Terugblik volgens Twitter (Tweets tell the tale)

Kerst, BeOne Kick-off en 2 dgn familievriendenfeestgezelligheidsgevier 12:47 PM Dec 26th, 2010

Afscheidsbenefietnieuwjaarsborrel groots succes: naast schoonheid 7 donatiefietsen erbij! 04:24 AM Jan 2th 

False start C-2-C. Nijmegen-C-Nijmegen. To do lists, bandenbandieten, gebroken teenkootje, aanslag in Egypte. Genietend profiteren xtra time 11:24 AM Jan 5th   

Nieuwe vluchtpoging B&B one - C2C 2:32 PM Jan 6th   

WEER vluchtmisser!!!!Nu echter misser van BA, dus in London aan t pubfood en n pint. 7:19 PM Jan 6th   

Bikes and B&B safe n sound! Checking out the nightlife in Cairo. CHEERS! 8:24 PM Jan 7th   

We’re off! The Tour d’Afrique 2011 has started. Only 120 days to go 5:00 AM Jan 15th   

"I feel like I got hit by a truck." I actualy was. I'm ok, bike wrecked. Got another bike to finish the etappe, still EFI, lost 3.5 hours 2:23 PM Jan 18th 

 

Midden in desert, in donker is nieuw wiel gebouwd met geleende velg. Nog steeds EFI. En.. vandaag won Klaassen de etappe! 12:52 PM Jan 20th   

Rustdag: herstellen, Valley of the Kings, tombe van Tutanchamon, onverwacht diner bij local 9:03 PM Jan 23rd   

3e etappe-overwinning binnen en vandaag waren we een 1 en 2! 9:04 PM Jan 23rd   

                                                                                                      

Kamperen op schitterend strand, 36gr, geen wolkje ad hemel. Enige dat mist is n zee. Morgen tijdrit. Daarna rustdag in Khartoum. Sudan i ... 3:28 PM Feb 1st   

In Dongola aangekomen,met 2 1e over streep! Bij chief of police uitgenodigd toffees eten, zien we CNN dat we aan pleuris zijn ontsnapt in Cairo! 11:57 AM Feb 11th   

58gr tijdens rit. Na afloop surprise: 1 vd riders had via vriend bij duitse ambassade 6 blikjes bier t land weten in te krijgen 11:59 AM Feb 11th  

                                                             

De eerste fietsen overhandigd, de eerste wolken gezien, de eerste plaats voor Ethiopië. Mooiste landschappen, mooiste dieren, mooiste mensen! (Slechtste internet, dat wel, dus duurt nog ff tot update) x! 5:39 PM Feb 17th   

                                                                

2 wildemannen@Addis Abeba.Na 6d zonder stromend water (muv mooiste watervallen!), gorgeous gorges, Cima Coppi (3125m) nunormaalalsgrootsteluxe 8:45 PM Feb 21st      

Niet normale genieten nu. Enuploadenfotoosenverhalen: http://cairo-2-capetown.blogspot.com/ 3:25 PM Feb 23rd   

Arets zei: ga vandaag maar. Gevolg: solo v 130km en 40 min. sneller dan de rest. Sorry, maar toch stiekem leuk om even waarde van alg klassem 10:52 AM Feb 24th

4d geleden gewelddadige overval plaatsgevonden: 6 mederijders in hinderlaag guerilla's. Wijzelf net ontsnapt. Geen zwaargewonden,alles ok nu 5:18 PM Mar 13th

Belangrijke bike donation. Giraffen, leeuwen, luipaarden. Ongelooflijk veel regen. Waterfietsen door modderrivieren. Genieten en afzien. ... 6:27 PM Mar 21st   

Na 10dgn afzien in modder, regen, natte tent en slaapzak, mét zonder douche, nu cocktails drinken aan prachtig strand in Malawi 8:00 PM Mar 30th  

To underline the defeat of malaria and the comeback: 2nd stage win in a row. Very nice feeling! Tomorrow we will stop racing again and w ... 7:29 PM Apr 12th   

Biggest kick ever: Bungy Swing at the Victoria Falls. Just before getting smashed on the rocks a flight over the gorge. Wow, still shaking! 2:38 PM Apr 16th   

Gister briefing hoe te reageren bij aanval olifant. Vandaag saai landschap, dus weer n keer racen. Koers stilgelegd ivm overstekende fanten! 12:17 PM Apr 21st   

En kamp werd verplaatst vanwege rondsluipende leeuwen. De etappe dmv teamspel op naam BeOne geschreven,winst werd opgedragen aan vader Arets 12:17 PM Apr 21st   

                                                                                                                               

Flying over the Okavango Delta, Botswana. Overwhelming size, green colors, rhinos, hippos, elephants and disappearing river: impressive. 6:52 PM Apr 22nd   

                                                                                                   

Neerslag zou in dit gebied zéér onwaarschijnlijk zijn.. Elke dag regen en onweer, vandaag hagel @ etappes 160-207km door de Kalahariwoestijn 8:17 PM Apr 26th  

                                                                                            

After 4 weeks between not fit and struggling hospital results: giardia. But, still on the bike and EFI. Tomorrow's challenge: 179km offroad 7:32 PM May 6th   

Silly, yes. Stupid, no. They wanted to take me off the bike.Did finish the 179k though. Despite Giardia,eye and prostate infection still EFI 10:47 PM May 8th   

                                                                                          

Yesterday: Support from support crew: because the medic patched my eye, I got a pirate sword and a parrot, riding into camp. 7:47 PM May 11th 

Day before yesterday: fellow riders wrote with flowers on the road: Bram we love you! 7:49 PM May 11th 

2day: It works! (and the drugs) People tell me I'm back! And wow, I've got back my vision! I can see the sea! We've made it to The Atlantic! 7:58 PM May 11th   

                                                                                   

Laatste nacht in tent, laatste x voorbereiden op n rit. Morgen finish aan andere kant v Afrika. Belooft groots te worden, met half Cape Town 8:08 PM May 13th

WE DID IT. We made it to the other side of Africa. Cairo-2-Cape Town. 12000km. We’ve reached our goal and both got an EFI-medal 16:00 PM May 14th

Black Label aan t drinken omdat Gullit t vandaag aanprees. Morgen haaienopnaaien; duiken met de Great Whites 10:24 PM May 17th

Keeping spirits up after another intravenous and nice day at an African hospital. Cape Town, giardia and joy are still there. 4:51 PM May 23rd  

Mail Stef Bos: hij toert ‘sy gat af’ in het Noorden (NL), pas juni in Kaapstad terug, ferme groet, die koffie n keer voor later. Leukjammer! 9:58 AM May 26th 

H O M E ! 10:59 AM May 28th 

Zuid-Afrika - De Finish

Het doel is bereikt. Op 14 mei volbrachten we de tocht die startte op 15 januari en ons via 12000km door 10 landen bracht. We zijn van de ene kant van Afrika naar de andere gefietst. Elke centimeter op eigen kracht. Allebei behoren we tot het selecte groepje dat alle etappes wist uit te rijden. Elke Fu*@#%^ Inch.
We hebben ons doel bereikt: EFI.

Verslag volgt.

Namibië - Afrika in het klein

Van Namibie wordt gezegd dat het Afrika in het klein is. Het zou alle soorten van natuur, mens en dier huisvesten. Ik weet niet of die stelling correct is, maar mooi en prettig is het er in elk geval zeker. De eerste 2 dagen waren nog vooral lange, vlakke asfaltritten. Vooral saai. Maar de Duitse Bäckerei die halverwege de 2e rit in TdA-stijl werd geplunderd, maakte veel goed. Namibië kent veel Duitse gasten en voorvaderen. Dat laatste leidde ook tot de merkwaardige plotselinge constatering dat er veel meer blanken waren en dat deze niet tot die groep behoorden die we af en toe als medereizigers tegenkwamen. Plotseling bestonden er Afrikaanse blanke locals. De straten, het verkeer, de huizen, gebouwen in het algemeen, alles was ook meer georganiseerd zoals wij het kennen. Wél georganiseerd. En beter georganiseerd, zouden wij zeggen.

En dus ook meer kans op adequaat medisch onderzoek en behandeling. Opnieuw een tropische ziekte. Met de symtomen die nu al ca 3 weken het plezier beïnvloedden op dezelfde manier als de malaria dat deed, meldde ik me 2 achtereenvolgende dagen in het ziekenhuis. Na bloed- en faecesonderzoek werd vastgesteld dat de malaria helemaal weg was. Mooi, maar ja, er was toch echt wel wat mis met mijn lichaam. Een week later bleek uit de resterende onderzoeksresultaten dat ik de ziekte Giardia had. Ai, ook risky schijnbaar; mederijder vertelde dat zijn moeder er bijna aan overleden was. Snel daarna kon de medische behandeling gestart worden.

En wat was ik gelukkig. Voelde me de koning te rijk. Een halve dag na de start van de medicatie voelde ik me tijdens de etappe sterker en sterker worden. Ik had weer meer energie en kracht. Arets werd gek van me. Ik zat te juichen, te zingen, te ouwehoeren en knalde overal naar boven. Wat wel een beetje gek was, was dat ik veel moest plassen. En t werd heel veel. Ik probeerde eerst nog te bedenken dat het de afvalstoffen van de ziektestrijd waren. Maar toen de kleur zo donker en rood leek en het vooral steeds meer door ondraaglijke pijn gekenmerkt werd, om de 5 km.. toen moest ik toch echt concluderen dat er nog iets anders mis was.

Nou ja, een lang verhaal kort: het bleek dat ik bloed aan het plassen was en 2 dagen later kreeg ik medicatie tegen een prostaatinfectie. Die dag echter werden de andere lichamelijke problemen overstemd door veel meer pijn. Aan het rechteroog. De pijn leidde er bovendien toe dat zonlicht nauwelijks te verdragen was en pijnscheuten veroorzaakten, die mijn ogen deden wegdraaien. Verdomd lastig als je op een fiets zit. Uiteindelijk hebben zich er 6 medici mee beziggehouden, heb ik een week met 1 contactlens rondgereden, 9 verschillende medicamenten gehad, een rit met dichtgeplakt oog proberen te rijden en een startverbod moeten bestrijden. Het was bijna tegen de limits aan. De staf vond dat deze gepasseerd waren en vertelden me dat ze me van de fiets wilde halen en ook Arets werd gevraagd me te overtuigen. Ik had de schijn niet mee toen ik na een van die ritten niet meer zelfstandig naar de medische post kon komen en met infusen aan beide armen kwam te liggen. Maar ik dacht zelf dat doorrijden wel mogelijk zou zijn. Iedereen kiest zijn eigen doelen in het leven en op dit moment was EFI het mijne. Het was een worsteling, maar we slaagden erin. We: medicatie, muziek en makker Arets.

En verder was er vooral ook sprake van schitterende natuur. Wat een verrassing nog zo richting het einde van de Tour! Prachtige zandduinen, indrukwekkende bergen en mooie woestijn, de Kalahari Desert. Beetje lastig was dat het er nauwelijks zou regenen en nu plots buiten het seizoen 3 maanden achtereen per maand meer dan in een heel jaar naar beneden gesodemieterd kwam! Gevolg was dat we kampeerden in regen en soms door onvoorstelbare modderrivieren reden. Een 'dirt road' waarover we het kamp binnenreden, die alom geprezen werd om de hoge snelheid die we er konden halen, was de volgende ochtend een nauwelijks door te komen gele rivier geworden. Meer dan de helft van de rijders startte niet en een aantal liet zich na enkele honderden meters alsnog oppikken door de vrachtwagens. Het was echt ploeterwerk. Toen we eindelijk weer een dorp bereikten, was het genot van een warme kop koffie en -jawel!- soort van saucijzenbroodjes enorm. Doorweekt en koud aten we de hele vitrine leeg. Het was zo vreemd om weer 'westerse luxe' tegen te komen. En wat hebben we genoten. Yoghurt, chocola en ijs waren favorieten. En elke keer dat we (ik eet normaal bijna nooit ijs) Magnums vonden, smulden we. En vraten. Hemels.

