van schitterende natuur. Wat een verrassing nog zo richting het einde van de Tour! Prachtige zandduinen, indrukwekkende bergen en mooie woestijn, de Kalahari Desert. Beetje lastig was dat het er nauwelijks zou regenen en nu plots buiten het seizoen 3 maanden achtereen per maand meer dan in een heel jaar naar beneden gesodemieterd kwam! Gevolg was dat we kampeerden in regen en soms door onvoorstelbare modderrivieren reden. Een 'dirt road' waarover we het kamp binnenreden, die alom geprezen werd om de hoge snelheid die we er konden halen, was de volgende ochtend een nauwelijks door te komen gele rivier geworden. Meer dan de helft van de rijders startte niet en een aantal liet zich na enkele honderden meters alsnog oppikken door de vrachtwagens. Het was echt ploeterwerk. Toen we eindelijk weer een dorp bereikten, was het genot van een warme kop koffie en -jawel!- soort van saucijzenbroodjes enorm. Doorweekt en koud aten we de hele vitrine leeg. Het was zo vreemd om weer 'westerse luxe' tegen te komen. En wat hebben we genoten. Yoghurt, chocola en ijs waren favorieten. En elke keer dat we (ik eet normaal bijna nooit ijs) Magnums vonden, smulden we. En vraten. Hemels.
Er valt nog zoveel te schrijven, merk ik nu ik dit stuk vervolg na lange onderbreking: de spectaculair grote zandduinen, het superdeluxe resort dat Arets en ik onszelf kado deden, zulk heftige off-road afdalingen dat de nieuwe tandbladen compleet vernield bleken door het stuiteren over de rotsen, een bergrit waar we door 25 bergriviertjes en -beekjes moesten fietsen of waden, omrijden om over een spoorbrug te klimmen omdat een rivier te hoog stond, prachtige zonsondergangen, afscheid van enkele nieuwe vrienden en het uitzicht op nog maar één land te gaan...
BK
En dus ook meer kans op adequaat medisch onderzoek en behandeling. Opnieuw een tropische ziekte. Met de symtomen die nu al ca 3 weken het plezier beïnvloedden op dezelfde manier als de malaria dat deed, meldde ik me 2 achtereenvolgende dagen in het ziekenhuis. Na bloed- en faecesonderzoek werd vastgesteld dat de malaria helemaal weg was. Mooi, maar ja, er was toch echt wel wat mis met mijn lichaam. Een week later bleek uit de resterende onderzoeksresultaten dat ik de ziekte Giardia had. Ai, ook risky schijnbaar; mederijder vertelde dat zijn moeder er bijna aan overleden was. Snel daarna kon de medische behandeling gestart worden.
En wat was ik gelukkig. Voelde me de koning te rijk. Een halve dag na de start van de medicatie voelde ik me tijdens de etappe sterker en sterker worden. Ik had weer meer energie en kracht. Arets werd gek van me. Ik zat te juichen, te zingen, te ouwehoeren en knalde overal naar boven. Wat wel een beetje gek was, was dat ik veel moest plassen. En t werd heel veel. Ik probeerde eerst nog te bedenken dat het de afvalstoffen van de ziektestrijd waren. Maar toen de kleur zo donker en rood leek en het vooral steeds meer door ondraaglijke pijn gekenmerkt werd, om de 5 km.. toen moest ik toch echt concluderen dat er nog iets anders mis was.
Nou ja, een lang verhaal kort: het bleek dat ik bloed aan het plassen was en 2 dagen later kreeg ik medicatie tegen een prostaatinfectie. Die dag echter werden de andere lichamelijke problemen overstemd door veel meer pijn. Aan het rechteroog. De pijn leidde er bovendien toe dat zonlicht nauwelijks te verdragen was en pijnscheuten veroorzaakten, die mijn ogen deden wegdraaien. Verdomd lastig als je op een fiets zit. Uiteindelijk hebben zich er 6 medici mee beziggehouden, heb ik een week met 1 contactlens rondgereden, 9 verschillende medicamenten gehad, een rit met dichtgeplakt oog proberen te rijden en een startverbod moeten bestrijden. Het was bijna tegen de limits aan. De staf vond dat deze gepasseerd waren en vertelden me dat ze me van de fiets wilde halen en ook Arets werd gevraagd me te overtuigen. Ik had de schijn niet mee toen ik na een van die ritten niet meer zelfstandig naar de medische post kon komen en met infusen aan beide armen kwam te liggen. Maar ik dacht zelf dat doorrijden wel mogelijk zou zijn. Iedereen kiest zijn eigen doelen in het leven en op dit moment was EFI het mijne. Het was een worsteling, maar we slaagden erin. We: medicatie, muziek en makker Arets.