Er valt nog zoveel te schrijven, merk ik nu ik dit stuk vervolg na lange onderbreking: de spectaculair grote zandduinen, het superdeluxe resort dat Arets en ik onszelf kado deden, zulk heftige off-road afdalingen dat de nieuwe tandbladen compleet vernield bleken door het stuiteren over de rotsen, een bergrit waar we door 25 bergriviertjes en -beekjes moesten fietsen of waden, omrijden om over een spoorbrug te klimmen omdat een rivier te hoog stond, prachtige zonsondergangen, afscheid van enkele nieuwe vrienden en het uitzicht op nog maar één land te gaan...

BK

Botswana - Elephant Highway en Giardia

Internetgebreken, net als fysieke, weerhielden mij van updates. Een volgende terug. Blik:

Om in Botswana te komen, moesten we een veerpont nemen. Na een etappe van een kleine 100 km kwamen we aan op de weg die ons naar de boot zou leiden. Echter, de weg werd geblokkeerd door tientallen vrachtwagens die diagonaal over de weg geparkeerd stonden. De chauffeurs geboden ons om te keren en terug te gaan. Die woorden in de wind slaand, slalomden we ons tussen de barrières door en kwamen we bij de rivier aan. Slechts 1 van de 2 ponten werkte. Varend kwamen op een uniek stukje aarde: daar waar 4 landen aan elkaar grenzen: Zambia, Botswana, Namibië en Zimbabwe. Eigenlijk trekken we met deze tour dus door 11 landen.

Aangekomen in het kamp kregen we s avonds een briefing door een plaatselijke jager. Hij zou ons een aantal dagen escorteren om de veiligheid te vergroten. Zo zou de volgende avond het kamp 10km verplaatst worden als gevolg van de verse leeuwensporen die hij op de beoogde plaats vond. Op de briefing kregen we te horen hoe te handelen bij een ontmoeting met een leeuw, maar vooral bij een ontmoeting met een olifant. We zaten namelijk in een gebied waar heel veel olifanten leefden. Enkele weken geleden was de directeur van de TDA aangevallen door een olifant. En ook die ochtend was een groepje renners al belaagd door een fant. Het beest was op ze afgestormd met klapperende oren en maakte een schijnbeweging hen te vertrappelen. Ze halen 40km per uur en trappen een mens helemaal dood. Beetle zigzaggen en rond de boom rennen, dat zou werken. Gelukkig is 95% van hun charges slechts een schijnaanval. De briefing was niet voor niks. De volgende dag raceten we weer een keertje mee. Plots verschenen er 2 giganten uit de bushes en moesten we de race tijdelijk stilleggen. Mooi moment. Minder mooi was het moment dat 1 van de rijders het achterwiel van de voorganger raakte en met 43km per uur over het asfalt schoof. Zijn geluk was dat hij snel in de berm terechtkwam. Naar het einde van de etappe ging het tempo steeds verder omhoog en bleven we uiteindelijk met 4 over. We wilden Arets aan de winst helpen die de overwinning op wilde dragen in het kader van de sterfdag van zijn vader. En onze taktiek werkte! Een mooie zege.

Verder hadden we een mooi kamp op een lodge-complex waar we aan de rand van het zwembad de verjaardag van een van de vrouwen vierden. Arets stal de show in een dance-off tegen een van de meiden, maar slaagde er helaas niet in de hoofdlamp te winnen die op het spel stond (Hij was de zijne kwijtgeraakt.)

We mengden ons die dagen nog een paar keer in het wedstrijdgebeuren en staken een helpende hand uit naar onze Duitse vriend die 2e staat. Dit en een paar andere situaties leidde tot weer een nieuwe bijnaam: the Bram Express. Weer kunnen knallen was soms lekker, maar voor ons waren de landschappen en leuke gesprekken de hoogtepunten. In dit land was van dat eerste niet altijd te genieten, des te meer van de stops die wij wél konden maken. Wat genoten we van een mogelijkheid tot coke, chocola of ijs!

Helaas kwam Botswana ook op de proppen met weer lichamelijke narigheden. Het leek alsof ik weer malariasymptomen had. Later zou blijken dat de malaria helemaal uit het lichaam was, maar dat ik nu Giardia opgelopen bleek te hebben. Maar, we fietsten gewoon door en finishten elke etappe. En we reden vaak ook nog steeds hard. Zo was er in Botswana ook een tijdrit voor landenteams. Arets en ik met vrienden Henry en Bastiaan. Als NL ONE vermorzelden we de tegenstanders. We waren met 56 minuten het enige team dat onder het uur bleef. Was erg leuk. (Artikel TdA)

In Botswana maakten we ook een vlucht boven de Okavango Delta. Echt prachtig. De natuur, de rivier die niet in de zee, mqqr in de grond verdween en de kuddes olifanten die we zagen. Nu pas zagen en realiseerden we ons hoe uitgestrekt de gebieden en leefgebieden waren waar we doorheen fietsten. Mooi ander perspectief. Een ander wildlife gerelateerde ervaring was Pasen. Door ons kamp liep een enorme struisvogel, groter dan wijzelf. Plots ging hij op één van onze tenten zitten. Toen we hem eraf hadden, bleek hij een supergroot ei achtergelaten te hebben.

Verder was Botswana: erg lange etappes en veel nachtelijke regens. Paar keer tent afbreken en inpakken tijdens regen. Afzien. Net als tijdens de rit van 207km door de regen. Maar het omgaan met dit soort dingen, leidde ook weer tot mooie zaken.

BK

Team Time Trial - Finish of winning team NL ONE

Zambia - voortrollen en dé hoogtepunten van de Tour

Zambia: groene 'rolling hills'. Manshoog en manshoger gras. Olifantengras. Mooi, maar verder niet veel te zien en op een gegeven moment wel gézien. Kilometers maken. Nog veel te gaan naar Cape Town. Ook was Zambia de tijd van de strijd met malaria. Maar tevens van de onverwacht snelle comeback. Van de 2 pogingen tot etappeoverwinningen om dat uit te vinden en te onderstrepen. En het slagen daarvan. Het gevoel van geluk en bevrijding.

Verder was Zambia voor ons de rustdag in Lusaka, waar we aten (veel pizza's!), sliepen en herstelden. En later de rustdagen in Livingstone, bij de Victoria Falls! Eén van de, of misschien wel hét hoogtepunt tot dusver. Echt ontzettend indrukwekkend natuurschoon. Kippenvel, vol van warmte en opwinding, grote onafpoetsbare lach. En in dezelfde kloof de grootste kick ooit. We wonnen een prijs beschikbaar gesteld door plaatselijke high adrenaline-companies. Een halve dag abseilen, superman-vluchten over de gorge en de doodsval. De val waarbij de rotsen en bomen akelig snel en dicht naderden. En op het laatste moment de ruk voorwaarts voor een vlucht over de kloof. Heftiger dan de skydive en de bungeejumps uit het verleden. Wat een kick. Bij de herinnering voel ik zelfs opnieuw de arousalverhoging.

Zambia was voor ons ook: een nieuwe bike donation. Een sfeervolle, met regeringsfunktionarissen en dans-en theaterexpressies van lokale rituelen. En de daadwerkelijke schenkingen van veel fietsen namens onze donateurs. Oh, en in Zambia maakten we ook mee dat toeschouwers met houtskool op de weg hadden geschreven: BeOne!

BK

Terugblik op Tanzania en Malawi

Na Nairobi fietsten we naar Tanzania. Prachtig, de omgeving, vooral het gebied dat we bezochten gedurende de safari. Wat een natuur! Daarvan een apart verslag. Wat fietsen daarna betreft: er volgden een aantal heel zware dagen. Een nieuwe route dit jaar: off-road 10 dagen fietsen door veelal regen, modder, enorme plassen water en modderrivieren. Soms was er plezier in te ontdekken, vaker was het van start naar finish zien te komen. Ook doordat we ons niet gezond voelden (wat later duidelijk verklaard werd). Rijden in de regen was niet erg, maar de modder maakte het zwaar. Soms was t als een spekgladde ijsvlakte en soms als de pindakaas die we elke ochtend aten. Met stukjes noot. Soms nauwelijks door te komen. Eenmaal moesten we onze fiets tijdens de rit uiteenhalen en in een waterplas een uur lang de onderdelen poetsen omdat de deze vastliepen door de kleverige brei, de wielen niet meer draaiden en het vervangen van de lekke band niet te doen was door alle klei en steentjes aan hand en band. De mechaniciens waren tot ver na invallen van de duisternis bezig met vervangen van onderdelen en veel rijders reden de dag erop niet als gevolg van gebrek aan remblokken. Ach, het hoorde erbij. Maar de natte tent, natte slaapzak, net als de natte rest eigenlijk... dat was soms best klote. Uiteindelijk had t echter nog best erger kunnen zijn als t nóg meer geregend had. Er waren ook heftige beklimming (tot bijna 3000m) en heftige afdelingen, stuiteren over de rotsen. Uiteindelijk was daar de rustdag. Iedereen was uitgeput en klaar. Dus gelukkig waren er daarna slechts 2 ritten alvorens we opnieuw een rustdag hadden.

Door de koffieplantages, theeplantages, bananenplantages, tabakplantages, rijstvelden reden we over de heuvelrug Malawi in, het land van de mooie plaatsnamen. Afdalen naar het meer, een rustdag at Chitimba Beach, over de bergrug en het Viphya plateau, via Mzuzu en de boulders, zo groot als heuvels, kenmerkend voor de Rift Valley, door de mist naar Lilongwe.
Eerst die rustdag: een klein paradijs, Chitimba Beach. Aan de kust van Lake Malawi. Een mooi kamp, gerund door Eddie, een mooie vent uit Kessel, met z'n vrouw Carmen. We hebben er veel schik gehad en eindelijk weer 'ns rode wijn gedronken. Tot en met het vermaak dat we het kamp bezorgden door Kronenburgpark te zingen. Arets uit volle borst! Malawi was echt mooi. Heel groen, mooie heuvels, heel vriendelijke en enthousiaste mensen. Ik zal t ook altijd blijven herinneren als Malawia, aangezien het ook het land was waar de malaria werd gediagnosticeerd. In het ziekenhuis in Mzuzu. De ritten daarna waren mooi, maar zwaar ten gevolge van de strijd tegen de ziekte. Gelukkig waren er in deze sectie meerdere rustdagen kort na elkaar. In de hoofdstad Lilongwe hadden we 2 vrije dagen. We hebben er de rust gepakt in de Korean Gardens. En we hadden een mooie ontmoeting met een Brit van 74 die er sinds 20 jaar een restaurantje runde. En toen was t al weer op naar het volgende land: Zambia. Lange ritten door de heuvels, mooi maar malaria gekleurd. (Soms ook mooi.. sommige tinten dan.)

BK

Safari en waterfietsen - Jambo jambo!

Cashewnoten en nóg vriendelijkere mensen. Groen, groen, groen, wat n natuur, wat een land.
Als ik dit schrijf, lig ik in mijn tent. Met de regen kletterend op het zeil. En een biertje! Het eerste sinds Nairobi, Kenia. We hebben het kamp opgeslagen vlakbij een paar huisjes waar ze het verkopen. Heerlijk! Een terugblik op de afgelopen 10 dagen. Om met het hoogtepunt te beginnen: de Serengeti en de Ngorogoro krater. Wat een prachtige creaties van de natuur, met schitterende namen. We gingen op safari met een kleine groep. Drie dagen kamperen in natuurparken, temidden van de mooiste diersoorten. We, dat zijn: de 2 nieuwe sectierijders uit Warschau, Sandra - de Berlijnse verrassing die plots ook in onze landrover zat en Phil - volgens ons: "we've got the best driver" en beste spoorzoeker. Naast erg veel lol (waarbij we de andere jeepgezelschappen uitlachten), zang, grappen en heerlijk uitwaaien op het dak, zagen we de meest indrukwekkende medebewoners van onze planeet: wildebeest, hartebeest, gazelles, giraffen, leeuwen, nijlpaarden, olifanten, zebra's, bizons, knijnen (in de jeeps), jachtluipaarden, hyena's, krokodillen en vogels in alle soorten en maten. Zo overweldigend. Het leverde mooie filmopnames op. Die krater was zooo mooi.. En alles is er voorhanden: eten en drinken in overvloed. Daarom blijven ze er, de dieren. Stel je voor: een prachtig blauw meer, een oogverblindend groene vlakte van gras. Waar 2 luipaarden liggen. En de kratermond op de achtergrond. Waar zich tussen de struiken een strategisch plan ontvouwt. Van bavianen. Die zich over de kam in grote getale verzamelen om de leopards aan te gaan vallen. Wat een mooie dagen waren het.

Tot rust zijn we niet gekomen. De 3 rustdagen (dé uitzondering in de tour) werden door de meeste anderen wel op die wijze benut. Maar we hadden wel nieuwe energie! En nodig zou het zijn. Een nieuwe sectie brak aan. We namen afscheid van nieuwe vrienden en bereidden ons voor op afzien: 8 dagen offroad, in the middle of nowhere, met veel regen. De eerste ochtend was het meteen raak: tent opbreken in de stromende regen en de fiets op. Eerst nog asfalt. Daarbij het mooi was dat we door een lokaal fietsteam werden ingehaald en met ze samen verder reden. Hard. Er bleken 3 van de beste rijders uit Tanzania bij te rijden. We zullen ze volgen op de volgende WK! Leuke gesprekken onderweg en zoals gezegd: hard gereden.
De dagen daarna samengevat: regen, modderstromen, waterfietsen, natte slaapzakken, modder overal, 8 dagen geen was- of douchewater. Ploeteren, afzien, schik zoeken en vinden. Afrika. Naast de fietsen en lichamen draaiende houden, nu en dan bijzonder krachtig en sterk voelen. Heerlijk gevoel. Het natuurpark waar we doorheen gingen: soms mooi, maar soms ook saai en weinig te zien. Het peloton zag uit naar de finish en de rustdag. Het zou een flink feestje worden.

Juichen

Beetje raar verhaal; ik weet niet zo goed wat er gebeurt, maar gisteren won ik de etappe.

Dank voor alle support en steunende berichten! Ze werken! Het doet goed en het gaat goed. Was ik eergisteren nog blij met hieronderbeschreven lichtende punten, gisteren zat ik echt te juichen op de fiets! Euforie met natte ogen. Het plan was een halve rit met de kopgroep mee te rijden, als t zou lukken. Maar ik zat er zo in dat ik Arets bij de eetpost voorstelde verder mee te rijden. Vervolgens moesten we t gat dichtrijden naar de al vertrokkenen. Dat lukte! Meerijden tot t eind lukte ook. En langzamerhand was t gevoel ontstaan dat ik misschien wel een kans had. En toen wilde ik deze rit ook pér sé winnen. Om de rest, maar vooral malaria te kloppen! In de sprint heuvelop ramde ik vanuit laatste positie iedereen voorbij. Wat was ik blij!! En erg verrast. Superblij dat dit al weer/nog kon. Klaar met die malariaparasieten en ziek voelen! Vandaag een miljoen van de bank genomen, hotel geboekt en met pizza(!), pot voetbal en pot bier, op bed de rustdag in Lusaka en de comeback gevierd. Proost!

BK

Malaria- en fietspraat

Nog even niet over Afrika, maar voor de geïnteresseerden: nog een keer over malaria, en over fietsen, én de interessante combinatie ervan en de persoonlijke beleving daarbij. Het waren geen gemakkelijke dagen. Maar eerlijk gezegd ook niet heeel zware, vergeleken bij eerder ervaren ritten met ziekteverschijnselen. Toch, ik heb inmiddels begrepen dat malaria toch wel vervelend is. En dat ik de heftigste vorm heb, maar dat die ook uiteindelijk helemaal verdwijnt (in tegenstelling tot de vorm waarbij er parasieten in de levercellen achterblijven). Dus da's mooi. En ik heb ook begrepen dat malaria ertoe leidt dat je rode bloedcellen ontploffen.. Collega-malariaklant merkte op dat we nu dus tegenovergestelde van Epo hadden. Gesloopte rode bloedcellen.. Ai, daar gaat de opgebouwde conditie. (Kelmes doe maar rustig aan met die extra trainingssessies!) De timing was ook wat ongelukkig: de dag na de diagnose hadden we wat werd omschreven als de op-één-na-zwaarste rit. Verder waren de ritten door Ardennenachtige heuvels en van afstanden tussen de 150 en 180 km. Daarbovenop kreeg ik te maken met 2 etappes waarin ik maar 4 versnellingen kon gebruiken en ik reed een etappe op n gebroken zadel... maar ach, door de state of mind merkte ik t toch pas later. De ervaringen liepen uiteen van flinke worsteling en emotioneel geraakt worden bij finishen, tot vrij goed lukken om de etappes uit te rijden. In tegenstelling helaas tot de andere 2 malaria-gediagnosticeerden. Eén van hen probeerde het nog wel, sterke jonge vent die 2e stond, maar kwam elke dag laat binnen en moest gisteren helaas afstappen. Vandaag en morgen rijdt hij ook niet, want hij is al afgereisd naar Lusaka om te rusten. Hij gaat veel tijd verliezen. Jammer, we gunden hem die 2e plek wel. Misschien kunnen we m later nog helpen. Zelf doe ik t ook wat rustiger aan, maar lukt t toch om tamelijk vroeg op de dag te finishen. Ik denk m'n lichaam te kennen en dénk te weten wat ik doe. In t begin met hulp van Arets die veel kopwerk deed (Geweldig, makker!) en inmiddels heb ik zelf gelukkig weer meer energie. Vandaag kwamen we door een vroeger vertrek tussen de racers terecht. En dat op n Mando-day. Ik kon t niet laten... Zo'n heerlijk gevoel.. Een heel stuk meegereden en de anderen weer pijn kunnen doen zonder zelf in t rooie te rijden. Sorry, maar het was n heerlijk hart onder de riem. De latere etappewinnaar moest 2x lossen en de waarschijnlijke eindwinnaar hoorde ik tegen een nieuwe racer het volgende zeggen: "The guy that's now pulling, he is the strongest guy in the Tour... It's just that he's not racing anymore... Oh, and he has malaria." Sympathiek en opnieuw een hart onder de riem. En er is nog steeds het voordeel van gemakkelijk, lang en diep slapen! We zijn nu bijna een week verder en ik denk dat t gaat lukken, de dubbele strijd van het lichaam om tegelijkertijd de kilometers weg te fietsen en die parasieten te verslaan.. Every Fucking Inch!

BK

Klaassen heeft malaria

Vandaag ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een bloedtest. Ik heb malaria. Al heel wat weken heb ik last van buikklachten, diarree en hinderlijke misselijkheid die vooral het plezier tijdens fietsen beïnvloeden. Koorts gehad, maar verdwenen. Toen ik hoorde dat een mederijder met dezelfde symptomen de diagnose had gekregen, besloot ik om toch ook maar naar het ziekenhuis te gaan; ik had er n beetje genoeg van. Deze uitslag had ik echter niet verwacht, want ik dacht dat t wel mee zou vallen. Ik had er per slot van rekening wel last van, maar vond t tegelijkertijd niet heel ernstig. MALARIA?! Dat kon toch helemaal niet! Ik kon toch over 't algemeen nog steeds wel hard fietsen? En ik reed klimmetjes op t buitenblad. Malaria, nee, kán toch niet waar zijn.. Ik reed vandaag nog een hijgende klassementsleider eraf op de klim van 10km. Maar de testuitslag was onverbiddelijk. Ik heb een stapeltje medicijnen gekregen en heb besloten dat ik toch ga proberen door te rijden. We zullen wel zien. Eerder bleek al dat ik ook bij ziekte toch nog wat extra's in de tank had en misschien had mijn lichaam de malaria al n beetje overwonnen of zo, en zorgde de malarone in ieder geval dat het minder heftig doorzette.. of zo.. Ik zal t rustiger aan moeten doen, maar afgelopen weken lukte fietsen ook, dus heb zelf goede hoop dat ik de strijd niet hoef te staken en dat we EFI kunnen blijven!

PS: Arets werd ook getest en is okee.

Vervolg:
Om geen slapende honden ongerust druk te maken heb ik dit bericht maar niet meteen geblogd en dus zijn we inmiddels een paar dagen verder. Ik ben zo blij dat ik in Lilongwe (hoofdstad van Malawi) ben aangekomen! Hier hebben we maar liefst 2 rustdagen, komt precies goed uit. Het is een gevecht geweest. Het optimisme werd getemperd en de hoopcreerende opschepperij kreeg een deksel op de neus. Was t de medicatie? Had ik teveel gegeven? Was t de kennis niet in orde te zijn? Of had ik er de afgelopen tijd doorheengereden en voelde ik t nu plots meer? Waarschijnlijk een combi. Soms worstelend, maar de etappes werden uitgereden. Dank ook aan Arets en anderen die me uit de wind hielden! De misselijkheid en Durchfall waren meteen een heel stuk minder na de start van de medicatie, de eetlust was direkt terug en soms was er nog kracht en snelheid, maar aan het eind van de dag viel ik met wielerkledij nog aan meteen in slaap in hotelkamers die we regelden. Pfoe. Nu soms nog n beroerde nacht, maar al met al: op de weg terug! Vandaag rust aan het zwembad, het leven is zo slecht nog niet! De Tour gaat dadelijk verder, naar Zambia... met ons erbij! EFI!

Bike donation

Hèhè. De eerste échte fietsoverhandiging. Tenminste.. Eentje konden we niet zelf, persoonlijk bij zijn en de allereerste: we hebben er wel meegeholpen bij de uitreiking, maar stonden er eerlijk gezegd niet helemaal achter om uit naam van onze donateurs een fiets uit te reiken. Er waren 2 zaken: het was een privéproject waarbij de sfeer rondom de initiatiefnemer niet helemaal goed voelde (het project overigens wel: superviserende leraren die scholen bezoeken), maar belangrijkste: we stonden gewoon niet achter de fietsen die beschikbaar waren: Chinese, ingescheepte, van slechte kwaliteit. Ai, wat baalden we. We bedachten al een goed alternatief via Peter Winnen, maar t was niet nodig. Bij de overhandiging in Nairobi bleken goede, plaatselijk gebouwde (en belangrijkste: plaatselijk te repareren) fietsen beschikbaar. Een prachtige ceremonie (zie foto's) met dans en zang van kinderen uit de tehuizen en ziekenhuizen en illustraties van hoe de fietsen echt een verschil maken in de afgelegen gebieden verder buiten de stad. Als eerste overhandigden we "De Sjoerdfiets". Was mooi. Verder overhandigden we een fiets uit naam van een van de eerste sponsoren. De twee fietsen waren symbolisch voor de fietsen die al rechtstreeks naar de buitengebieden vervoerd waren. Mooi om te zien hoeveel sympathie en support er voor ons ONE (en Een) project en de achterliggende gedachten is. Zowel binnen als buiten het peloton. Be One of us, staat er op onze kont geschreven en dat is wat er gebeurt.