En verder was er vooral ook sprake van schitterende natuur. Wat een verrassing nog zo richting het einde van de Tour! Prachtige zandduinen, indrukwekkende bergen en mooie woestijn, de Kalahari Desert. Beetje lastig was dat het er nauwelijks zou regenen en nu plots buiten het seizoen 3 maanden achtereen per maand meer dan in een heel jaar naar beneden gesodemieterd kwam! Gevolg was dat we kampeerden in regen en soms door onvoorstelbare modderrivieren reden. Een 'dirt road' waarover we het kamp binnenreden, die alom geprezen werd om de hoge snelheid die we er konden halen, was de volgende ochtend een nauwelijks door te komen gele rivier geworden. Meer dan de helft van de rijders startte niet en een aantal liet zich na enkele honderden meters alsnog oppikken door de vrachtwagens. Het was echt ploeterwerk. Toen we eindelijk weer een dorp bereikten, was het genot van een warme kop koffie en -jawel!- soort van saucijzenbroodjes enorm. Doorweekt en koud aten we de hele vitrine leeg. Het was zo vreemd om weer 'westerse luxe' tegen te komen. En wat hebben we genoten. Yoghurt, chocola en ijs waren favorieten. En elke keer dat we (ik eet normaal bijna nooit ijs) Magnums vonden, smulden we. En vraten. Hemels.
Er valt nog zoveel te schrijven, merk ik nu ik dit stuk vervolg na lange onderbreking: de spectaculair grote zandduinen, het superdeluxe resort dat Arets en ik onszelf kado deden, zulk heftige off-road afdalingen dat de nieuwe tandbladen compleet vernield bleken door het stuiteren over de rotsen, een bergrit waar we door 25 bergriviertjes en -beekjes moesten fietsen of waden, omrijden om over een spoorbrug te klimmen omdat een rivier te hoog stond, prachtige zonsondergangen, afscheid van enkele nieuwe vrienden en het uitzicht op nog maar één land te gaan...
BK
07-05-2011
Botswana - Elephant Highway en Giardia
Internetgebreken, net als fysieke, weerhielden mij van updates. Een volgende terug. Blik:
Om in Botswana te komen, moesten we een veerpont nemen. Na een etappe van een kleine 100 km kwamen we aan op de weg die ons naar de boot zou leiden. Echter, de weg werd geblokkeerd door tientallen vrachtwagens die diagonaal over de weg geparkeerd stonden. De chauffeurs geboden ons om te keren en terug te gaan. Die woorden in de wind slaand, slalomden we ons tussen de barrières door en kwamen we bij de rivier aan. Slechts 1 van de 2 ponten werkte. Varend kwamen op een uniek stukje aarde: daar waar 4 landen aan elkaar grenzen: Zambia, Botswana, Namibië en Zimbabwe. Eigenlijk trekken we met deze tour dus door 11 landen.