Door naar Nanyuki en Nairobi

Door naar Nanyuki en Nairobi. Het contrast kon bijna niet groter zijn. Gisteren heerste er verslagenheid en was iedereen aangedaan, vandaag is er sprake van een opgewekte stemming en enthousiasme. De etappe was buitengewoon mooi met veel klimwerk. We reden over de flanken van Mount Kenia en hadden een prachtig uitzicht op de besneeuwde top. We finishten bovendien vroeg, dus hadden veel extra tijd voor de warme douche, het heerlijke zittoilet en lagen om 1100 uur -jawel!-aan het zwembad! Geweldig! Met n boekje en een biertje op n ligbed. Even leek het wel vakantie. En s middags in het stadje Nanyuki trakteerden we onszelf op n bord friet en hamburger. Met n supermacchiato, ijs en brownies na. Wat n luxe waar we plots in terecht waren gekomen. Stomverbaasd. En het werd niet veel slechter, want de dag erop reden we n mooie rit waarin we de evenaar passeerden en met plezier even de spierballen toonden aan de rest van het peloton. Bovendien kampeerden we op n idyllisch plekje aan een rivier. De dag dáárna reden we de hoofdstad van Kenia binnen: Nairobi. We zaten wat buiten het centrum, maar vlakbij n nieuwe mall, waar we onze voorraden aanvulden, WiFi en heerlijk eten vonden. En onze zaterdagavond ging vooraf aan een rustdag. Downtown gingen Arets en Klaassen één biertje drinken. Ja. We kwamen terecht in een voetbaltempel. Alle barren hingen vol met flatscreens waar in clubkleuren uitgedoste voetbalfans de fa-cup wedstrijd Arsenal - Man United volgden. Een leuke pot met veel Nederlandse inbreng. Dus nog maar een biertje. Nog eentje dan? Ja. De vermoeidheid die onze biologische klok ons vertelde te moeten voelen, verdween. En we gingen ook maar even de club verderop bekijken. Wat n feest ontstond daar zeg. Een voor een gingen ze naast hun stoel staan om te bewegen. Bewegen, op n manier die de term dansen oversteeg. Alles aan de lichamen bewoog. Op de opzwepende ritmes. Heel natuurlijk en uiterst sensueel. t Ging er heet aan toe. En we kregen te horen dat we de enige twee Mzungu's in the house waren en werden gevraagd mee te dansen. Ik zei al: t Ging er heet aan toe. Prachtnacht. En de terugweg ergens in de volgende ochtend was ook n avontuur. De taxichauffeurs en iedereen die ze vroegen herkenden de naam van ons camp niet. En zelfs de nieuwe mall niet. We kozen op gevoel een richting en zochten met intuïtie en herkenningspunten een weg in de enorme stad. Het gevolg was veel lol en een dienst die we de chauffeur bewezen. We kwamen er en hoorden bij het inslapen de roar van de lions in de verte. Na een welkome rustdag met oa een indrukwekkende fietsdonatieceremonie, zetten we koers naar de grens van het volgende land: Tanzania. Ik verheugde me op Tanzania: groene bergen, natuurparken, wildlife, safari, cashewnoten, Serengeti, Kilimanjaro. Wauw.

Etappe 43: nachtmerrie, hinderlaag, overval‏

9 maart - Etappe 43: wat n genieten op asfalt had moeten worden, werd de grootste nachtmerrie van de TdA. 6 van onze mederijders werden in een hinderlaag gelokt. 4 zwaarbewapende guerillarovers sloten de rijders in en hielden hen een half uur in gijzeling. Met AK 47 machinegeweren werden ze bedreigd en tegen de grond geslagen. Er werden naar schatting 12 schoten gelost, niemand werd hierdoor geraakt. Liggend op de grond werden hun bezittingen doorzocht en afhandig gemaakt. Daarna verdwenen de mannen in de bush. Mederijders die achteropkwamen zagen het gebeuren en hebben hulp ingeschakeld. Doordat communicatiemiddelen geen bereik hadden, duurde het een tijdje voordat deze goed op gang kwam. De race werd gestaakt en de rijders achterin het veld werden opgepikt door de trucks. Het leger startte patrouilles over de hele route. Iedereen kreeg de mogelijkheid om zonder gevolg voor EFI per truck de etappe te vervolgen. Wij vernamen het nieuws bij de eetpost en besloten de rit wel uit te rijden met een groep die we formeerden van 12 renners. Het was een stille rit, de schok was enorm. En deze werd nog groter toen we later de betrokken rijders, hun verslagenheid en verwondingen zagen. En toen we de precieze toedracht hoorden. Overigens zijn zij er op dat moment heel goed mee omgegaan en hebben zij ernstige verwondingen kunnen voorkomen. Ook realiseerden Arets en ik ons dat wij slechts enkele minuten voor de aanval passeerden en dat die gasten ons vanuit de bosjes hebben geobserveerd. Sterker nog, we denken dat ze ons hebben geprobeerd te overvallen. Er stond een kerel met stok of speer te zwaaien en te gebaren dat we moesten stoppen of iets moesten bekijken. We reden echter hard op dat moment en zagen n vreemde agressie in zijn ogen. Het was zo dat we die dag als laatsten uit het kamp vertrokken tgv n lekke band en bezig waren met n inhaalrace. We 'vlogen' die kerel voorbij; de langzameren na ons werden wel het slachtoffer. Hoewel de eerste nog wist te ontkomen en de speer die op haar werd afgeworpen gelukkig over haar schouder vloog. Ze hield wel n verwonding aan haar rug over aan n steen, die in het ziekenhuis voor de zekerheid werd bekeken met x-ray om een schotwond uit te sluiten. Zoals gezegd raakte niemand ernstig fysiek gewond en we zijn bovendien uit het gebied waar het gevaar aanwezig is. Het is één bepaalde weg die tot voor enkele jaren geleden bekend stond om overvallen op mensen en vrachtwagens. En hoewel de lokale autoriteiten veiligheid hadden verzekerd, hoorden we later van locals dat er sindskort weer rovers aktief zijn agv droogte en mislukte oogsten. Een verklaring, voor wat deze waard is. Het was n klap. De verbondenheid in t kamp is groot en de staf nam de juiste beslissingen, de juiste maatregelen en zei de juiste dingen. En iedereen is opgelucht dat t niet nog erger is uitgepakt. Hopelijk zullen de post-traumatische stressreakties mee gaan vallen. De tour gaat verder.

Etappe 42

Etappe 42: En we dachten dat we t ergste gehad hadden... En misschien was dat ook zo, maar deze 125km over een off-road.. ze waren onverwacht heel, heel zwaar. We hadden t niet zó zwaar verwacht, er was wel erg veel onverwacht veel 'corrigation'. t Maakte dat mensen vlak voor donker pas binnenkwamen en dé dag door velen dé ergste dag werd genoemd. Opnieuw had ik zelf voor de stop nog veel schik en was er sprake van vliegen.. het sloeg echter om in momenten dat ik er zowaar chagrijnig van werd. En Arets werd opnieuw geplaagd door n maag-darmsysteem dat t gehad had met al dat gestuiter. Er waren enkele lichtpuntjes op de dag. Onze off the beaten track- avonturen pakten soms zo goed uit dat we naar elkaar riepen dat de juffrouw van t reisbureau echt n mooie vakantie voor ons had georganiseerd. Maar soms ook zo slecht dat we in thorn bush land weer ns n lekke band moesten vervangen, met de huid vast hingen in de struiken en moeite hadden om n uitweg te vinden. We kwamen laat binnen, hadden t helemaal gehad. 2 Meter buiten het kamp begon t asfalt en iedereen keek ernaaruit om andere banden erop te leggen en er weer op te mogen rijden.

MELTDOWN MADNESS: Addis Abeba - Arba Minch - Marsa Bid‏

4 maart - etappe 39: Off-piste

We zijn inmiddels in land 4: Kenia. Na de grensovergang was t meteen links rijden. Maar dat was echt niet t lastigste. Het zwaarste deel van de sectie 'Meltdown Madness' is aangebroken. Deze etappes worden omschreven als 'brutal'. Heet, stoffig, weinig te zien en wegen vol 'corrigation'. Vandaag 'drempel-wegen' van bijna de orde van de gruwel die we in Sudan voor de kiezen kregen en morgen lava-velden met stenen van het formaat baksteen. Deze 'wegen' zijn niet gemaakt voor onze fietsen. We stuiteren alle kanten op en de ingewanden verwisselen zich onderling van plaats. Gewoon maar afzien en door zien te komen. Zelf had ik nog wel enige schik door stukken er hard overheen proberen te vliegen, maar de dag werd vandaag vooral gekleurd doordat we met de darmen van Arets in survival-modus verkeerden (terug aan de 'doorval'). Gelukkig vonden we wat verder van de weg af en toe stukken berijdbare grond tussen de doornstruiken en konden we off-road off road rijden. Het voelde als off-piste boarden en crossen op n bmx-baantje. Dat was echt leuk en voor Arets welkome minder darmdoorelkaarschudgedoe. Iedereen in t kamp is bang voor de komende 2 dagen. We laten t maar op ons afkomen en vinden er ergens iets leuks in, maar het is wel zo dat we niet eerder zo uitkeken naar de rustdag. Wat de dag van morgen brengt? We sulln sien!

Etappe 40: Giraffen!

En t was erg inderdaad. De 'corrigation', de lavastenen, de uitputtende hitte en de oersaaie omgeving. De fiets werd alle kanten uitgegooid en het stuur is moeilijk vast te houden, slaat constant uit je handen. Voor de eet-stop was t nog best te doen, oa doordat we net als gisteren stukken buiten de gebaande paden wisten te vinden. Na de post was t heet, stof, kleine zandtornado's en alleen maar stenen. "lijf is uh rocky rood". Er zou n kans zijn op t zien van giraffen. Nou, misschien hebben er wel 20 met ons mee lopen te rennen, wij zagen niks anders dan de vierkante meter stenen voor ons. Voortdurend concentreren, corrigeren en zoeken naar waar de wielen te plaatsen. Energievretend. Veel valpartijen en gewonden. En geen vulkaan gezien, alleen maar rood en zwart gekleurde eindeloze vlakte. Welkom op Mars. Het kamp is opgeslagen bij n zwavelwatermeertje. Men is kapot en vreest de dag van morgen, van welke wordt gezegd dat t de zwaarste van de Tour is. Kort dwalen de gedachten af naar mn vrienden en t berijden van mien peerd, Remunj en Mestreech.

Etappe 41: overleven.

Ik zong Arets teksten toe over de vastelaovend. En hij herkende er n paar! Het waren momenten dat de pijn even weg was. Mooi. Eerlijk gezegd: het was n verschrikkelijke dag. Bijna 10 uur in t zadel. Butsen, stuiteren, spectaculaire manoeuvres bij welke je je afvroeg hoe je t voor mekaar kreeg niet op de grond te belanden. Afzien en afscheid. Van onze kinderen. Want die kunnen we waarschijnlijk niet meer verwekken. s Nachts schijnt er n vreemde blauwe gloed in onze tent. We wisten dat t zwaar zou worden met onze cyclecrossfietsen, maar ja, wij wilden op n racefiets rijden. En dat ze extra stijf waren, nergens vering hebben en geen mogelijkheid voor bredere banden, namen we voor lief. We zouden wel zien. Ja, en dat deden we. Af-. En dat is soms ook mooi. 24 rijders lieten vandaag bij de start al hun fiets op de trucks plaatsen. (En 4 rijders zijn elders, hebben 2 of 3 weken vrijgenomen.) Er was te weinig plaats en de fietsen moesten in de gangpaden bij de kluisjes gepropt worden. En sommige zonder wielen, om alles kwijt te kunnen. En n aantal rijders werd uiteindelijk gedurende de rit opgepikt. Gebroken zadels, kapotte pedalen, door lavastenen opengereten banden, uitputting, braken, verwondingen of van de weg geplukt omdat ze niet voor de duisternis zouden finishen. Degenen die binnenkwamen werden onder luid applaus binnengehaald. In een kamp bij nonnen. Die bier verkochten. En yoghurt! En chocola! We voelden ons de koning te rijk! En n douche. Dat t n paar druppels waren en koud... t was heerlijk. "Hemels!" Schreeuwden we in het katholieke kamp. We hadden t gehaald. Ondanks alles nog steeds EFI. Het was n bizarre dag. Beiden startten we de dag met Durchfall, Arets ziekvoelend. Maar hij reed. Bikkel. Zelf had ik er het eerste deel ondanks alles zowaar plezier in. Rammen, springen, hardrijden en proberen onze vrachtwagen in te halen. Muziek in de oren, zingend. En dan weer n stuk samen. En elkaar vertellen dat de omgeving soms verdomd veel weg had van Afrika. En t werd warmer, woester en zwaarder. Het plezier was verdwenen. Twee halfgekeerde magen die alleen maar verder geschud werden. Omstebeurt achter een rots alles d'ruit gooien. Met grappen over een zogenaamde vakantie voortgang vinden. En gelukkig wat afwisseling in t landschap. Klimwerk, ons plezier. Gek genoeg leken we omhoog harder te rijden dan op t vlakke. Vulkanen beklimmen met n blik in de kratermond als beloning. En t soms zo zat zijn dat we gewoon maar hard over en door alles heen ramden. Alle bidonnen en onze camelbags leeg. Plots de waterpost met mango's. Laatste stuk zwijgzaam hardrijden. Finish. Elkaar in de armen gevallen. Done. Klaar. De beschreven hemel en de rustdag.

Updatende trefwoorden uit Kenia

Van Ethiopie genoten! Van mens en natuur. Heerlijke bergen! Nu in Kenia gearriveerd. Lava en Rimboe.
Nog steeds EFI! Ondanks allebei flink ziek te zijn geweest (meerdere min of meer keren.) Bijeengeknepen billen, omgedraaide magen op stuiterwegen, halve halucinaties op de fiets, duizelingen in de dust en een anderhalve val. Veel valpartijen over geiten, koeien, kinderen... velen verloren EFI of zijn zelfs met de tocht gestopt. Wij still goin (meestal) strong. Vriend Hendry helaas terug naar Nederland (tijdelijk) na val, infectie en operatie.
Team BeOne nog 1 keer meegeraced toen Arets ziek was en tegen Klassen zei: Ga jij vandaag maar. Gevolg: kopgroep bijgehaald en drop en drover. 40 minuten eerder binnen. Solo van 130km. Knip oog naar waarde van klassement.
Ook nr 2 heeft inmiddels chip ingeleverd. Heel de voormalige top 5 boycot de race! Afrika! (Muv degene die bovenstond natuurlijk.)
Ethiopische kinderen zorgen voor pret en problemen.
Lucy ontmoet in National Museum. Als de door evolutietheoriegefascineerde opgewonden rondgewandeld gelijk n kind inde noepwinkel tussen de tastbare schakels in de ontwikkeling van de verschillende menssoorten. Eenstemeer gerealiseerd: Afrika, dat is waar we met z'n allen begonnen!
Ruim 4000 km onder de wielen gehad! (Zo'n beetje van Noorwegen naar..)
Op naar Nairobi!

Dank voor allesoortige reakties en tot dan wanneer we wel werkend internet hebben!

Gondar - Bahir Dar - Addis Ababa (3)

Over het fietsen in dit deel: de Blue Nile Gorge was echt n heel mooie etappe, prachtige omgeving. Wel -natuurlijk- weer n lekke band. En allebei én tegelijkertijd! Doordat t n paar honderd meter van elkaar vandaan was, wisten we t niet van elkaar en zorgde t bij de organisatie voor n grappige misverstand. Dat t in de afdaling gebeurde, was natuurlijk wel wat link, maar we wisten de controle over de fiets te houden. Ondanks de gaten, stenen, koeien, ezels, kinderen. (Soms toch tot 90km/u.) Zoals eerder geschreven zijn er heel wat valpartijen geweest. Vooral voor Hendry met narte gevolgen, we leefden met m mee.

Verder hadden we deze sectie n klimtijdrit. Ondanks t feit dat we niet meer racen, besloten we toch mee te doen. Omdat klimwerk natuurlijk onze favoriet is. Maar ook stiekem wel n beetje om te laten zien dat t wedstrijdklassement niet noodzakelijkerwijs hetzelfde is als n afspiegeling van de sterkste rijders. Tuurlijk heeft iets te maken met onze competitieve gevoelens als we op n fiets zitten, het spel, en misschien n beetje met de moeite van t opgeven van de race, maar ook met de vreemde verheven houding die n paar omhooggevallen rijders hebben. Maar goed dat hadden wij dus eigenlijk ook n beetje.. Want we zouden wel effe winnen. Nou, niets daarvan dus. We weten niet wat nou de reden was. Dat we veel later en op heetste moment van de dag reden, niet helemaal de geschikte versnellingen hadden, of fout in de tijdmeting (ander staflid klokte ons 10 minuten sneller).. of waren we gewoon eenvoudigweg minder sterk dan we dachten. Misschien ook had t te maken met ziekzijn.

Want ik bleek opnieuw n tik mee te hebben gekregen (nieuw of misschien vorige nog niet uit lichaam) van wat in kamp heerste. In de praktijk betekende dit rijden op n droog broodje en een banaan en 2 dagen geen andere maaltijd. En Arets had opnieuw de eer van de full blown variant. Tsjonge, wat was hij ziek zeg. Niks geen energie meer. Maar wel de etappes uitrijdend!
Een dag zei hij: Ga jij maar vandaag, je wilde n keer lekker rijden in de bergen, zonder niet ok-zijn, dit is misschien laatste kans. En ik voelde me inderdaad goed, dus voor 1 keer BeOne niet samen. Gevolg: een solo van 130km. Eerst de racers in de kopgroep bijgehaald en toen d’rop en d’rover. Uieteindelijk 40 minuten sneller. Lekker. Wel verschil: zwaaiende kinderen en geinteresseerde locals veranderde weer in lastige, afleidende, te negeren hindernissen. Geen opraatjemaken, geen grappen met de kinderen en zonder respect voor de gastheren- en dames door de dorpjes scheuren. Even weer lekker om te racen en te knallen. En stiekem ook even knipoog naar de betekenis van het algemeen klassement. Maar voor de rest sloeg de weegschaal toch echt door naar de zijde van Afrika-ontdekkingsreis. Overigens heeft de nr 2 van het klassement ook zijn chip ingeleverd. Hij vond het ook welletjes, om dezelfde redenen als de onze. Als ze er echt iets van hadden willen maken, hadden ze de race echt anders moeten organiseren.

Enfin, terug naar Afrika: we hadden een feestje waarbij Arets en ik ons optuigden in traditionele Ethiopische kledij. Het feest begon al bij de markt: tijdens het teruglopen naar het hotel = iedereen lichen, wij grote schik. Verder hebben we op de rustdag een boot genomen over Lake Tana naar een eiland met prachtige tempels uit de 14e eeuw. En we maakten een hike naar de Blue Nile Falls… uren gezeten, wat n prachtige natuur: zie de foto’s!

Gondar - Bahir Dar - Addis Ababa (2)

21 februari

Inmiddels zijn we van de voormalige naar de huidige hoofdstad gereisd. Ethiopië heeft zich in de loop der jaren uitgebreid en dientengevolge werd een nieuwe capital gekozen in t midden van het land. Het belang van Gondar werd weerspiegeld in t kasteel dat kenmerken vertoont van verschillende beschavingen die zich er vestigden. Ook Italianen bezochten deze streek. Ze zijn echter nooit in staat geweest om de Ethiopiërs te onderwerpen aan hun gezag. Sterker nog, Ethiopië is een van de weinige Afrikaanse landen die nooit gekolonaliseerd zijn. Misschien is dat wel een van de redenen waarom de mensen zo gastvrij en in vreemdelingen geïnteresseerd zijn.."Welcome to Ethiopia" wordt er veelal geroepen als we voorbij fietsen. Maar nog meer "You, you, you!" Eindeloos. Kinderen die een handgebaar terugwillen. Mooi.

Helaas hebben we inmiddels ook kennisgemaakt met andere stijlen. "Money. Give me money". Waarschijnlijk als gevolg van eerdere voorbijgangers die zo dachten te helpen of iets af te kopen. Maar meer nog is t een roep om interactie. Of 'Pen. Scripito.' Ze weten nu eenmaal dat ze daarmee een reaktie kunnen uitlokken. Helaas is t zo dat bij rijder 60 inmiddels de verveling toeslaat en de verwachtingen mbt interactie gestegen zijn. Wanneer je zelf interakteert, is t meestal prima, maar de laatsten zitten er vaak doorheen en hebben er niet meer de energie voor en worden dan met stenen bekogeld. En dat is link, op volle snelheid een steen tegen hoofd of wiel. Of met vingervlugge kinderhandjes tijdens het bergopduwen ontdaan van dat wat in shirt of op fiets zit. Gister gebeurde bij n stop dat IPod voor neus van n mederijdster vandaan werd gejat. We waren met 5 man en eisten aktie van eigenaar van het barretje voordat ik betaalde. Toen we ook over politie begonnen, kwamen er voor ons niet te volgen processen op gang en ging een ander groepje naar waarschijnlijk het huis van t jochie. Ons werd gebaard nog even te gaan zitten. En 5 minuten later kwam een ober met iPod in zn hand en de mond vol excuses. Toch een soort van recht binnen het sociale systeem. En wellicht vrees voor uitdehandloperij. Tsja, de meesten zijn vriendelijk en oprecht, maar anderen zien kansen via oneerlijke wegen. Die witte rijke mensen die op geavanceerde apparaten en in space-outfits over jouw land trekken.. Zelfde nacht zijn bij 3 rijders de fietsschoenen uit de tent gejat. Ondanks de lokale bewakers.

Hoewel t soms vermoeiend en vervelend is de hele tijd voor deze zaken op de hoede te zijn, zou t jammer zijn als deze indruk het beeld van deze mensen zou overheersen. Zelf houd ik graag de puurheid voor ogen van de meerderheid die interesse heeft in de vreemdeling en oprecht dankbaarheid uit over het bezoek aan hun land, dorp, verkoopstalletje. Een zwaai, een knipoog, liedje, een dansje op de fiets, n paar woorden in hun eigen taal: het kost allemaal niets en je schenkt elkaar n glim- of schaterlach.

Tsja, maar als ik deze woorden van papier naar Android overbrengen zijn er weer heel wat valpartijen over ezels, geiten, koeien en kinderen geweest. Schaafwonden, gebroken helm, gebroken wiel, gekneusde ribben. En onze vriend Hendry is zelfs naar huis. Zijn wond aan elleboog heelde onder deze primitieve omstandigheden slecht en ontsteking was t gevolg. Een Russische arts opereerde in Addis, maar herstel in de rimboe is teveel risico. Hij zit nu in Nederland en sluit hopelijk over een week of 2 weer aan. Tja, iedereen heeft z'n valpartijen. Door genoemde factoren, maar ook als gevolg van moeilijk begaanbare wegen. Of goede wegen die plots verrassend slecht zijn door gaten, stenen, grind, allerlei bulten. Je moet constant scherp zijn en snelle beslissingen maken. Zelf hebben we gelukkig slechts n enkele keer een kleine val meegemaakt doordat de schoenplaatjes zo vol troep zitten dat je schoenen soms te laat loskomen wanneer je plots van de fiets moet springen. Wat schrammen en een halve rit met losse schoen door gebroken schoenplaatjeschroef, da's al.