Aangekomen in het kamp kregen we s avonds een briefing door een plaatselijke jager. Hij zou ons een aantal dagen escorteren om de veiligheid te vergroten. Zo zou de volgende avond het kamp 10km verplaatst worden als gevolg van de verse leeuwensporen die hij op de beoogde plaats vond. Op de briefing kregen we te horen hoe te handelen bij een ontmoeting met een leeuw, maar vooral bij een ontmoeting met een olifant. We zaten namelijk in een gebied waar heel veel olifanten leefden. Enkele weken geleden was de directeur van de TDA aangevallen door een olifant. En ook die ochtend was een groepje renners al belaagd door een fant. Het beest was op ze afgestormd met klapperende oren en maakte een schijnbeweging hen te vertrappelen. Ze halen 40km per uur en trappen een mens helemaal dood. Beetle zigzaggen en rond de boom rennen, dat zou werken. Gelukkig is 95% van hun charges slechts een schijnaanval. De briefing was niet voor niks. De volgende dag raceten we weer een keertje mee. Plots verschenen er 2 giganten uit de bushes en moesten we de race tijdelijk stilleggen. Mooi moment. Minder mooi was het moment dat 1 van de rijders het achterwiel van de voorganger raakte en met 43km per uur over het asfalt schoof. Zijn geluk was dat hij snel in de berm terechtkwam. Naar het einde van de etappe ging het tempo steeds verder omhoog en bleven we uiteindelijk met 4 over. We wilden Arets aan de winst helpen die de overwinning op wilde dragen in het kader van de sterfdag van zijn vader. En onze taktiek werkte! Een mooie zege.
Verder hadden we een mooi kamp op een lodge-complex waar we aan de rand van het zwembad de verjaardag van een van de vrouwen vierden. Arets stal de show in een dance-off tegen een van de meiden, maar slaagde er helaas niet in de hoofdlamp te winnen die op het spel stond (Hij was de zijne kwijtgeraakt.)
We mengden ons die dagen nog een paar keer in het wedstrijdgebeuren en staken een helpende hand uit naar onze Duitse vriend die 2e staat. Dit en een paar andere situaties leidde tot weer een nieuwe bijnaam: the Bram Express. Weer kunnen knallen was soms lekker, maar voor ons waren de landschappen en leuke gesprekken de hoogtepunten. In dit land was van dat eerste niet altijd te genieten, des te meer van de stops die wij wél konden maken. Wat genoten we van een mogelijkheid tot coke, chocola of ijs!
Helaas kwam Botswana ook op de proppen met weer lichamelijke narigheden. Het leek alsof ik weer malariasymptomen had. Later zou blijken dat de malaria helemaal uit het lichaam was, maar dat ik nu Giardia opgelopen bleek te hebben. Maar, we fietsten gewoon door en finishten elke etappe. En we reden vaak ook nog steeds hard. Zo was er in Botswana ook een tijdrit voor landenteams. Arets en ik met vrienden Henry en Bastiaan. Als NL ONE vermorzelden we de tegenstanders. We waren met 56 minuten het enige team dat onder het uur bleef. Was erg leuk. (Artikel TdA)
In Botswana maakten we ook een vlucht boven de Okavango Delta. Echt prachtig. De natuur, de rivier die niet in de zee, mqqr in de grond verdween en de kuddes olifanten die we zagen. Nu pas zagen en realiseerden we ons hoe uitgestrekt de gebieden en leefgebieden waren waar we doorheen fietsten. Mooi ander perspectief. Een ander wildlife gerelateerde ervaring was Pasen. Door ons kamp liep een enorme struisvogel, groter dan wijzelf. Plots ging hij op één van onze tenten zitten. Toen we hem eraf hadden, bleek hij een supergroot ei achtergelaten te hebben.
Verder was Botswana: erg lange etappes en veel nachtelijke regens. Paar keer tent afbreken en inpakken tijdens regen. Afzien. Net als tijdens de rit van 207km door de regen. Maar het omgaan met dit soort dingen, leidde ook weer tot mooie zaken.
BK
![]()
Team Time Trial - Finish of winning team NL ONE
Om in Botswana te komen, moesten we een veerpont nemen. Na een etappe van een kleine 100 km kwamen we aan op de weg die ons naar de boot zou leiden. Echter, de weg werd geblokkeerd door tientallen vrachtwagens die diagonaal over de weg geparkeerd stonden. De chauffeurs geboden ons om te keren en terug te gaan. Die woorden in de wind slaand, slalomden we ons tussen de barrières door en kwamen we bij de rivier aan. Slechts 1 van de 2 ponten werkte. Varend kwamen op een uniek stukje aarde: daar waar 4 landen aan elkaar grenzen: Zambia, Botswana, Namibië en Zimbabwe. Eigenlijk trekken we met deze tour dus door 11 landen.