Verder over vallen: het valt ons op dat de mensen hier vrij zachtaardig zijn. (Naast dat t normaal is om dieren en kinderen met n tak te slaan of met n steen te plagen/verjagen.) En valt op dat man en vrouw meer gelijkwaardig zijn. Vrouwen worden niet geacht zichzelf te verbergen in een huis of onder een doek. Ze vervullen zelfs publieke functies. (En dat is allemaal verheugend voor ons, want.. nou, laten we t zo zeggen: we weten zeker dat Miss Universe regelmatig Ethiopiese was of zal zijn.) Verder valt op dat er soms n rolstoel of krukken te zien zijn, n teken van sociale zorg. Al met al zouden we (vanuit onze referentiekaders) zeggen dat ze beschaafder zijn. Ook wat betreft egoïsme dat je op de weg ziet. En dat is voor ons n stuk minder gevaarlijk. En dat allemaal terwijl het nog altijd hét, of een van de armste landen van de wereld is. Hoewel je soms n verpakking van voedseldropping ziet en borden van projecten van ontwikkelingshulp (EU oa) is er geen sprake van tekenen van extreme armoede of hongersnood. Zoals we dat uit het verleden kennen. (Overigens zijn ze vol lof over wat Bono en ONE destijds deden voor dit land.) Dat Ethiopië zo laag staat op de wereldranglijst is, denk ik, het gevolg van de gehanteerde maatstaf van inkomen per inwoner. Want dat zijn er veel. Heel veel. Het blijft ons verbazen hoeveel kinderen er hier rondlopen. Vooral op t platteland. En dat is dan misschien weer nodig voor al t werk? In de steden is "de ontwikkeling" vergevorderd: spreekt iedereen engels, is.sprake van gedegen opleidingen en allerlei projecten om de economie te verbeteren, kan zich prima behuizing en niet-kapotte kleding veroorloven. Een bar, restaurant, apotheek, Klaassen aanspreken met 'Van Nistelrooy', soms lijkt t best veel op onze maatschappij. Alhoewel, er waren barren die vreemdsoortig donker waren en bevolkt met wel erg schaarsgeklede vrouwfiguren..

Naast het feit dat de mensen zo vriendelijk ziin, is ook het landschap onze favoriet dusverre. Prachtige heuvels en bergen, afgewisselingen van droogte en mooi groene gebieden. De hoogvlaktes die ontstaan zijn door de platentectoniek zijn indrukwekkend. Net als de valleien en gorgeous 'gorges'. We volgen voot n groot deel de loop van de Blue Nile en hebben spectaculaire watervallen en kloven gezien. Gisteren reden we een klimtijdrit op n beklimming van 22km. Vandaag bedwongen we de "Cima Coppi", de hoogste berg van onze Tour: 3125m. Want als ik dit schrijf, zitten we nog 1 dag van Addis. De plek waar ik zit is echt onbeschrijflijk mooi. Elders op deze site staat er n foto van.
De dieren vergeet ik nog: baboons, vultures, eagles, hawks en ik denk dat ik "der weisse Kondor' gezien heb. Sierra madre!

Gondar - Bahir Dar - Addis Ababa (1)

...
..
Er zit een jochie naast me. Hij zal zo'n 8 jaar zijn, schat ik. Eerst vroeg hij me om mijn pen. Als ik m uitleg dat ik schrijf en er slechts één heb, vraagt hij om 'candy'. Maar het is een standaardvraag. Hij is helemaal niet opdringerig. Hij zet zich naast me en kijkt ook naar de vallei onder ons. Hij vertelt me hoe de rivier heet. Ik zie hoe hij zijn slipper controleert. Totaal versleten, kapot en voor ons echt niet meer op te lopen. Zelfs mijn gammele sandalen, die ik kocht op de markt en voor een paar Birr binnen 3 minuten voor mijn voeten gemaakt werden van autobanden, zijn vele malen beter. Zo zitten we een tijdje naast elkaar, ieder met zijn ongetwijfeld totaal verschillende gedachten. Tot hij plotseling opspringt en mij gedag zegt: ciao! (een overblijfsel van het bezoek van de Italianen in WO2). Ongelooflijk hoe hij en z'n vriendje de rotsen afspringen. Door de struiken, door alle doornen op de grond. Hoe dicht staan deze mensen bij wat wij 'de natuur' noemen. Prachtig, wat zij kunnen, net als vele andere diersoorten. De Westerse tak van onze soort zou t niet eens durven.

Verzonden van mijn HTC

Foreigni! En plastic.

Dat we hun land bezoeken, vinden de meeste bewoners die we tegenkomen, bijzonder en positief. Dat merken we aan het enthousiasme van meerennende kinderen, aan zwaaiende vrouwen, aan welkom hetende oude mannen. Maar ook aan de cameraploegen die in de meeste landen op verschillende plaatsen opnames kwamen maken. En aan de politie-escortes die ons begeleiden wanneer we de hoofdsteden binnenrijden. Soms worden er 6-baans wegen gewoon afgesloten, omdat wij erover de stad binnenrijden. En langs de kant wordt er geklapt en gaan duimen omhoog. Meestal dan.. Oh, en in Sudan kwam de prime minister op bezoek. Grappig moment was dat. Ik zat me net nietsvermoedend op de grond op n netgevonden plekje te scheren met n hele berg haren om me heen toen plots n heel gevolg de hoek omkwam en bleek dat ik voor zijn lunchroom zat. Overigens zal t andere lunch zijn geweest als de onze. Wij kropen ergens door n hek en daar stond n golfplaten hut. Handen-en voetenwerk leverde ons n gebakken ei, brood en bonenprut op. En 2 cola. Toen we de flesjes leeg hadden en weggingen, vroegen we waar we ze konden laten: 'oh, gooi ze buiten maar op de grond.' 'Nee', zeiden we lachend. Toen we wegliepen, liep n mannetje naar buiten en pleurde ze gewoon op de grond. Dat is zoals ze t in Soedan en Egypte doen. In Ethiopië gooien ze het tenminste nog n beetje op n hoop en zie je niet overal in de bomen plastic hangen. Wat dat betreft is er hier in kader van natuurbescherming veel te winnen.

Out of the race

We zijn er mee gekapt. Met de a-afrikaanse onzin. Met elke dag op te staan en zorgvuldig voor te bereid op n werkdag. En na te bereiden. We hebben ons teruggetrokken uit de race, onze -inmiddels- hoge noteringen in t algemeen klassement opgegeven. Eindoverwinning is door regelgeving nauwelijks tot niet mogelijk. Tijdwinst boeken is moeilijk in sterke veld; zou wel kunnen, maar grote verschillen maak je natuurlijk nooit. Vijf minuten is onwaarschijnlijk. Maar stel dat t meerdere keren zou lukken, dan zouden we dat 41x moeten doen om de achterstand van de 1e racedag weg te werken. En natuurlijk zullen anderen mindere dagen hebben of wellicht zelfs n keer materiaalpech of ziekte. Maar iedereen kan 5 resultaten wegstrepen. Behalve die van n zgn Mando-day. En die 3,5 uur van ons kunnen we dus niet strepen. Kans dat bij beide voor ons staande sterke renners iets gebeurt en dat t zoveel tijdverlies oplevert en dat t ook nog ns op zo'n Mando-day gebeurt (zijn er maar n paar)... tsja, die kans is natuurlijk niet groot. En dan bij alletwee: nihil. En we fietsen niet voor minder dan de 1e plek. Beetje gek natuurlijk dat je 4 maanden fietsen op de 1e dag verliest, maar goed, de organisatie geeft aan dat ook geluk n grote rol willen laten spelen. Ach, tuurlijk was t leuk geweest om de Tour d'Afrique te winnen, maar staat in geen verhouding tot waar t volgens ons (en naar steeds meer blijkt ook de organisatie) werkelijk om gaat. Totaal niet trouwens!

Dus we keren (eindelijk) terug naar t oorspronkelijke plan: ontdekken van Afrika en het beleven van avonturen. En plotseling voelden we ons vrij en hadden we vakantie, meer lol en meer contact met mensen die we tegenkomen en mederijders die we eerder nauwelijks tegenkwamen. Moeilijk voor te stellen hoe dat voelt waarschijnlijk, idioten die we waren. Nog steeds is t zwaar hoor. En nog steeds racen we soms mee. Maar ook hebben we onze fotocamera's weer in de zak. (absurd toch!) We kunnen zelfs stoppen om n foto te maken. Of voor n zgn coke-stop. Iets waar anderen het altijd over hadden, maar waarvan wij niet wisten wat t was: bij de locals in n gehuchtje n Pepsi of Coca-Cola drinken. Overigens zie je overal de strijd die de merken voerden bij de verovering van Afrika. Naast t feit dat haasten in afrika iets a-afrikaans is en beleven van de natuur, cultuur, de mensen voor ons boven 4 maanden 'moeten, moeten' gaat, wilden we ook graag afstand nemen van t racecircus en dus leverden we zelfs onze chip in. Het spel is soms leuk, maar er onstaat daardoor ook -vonden wij althans- een sfeerverpesting. Er ontstond unfair play. Bijvoorbeeld wegsneaken op t moment dat wij in de rij staan om water bij te vullen. En dan kop over kop om ons kwijt te raken. Dezelfde figuren op wie wij eerder wachtten toen ze mechanisch probleem hadden en we zelfs terugbrachten naar de kopgroep. Ze legitimeren het doordat Klaassen volgens hen de sterkste is en dat ze anders geen etappe- of tijdwinst kunnen boeken. Ach, als je zo je strijd wilt winnen... Nou, die keer hebben we wel vol de achtervolging ingezet. Duurde lang en kostte veel. Maar we sloten weer aan. En die gezichten, ha, dat was t waard! Of dat men op allerlei manieren ‘s ochtends later dan de concurrenten probeert “in te klokken” en toch tegelijk te starten, waardoor je n minuutje kunt inlopen. Volgens ons kinderachtig. Maar goed, sommigen zijn nu eenmaal niet bezig met Afrika en zijn er speciaal voor de race. Na de etappe tentje neerzetten en meteen slapen, niet veel contact met anderen, trainen op n rustdag om t ritme niet te breken, of niet meegaan met bootreis naar eiland met 14e eeuwse muurschilderingen omdat t te belastend is om naar de boot te wandelen..
Het zijn lui die professioneel met de sport bezig zijn. En dat doen ze tot in de puntjes. Een van de twee heeft de hele winter getraind vanuit zijn huis in Mexico en Italie en is daar zelfs gaan scouten op soortgelijke ondergronden om te trainen op t berijden van de “washboards”. Wanneer zij spreken over trainingsschema’s en trainingskampen, denken wij aan onze manier van fietsen: voor de lol en als we zin hebben. En met n biertje op de avond ervoor en erna. Maar begrijp ons goed: het is gewoon een andere stijl en we hebben respect voor hoe sterk ze zijn. Maar wij willen niet 4 maanden niet om ons heenkijken. Of zoals vriend Bastiaan het zei: “en voor de mensen die Afrika niets aan vinden, is er de race”. En wij zien aankomen dat sommigen spijt gaan krijgen.. wat is Afrika mooi!