Aangekomen in het kamp kregen we s avonds een briefing door een plaatselijke jager. Hij zou ons een aantal dagen escorteren om de veiligheid te vergroten. Zo zou de volgende avond het kamp 10km verplaatst worden als gevolg van de verse leeuwensporen die hij op de beoogde plaats vond. Op de briefing kregen we te horen hoe te handelen bij een ontmoeting met een leeuw, maar vooral bij een ontmoeting met een olifant. We zaten namelijk in een gebied waar heel veel olifanten leefden. Enkele weken geleden was de directeur van de TDA aangevallen door een olifant. En ook die ochtend was een groepje renners al belaagd door een fant. Het beest was op ze afgestormd met klapperende oren en maakte een schijnbeweging hen te vertrappelen. Ze halen 40km per uur en trappen een mens helemaal dood. Beetle zigzaggen en rond de boom rennen, dat zou werken. Gelukkig is 95% van hun charges slechts een schijnaanval. De briefing was niet voor niks. De volgende dag raceten we weer een keertje mee. Plots verschenen er 2 giganten uit de bushes en moesten we de race tijdelijk stilleggen. Mooi moment. Minder mooi was het moment dat 1 van de rijders het achterwiel van de voorganger raakte en met 43km per uur over het asfalt schoof. Zijn geluk was dat hij snel in de berm terechtkwam. Naar het einde van de etappe ging het tempo steeds verder omhoog en bleven we uiteindelijk met 4 over. We wilden Arets aan de winst helpen die de overwinning op wilde dragen in het kader van de sterfdag van zijn vader. En onze taktiek werkte! Een mooie zege.
Verder hadden we een mooi kamp op een lodge-complex waar we aan de rand van het zwembad de verjaardag van een van de vrouwen vierden. Arets stal de show in een dance-off tegen een van de meiden, maar slaagde er helaas niet in de hoofdlamp te winnen die op het spel stond (Hij was de zijne kwijtgeraakt.)
We mengden ons die dagen nog een paar keer in het wedstrijdgebeuren en staken een helpende hand uit naar onze Duitse vriend die 2e staat. Dit en een paar andere situaties leidde tot weer een nieuwe bijnaam: the Bram Express. Weer kunnen knallen was soms lekker, maar voor ons waren de landschappen en leuke gesprekken de hoogtepunten. In dit land was van dat eerste niet altijd te genieten, des te meer van de stops die wij wél konden maken. Wat genoten we van een mogelijkheid tot coke, chocola of ijs!
Helaas kwam Botswana ook op de proppen met weer lichamelijke narigheden. Het leek alsof ik weer malariasymptomen had. Later zou blijken dat de malaria helemaal uit het lichaam was, maar dat ik nu Giardia opgelopen bleek te hebben. Maar, we fietsten gewoon door en finishten elke etappe. En we reden vaak ook nog steeds hard. Zo was er in Botswana ook een tijdrit voor landenteams. Arets en ik met vrienden Henry en Bastiaan. Als NL ONE vermorzelden we de tegenstanders. We waren met 56 minuten het enige team dat onder het uur bleef. Was erg leuk. (Artikel TdA)
In Botswana maakten we ook een vlucht boven de Okavango Delta. Echt prachtig. De natuur, de rivier die niet in de zee, mqqr in de grond verdween en de kuddes olifanten die we zagen. Nu pas zagen en realiseerden we ons hoe uitgestrekt de gebieden en leefgebieden waren waar we doorheen fietsten. Mooi ander perspectief. Een ander wildlife gerelateerde ervaring was Pasen. Door ons kamp liep een enorme struisvogel, groter dan wijzelf. Plots ging hij op één van onze tenten zitten. Toen we hem eraf hadden, bleek hij een supergroot ei achtergelaten te hebben.
Verder was Botswana: erg lange etappes en veel nachtelijke regens. Paar keer tent afbreken en inpakken tijdens regen. Afzien. Net als tijdens de rit van 207km door de regen. Maar het omgaan met dit soort dingen, leidde ook weer tot mooie zaken.
BK
Abonneren op:
Posts (Atom)