Khartoum - Gondar

12 februari:

We zijn inmiddels in Ethiopië! Het 3e land van de 10. En zo onverwacht mooi! Ja, weer eigenlijk. Tenminste in t gebied waar we nu zitten. De veranderingen in t landschap zijn spectaculair en de mensen zijn zo mogelijk nóg vriendelijker dan in Sudan. En ook hier zijn Chinezen geïnfiltreerd om zich met de economie te bemoeien. Tenminste, dat denk ik. Je ziet ze niet, maar ze hebben hier op veel plaatsen goede wegen aangelegd. De mensen hier zijn niet alleen erg vriendelijk, maar ook vrolijker, bedenk ik me nu. En de kinderen! Ze zijn zo schattig. Met z'n allen rennen ze naar de weg en zwaaien met hun armen tot ze zichzelf bijna omgooien. 'Where are you go?' En de snoetjes! Zo blij! En alleen maar doordat wij langsfietsen, wat zwaaien of iets grappigs uithalen. En de volwassenen eigenlijk net zo. In sommige dorpjes waar we doorheen fietsen -wat meer afgelegen, off-road - hebben ze nog nooit een blanke gezien. (In onze ogen disrespectfull om hier doorheen te racen.) En hebben ze bijvoorbeeld nog nooit een foto gezien; grappig als ze zichzelf ontdekken op dat aanvankelijk enge apparaat. Het is het eerste jaar dat de TdA deze route rijdt. En wat n wegen af en toe, bizar! Dat begon in Sudan.. we hadden eerder al wel off-road secties gehad, maar toen voor t eerst de befaamde washboards. Mens- en fietsslopend. Stel je de smalste drempels voor die je kent. En daar dan de helft van, zelfde hoogte. En dan honderden, duizenden achtereen. Geasfalteerd. Tenminste, soortgelijk, want de klei-achtige grond is zo uitgedroogd dat t als steen is. En voor de gein ligt er links, rechts in t midden af en toe een scheur in de grond of een berg grind, waar je wiel zo lekker in wegslaat. Onze superstijve cyclocrossfietsen zonder vering en smalle bandjes knallen alle kanten op. Schroeven los en handen en armen beurs. We hebben erom gelachen en erop gescholden. Zo hard mogelijk eroverheen vliegen. Tot je niet meer kan. Parijs-Roubaix lijkt erop, maar dan toch nog net ff anders. En de.omgeving zooo mooi! Plotseling reden we door t Nijmeegse Afrikamuseum waar we op trainingen altijd langskwamen. En reden we tussen de hutjes, rotsen en roofvogels van Burgers Bush. En deze mensen - die overigens geleidelijk aan van licht-gekleurd naar pikzwart zijn geworden - staren hun ogen uit. Als er een dorp in de buurt van ons bushcamp is, staat de hele bevolking in een rijtje ons te bekijken. Een avond kwam het hele dorp onder aanvoering van de burgermeester cola'tjes aanbieden. Hemels! In een ander dorp speelde Klaassen mee in eem voetbalwedstrijd.tussen 2 dorpen. Prachtig. In dat dorp kochten we trouwens een vat water met z'n allen. Oh wat leren we de basiszaken opnieuw op.waarde te schatten! Na.een week geen water om onszelf te wassen douchten we elkaar met 2 bidons. Zo herijking in die hitte. Hitte, poeh. Een vampeta de dagen werd 58 graden gemeten! Inmiddels zijn we naar de Ethiopische hoogvlakte geklommen en is t gelukkig niet meer zo slopende heet. Na 8 dagen in primitieve omstandigheden en lange fietsdagen nu maar liefst 2 rustdagen. In de bewoonde wereld. En een douche, sinds.. we kunnen t ons niet eens meer herinneren. En warm water, n wc-pot, fietskleding wassen, electriciteit en - dat miste ikzelf misschien nog wel t meeste: mijn muziek! Trouwens wel nog 2 avonden met truckchauffeur zitten zingen. Heerlijk! Onder de sterren, hij op z'n akoestische gitaar met snaren van n electrische. Soms in t Engels en soms n biekie Suid-Afrikaans. "En als die storms gaan lig, zal iek nog stees dicht bij jou wees." Mensen, jullie reakties via de verschillende kanalen zijn zo verblijdend, en soms ontroerend: dankjulliewel! We kijken er elke keer enorm naar uit.

Vrienden en familie, een zeer hartelijke groet uit Gondar!

PS: Ondanks zware omstandigheden en alle hindernissen liggen we allebei nog steeds op koers naar oorspronkelijke doel: we behoren nog steeds tot - inmiddels selecte - groepje van EFI!

Dongola - Khartoum

We hebben de Sahara doorkruist! We zijn in de hoofdstad van Sudan aangekomen. Khartoum. En daar dachten we onze tekst up te loaden, die we zo af en toe schreven op de Android. In een pittoresk restaurant, met heerlijk eten en WiFi. En toen werd net ONE gedraaid. Ja, was nét te mooi dus. WiFi werkte niet en op een of andere duistere manier is de tekst verdwenen. Maarrr, toch maar n terugblikpoging. Om anderen te verhalen, maar vooral ook om onze herinneringen te ordenen en te bevatten. Maar dat valt niet mee moet ik zeggen. De hoeveelheid ervaringen en stimuli volgen elkaar snel op. En het terugkerend ver-plaats-en verandert de beleving van tijd. Mooi is dat, maar ook mooi om zoveel mogelijk te her-inneren. Het landschap veranderde geleidelijk. Eerst waren daar de eindeloze zandvlaktes, overdekt met hitte. Tot boven de 40 graden. En in de zon fietsend, reikten de temperaturen tot 60. Met grote luchtverplaatsingen tot gevolg: (zand)stormen. Enkele dagen met de (over)verhitting en 'cross winds' waren slopend. Soms vormden we volgens oud-Nederlandsche kunst een waaier, soms zetten we t op de kant. En soms haalden we de truc uit dat wij met z'n 2 wél n mini-waaiertje vormden. Het waren dagen waarin de vrachtwagens afgeladen vol met fietsen en fietsers in t kamp arriveerden. Enkelen moesten aan t infuus. Al meer dan 50% verloor zijn EFI.

Soms was t genieten van het landschap, soms was t afzien met n vervelende leegte om ons heen en in t hoofd. En vooral als we aan t racen waren. Op n gegeven moment reed ik langs de groep naar voren, rechtop met de handen losjes op t stuur (net ff ietsje gemakkelijker laten lijken dan dat t voelde natuurlijk) en vervolgens met de hand boven de ogen turend naar de horizon zeg ik tegen de 2 fanatiekste renners: 'Ik zie t niet!' Verschrikt kijken ze op: 'What? What?!' Paniekerig. 'Where is it?', zei ik. 'Where is the fun in all this?!' Opgelucht halen ze adem. Maar tegelijk zie ik bij een vd 2 ook 'verdwazing'. Nou, wij niet meer.

Wadi Halfa - Dongola

Ook vandaag weer keiharde rit met constant boven de 40. In finale met z'n 2-en ontsnapt! Ook Arets heeft nu n overwinning op zak, dus zullen we t nu wat rustiger aan gaan doen? In ieder geval voor 1 dag, want we hebben n rustdag in Dongola. We kozen voor n 'hotelletje'. Een barak met stretchers, met bescherming tegen de hitte vd dag, maar zonder lakens tegen de koude nacht, zonder lampen ook, maar mét stromend water! Ook al is t koud water en is de gedeelde wastafeldouche tegelijk ook n plee. Wij kennen t systeem dat je soms een douche hebt boven een bad. Soms wat lastig. Wel, hier maken ze m boven het schijtgat. Ideaal! Kun je van allerlei dingen tegelijk doen. Beetje jammer van de gekmakende muggen, maar wel leuk om verder weer even met z'n 2 te zijn en de goede gesprekken voor t in slaap vallen te voeren. Over mooie zaken en over de blessures en Durchfall enzo. Lijken we nu trouwens allebei vanaf te zijn. En we eten gewoon bij kraampjes op straat. We wagen t erop. Zelfs vis. Gondola is n leuk dorpje. Em de mensen zo vriendelijk. En niet zo opdringerig als in Egypte, of waarschijnlijk beter gezegd: zoals in gebieden waar toeristen gebieden bezoeken waar zich bij de plaatselijke bevolking n hebzucht ontwikkelt ten gevolge van n confrontatie met medemensen die zogenaamd meer bezit hebben, materieel bezit. Het is misschien wel te begrijpen, maar erg hinderlijk. Hinderlijk in het normaal hebben van contact met elkaar. Enfin, hier in Sudan zijn ze allemaal hartelijk en heten ze vreemdelingen oprecht welkom. Zoals de chief of the Police. Wij 2 moesten ons inschrijven omdat we op n andere plek verbleven dan de anderen. Na ingewikkeld handen-en-voeten-werk en nog maar weer ns n formuliertje werden we naar het kantoor gebracht van de grote baas. Vanachter zijn bureau met n tft-scherm en Windows 7-afbeeldingen sprong n man op die in ons met alle mogelijke vriendelijkheid hartelijk welkom heette in zijn dorp. En terwijl hij snel de voetbalwedstrijd uitzette die hij gedurende zijn andere.belangrijke bezigheden aan t volgen was, bood hij ons bijna.ceremonieel hetgeen aan dat onder de deksel lag van de centraal in de kamer opgestelde enorme eetschaal. Laten we ns kijken wat er allemaal inzit, zei hij tegen ons. En binnen een sfeer die er gecreëerd was alsof er diamanten tevoorschijn gingen komen, tilde hij het deksel op. Prachtig was de gespeelde verbaasdheid die sympathiek overkwam toen hij constateerde dat er tussen de lege papiertjes nog maar 3 toffees lagen. We hebben veel met m gelachen en CNN gekeken. Want wat n puinhoop is er ontstaan in t land waar we enkele dagen.geleden nog waren. Op tv herkenden we beelden van de hoofdstad waar we 10 dagen lang met veel plezier verbleven. En nu zien we dezelfde straten gevuld met traangas en kakikleuren van t Egyptische leger. En al 20 doden. Tsjonge zeg. En wij zitten in t land waar we misschien niet doorheen konden vanwege de politieke spanningen, maar hier zijnde juist zo vredig blijkt. (Maar we zien natuurlijk niet alles van dit enorm grote en deels getraumatiseerde land.) Morgen gaan we weer de fiets op, op weg naar Khartoum; nu nog even in de zon met de smartphone en n broodje Falafel. Groeten, The Brèèms.

PS: Hier hebben ze Tuk-tuks! Vandaag weer een stuk zelf gereden, mooie herinneringen aan de 2010-race!

Aswan - Wadi Halfa

Inmiddels zitten we op die boot als we dit schrijven (en vorige aanvulden). Mooi gekkenhuis. 0900 bij de douane en 1800 pas vertrek. Inladen en 6x zelfde soort formulier invullen. En nog n keer. Op de boot samen met honderden Soedanezen en een meervoud daarvan aan dozen, tassen, pakketten, tv's, gasfornuizen, lakens, stoffen en weten wij veel. Op t bovendek ligt t opgestapeld. Net als onze 70 fietsen. En ergens daartussen heeft iedereen zijn plekje geclaimd. Tussen het op je hoofd stappen, been stappen en oproepen voor gebed en geld-uit-de-zak-klop-nep-medische controles heerlijk geslapen. Volledig ingepakt in kleding en slaapzak onder de koude, maar prachtige sterrenhemel. En nu gaat t geschreeuw, geduw en gegooi met bagage weer beginnen, want we zijn in Sudan! De chaos is echt lachen en we zijn erg blij dat we dit land mogen bezoeken. Na alle visumproblemen, de Arets-truc in DH en de politieke spanningen en burgeroorlogen in dit land. The journey continues. Internet zal er niet veel zijn, misschien wat updates hieronder in de via-de-sms-Twitter-feed.

Wat n mooi land is Sudan ! En wat n vriendelijke mensen hier! Met grote lach staan ze om ons kamp ons te bekijken.

Tweede kamp was ook apart. Onze tent bleek zo'n beetje op t kerkhof te staan. Was bijna niet te herkennen. Helaas zagen we t pas nadat we al enkele stenen hadden gebruikt om de tent mee vast te zetten omdat de haringen pleite waren. En verder moeten we beetje voorzichtig zijn met waar we n toilet graven, want een van ons zag zojuist n cobra bij de Nijl. De race van vandaag was zwaar. De achtervolging was schitterend. Goede organisatie en knoeperhard. We bleven met 4 over, mooi molentje. Helaas misrekening en laatstovergebleven vluchter teveel ruimte gegeven: 2e plek en Arets verdomme in finale wéér lekke band. Mooie etappe en prachtige woestijn met mooie rotspartijen. Morgen gaan we weer voor de winst. Trösten!

Vandaag een keiharde rit van 150km, waarbij ze één voor één gelost werden en de sterkste 5 overbleven. En... een nieuwe etappewinst! Daarna heerlijk gezwommen in De Nijl. Morgen volgen we opnieuw deze prachtige, gigantische rivier en eindigen s avonds in n dorpje, dus hopelijk weer ns water om fietskleding en onszelf te wassen. Nu kamp opgeslagen in woestijn met n groot vuur, gespotte schorpioenen en liederen onder n oh zo mooie sterrenhemel.

Week 1

Weinig internetmogelijkheden en tijdgebruikkeuzes voor t maken van nieuwe herinneringen ipv van het beschrijven. Van de reeks Cairo 2 Cape Town, het -een-vervolg: Egypte. Warme dagen, ijskoude nachten. Desertcamps en een verwoestende zandstorm. Survival, organiseren, pakken, uitpakken, pakken, uitpakken, nomadenen, MacGyveren, eigen shit holes graven, na dagen eerste douche dmv a swim in de Rode Zee. Het ervaren van onontwrichtbare kameraadschap. One. En schik met aantal andere deelnemers. En aktief achterwege laten van irritaties bij irritante anderen. Racen zonder materiaalpech. Overigens, na de vele lekke banden, plotselinge derailleurroblemen en ongeluk met de vrachtwagen is er veel veranderd. In aanvulling op fiets-reparatie-tweet: De BeOne werd gefixt. Ongelooflijk! Er is een deelnemer mee die alles met fietsen kan, midden in de woestijn, in t donker werd een velg van n ander geleend met ongeveer dezelfde grootte, vorm, aantal spaken etc (ook geluk!) en hij bouwde n heel nieuw wiel! Verder werd er wat teruggebogen en gebroken delen werden afgeschroefd en hij doet t weer! Sindsdien doen we weer mee, want we kunnen t (nog) niet laten. Sinds die 2e dag finishen we allebei elke dag in de kopgroep. En al drie etappe-overwinningen op zak! Alle deelnemers en Egyptisch nationaal team er-op-ge-legd. Tuurlijk wel weer eigen huldiging gemist... Máár, met n goede reden: n bezoek aan n prachtige tempel. En de Valley of the Kings. Bij de entree werden nep-telefoongesprekken gevoerd en waren we gedwongen de beambte om te kopen. Toetanchamon ontmoet. Verder elke dag ca 1900 naar bed en 0430 opstaan. Door racen vroege aankomsten en daardoor veel tijd voor extra ontdekkingstochten. 'You guys let it roll', van t een in t ander vallen en daardoor in mooie onverwachte situaties terechtkomen. In Luxor privechauffeur van locale machtshebber mogen lenen en diner thuis aangeboden gekregen, prachtavond gehad. En wat waren we gisteren heeeel blij geworden van n bed en stromend warm water. Morgen vertrekken we maar Soedan. Vanaf morgen 1,5 dag op n boot om er te komen. Er is wel n weg, maar die wordt niet gebruikt. Deze ligt namelijk op grond die nog altijd onderwerp is van een strijd over de bepaling van de landsgrenzen. We kijken ernaar om naar t volgende land te gaan... Sudan! We naderen het wilde Afrika.

Slechte start

De Tour d'Afrique kende geen goede start. Binnen 400m na de start bij de pyramides was t raak. De eerste lekke band van dit jaars editie op naam van Bramati. En aangezien we in convoy onder bewaking Cairo moesten verlaten, werd gezegd dat hij in de vrachtwagen moest plaatsnemen. No way! Hij ging echt niet zijn doel op de 1e dag opgeven. EFI niet nu al fucked. Dus hij ging gewoon aan de slag met n bandwissel. Bliksemwissel. Achteraf hoorde hij dat het hele leger om hem heenstond, 4 televisiestations, waaronder Al Jazeera, maar hij had r niks van meegekregen. Snel konden we weer verder. Toen de rit werd vrijgegeven zijn we met z'n tweeën keihard gaan rijden. Ook al was t vandaag nog geen wedstrijddag. Met sommige stukken boven de 50 vlogen we door de woestijn liggend op onze nieuwe ligstuurtjes. Ai, nieuw. Achteraf bleek het enthousiasme niet goed uit te pakken. Een oude blessure, waar zo hard aan gewerkt was, speelde op. Enorm balen, want dit zag er serieus slecht uit. Herstel had in de zomer 2 maanden gekost. Na aankomst allerlei verzorging en aanpassingen en de volgende dag stukken beter! Wat n opluchting. Ook Arets kreeg later last van dezelfde blessure, waarschijnlijk agv de veranderde houding door het stuur. Dat ging later allemaal beter. Maar de bad luck was nog niet op.. De eerste racedag lopen we naar de start. En juist op dat moment opnieuw n lekke band voor Klaassen! De race startte zonder 'The Brams'. Bandwissel en rijden. Enig idee van het gat dichtrijden werd snel weggevaagd toen plots ook nog de derailleurkabel lossprong! Gek dat de kabel 1e dag 140 km werkt en nu na 500m loskomt... en achteraf bleek dat de band leeg, maar niet lek was.. Enfin, met z'n 2-en tegen de harde wind én ook nog 'ns een lekke band voor Arets (ongelooflijk!).. we zouden de eerste dag al met flink wat achterstand binnenkomen. Maar de koek was nog niet op. Bam! Klaassen got hit by a truck. Een enorme vrachtwagen reed m van achter aan en kwam tot stilstand met t achterwiel onder de bumper. Hij sprong naar voren en werd niet geraakt (thuisfront: fysiek alles o.k.), maar de fiets was opgevouwen. Alles leek voorbij. Een pickup truck bracht man en fiets naar de lunchstop. Ontzetting bij alle aanwezigen. Maar er was n lichtpuntje! Een andere Nederlandse deelnemer gunde ons dat we nog niet helemaal uitgeschakeld waren en stond zijn fiets af! Voor hem kwam t ook goed uit want de 170 km op zijn zware mtb met enorme banden was voor hem teveel. Pedalen omzetten, zadelhoogte aangepast en Klaassen fietste terug naar de plek van t ongeluk. Vanaf dat punt werd de tocht hervat en reden we opnieuw met 2 hard naar de finish. We haalden heel wat deelnemers in, maar op de winnaar verloren we 3,5 uur. Onze klassementambities weggevaagd op de 1e dag. Maar daarmee ook de twijfel weggenomen of dat wel wilden tijdens onze ontdekkingsreis, 4 maanden elke bezig zijn met tijdwinst/tijdverlies. EFI, dat was t ware doel. En dat waren we nog steeds!
Alleen.. kunnen we nog doorrijden, of houdt t voor de helft van ons team nu al op? Hopen dat de fiets gemaakt kan worden en dat er een nieuw wiel gebouwd kan worden...

Departure - part 4 (THE part sure!)

The real departure, the departure of the race itself... MORGEN!
Als we de vorige berichten uploaden is de hele TdA-clan inmiddels gearriveerd, hebben we leuke kameraden ontmoet (en veel te serieuze wedstrijdfanaten die met hun vragen over camera's en fotofinishtaferelen de aard van de tocht niet echt lijken te snappen).
Alles staat gepakt, zometeen nog even sleutelen aan de fiets en dan een laatste nacht in een bed, alvorens we morgen nomaden met n tent worden. Morgen het eerste Desert camp, na al die tijd.. morgen de start van Tour d' Afrique!!

Departure - part 3 (Deep art, sure! )

Departure? Nee, nog niet van de race. More like deep art, for sure! The deep art of taking it easy. Geheel tegen onze gebruiken in vertoeven we n week lang in een 5-sterren resort. We besloten hier te boeken omdat we hier de laatste dagen voor de start onze briefings hebben en bedachten dat vervoer en stalling van onze fietsen hier het meest gewaarborgd zou zijn. Perfect! Een mannetje met n mannetje had geregeld dat de achterneef van n buurman met n camperachtig busje wel 2 fietsen kon vervoeren. We hebben ze maar zelf op t dak gebonden voor de waanzinsscheurpartij door de chaos van de stad met 20 miljoen mensen. Onze Mumbai-ervaringen komen goed van pas. Net als t mannetje van t mannetje dat met wat drukke armgebaren onze geheimzinnige dozen door n gangetje langs de douane af had geleid. Het resort betekende dus n goede start. En hoewel we eigenlijk van plan waren daarna te verkassen naar n hotel met wél leuke mensen of naar de kust om te duiken, besloten we voor rust te kiezen ipv 'ah, moet wel kunnen nog n paar dagen iets anders'. En is maar goed ook, want tegen onze natuur zijn we al vanaf dag 2 elke dag fiets aan t opbouwen en verbouwen en lachen we onszelf uit om een gebruikelijke gedachte als 'doen we vrijdag wel'. En daarnaast eten we wat, liggen we bij t zwembad en bezoeken we de stad. Lekker zĺjn, struinen zonder kaart of guidebook. Best lastig in deze stad, maar we komen op de mooiste stekjes, stuiten op gezellige restaurants, ontmoeten leuke locals en roken sisha op de Nijl. Het lijkt wel vakantie. Ondanks de recentelijke aanslagen merken we eigenlijk niets van terreurdreiging. Alleen in nieuwsberichten, overal detectiepoortjes (die meestal niet werken) en hier en daar een afzetting met soldaten. Voelen ons geheel niet onveilig. Behalve dan tov de muggen (maar daar wordt 2 maal daags tegen gespoten - foto). En t grootste gevaar hebben we te duchten van de bacteriën. Het plan om wat eerder hier te zijn om te acclimatiseren, werpt z'n vruchten af. We prijzen ons gelukkig met de vroege darmproblemen. Arets was anderhalve dag goed ziek, maar inmiddels ook weer bijna klaar voor vertrek. En de teen van Klaassen gaat/staat ook de goede kant op! Nog 3 dagen voor vertrek!!!

Departure - part 2b

Wat n gedoe die dinsdag. Voorafgaand waren we plots een dag extra kwijt aan aan het op-en-neer rijden naar de ambassade van Sudan (bijna onmogelijk visum te krijgen en het kon pas binnen de maand dat we daar rondrijden) en dan die maandag, toen konden we pas de fietsen in gaan pakken.. pff... hele dag bezig geweest met fiets uitelkaarhalen en bescherming aanbrengen. (Dank nog voor hulp, Wheels!) Kostte veeeel meer tijd dan gepland. Dus moesten er dinsdagochtend nog allerlei inkopen worden gedaan. En zaten we te wachten en te wachten op drie pakketjes van TNT die enkele dagen vertraging hadden opgelopen maar vandaag echt zouden komen...(Niet dus.) En verder was er sprake van n iets te optimistische planning, iets te relaxte stress, iets te veel vertrouwenwekkende ervaringen dat t toch wel weer zou lukken. En tussendoor nog n ongelukkige botsing met n gebroken teen als gevolg. En nog ff snel banden kopen, en nog de laatste hand leggen aan het verpakken van de fietsen. Tsja, ging t toch ff anders dan verwacht. Met nog 45 minuten te gaan werkte n deel van het personeel wel mee, maar eentje niet en ze gooide de desk dicht voor 2 fietsen en 1 Bram. Achteraf kijken we erop terug als ware dit precies het beste wat ons had kunnen overkomen. Anders hadden we die fietsdozen met slechts n paar plakbandjes ingeleverd ('de rest doen we op schiphol wel na controle.' Niet dus.) Die fietsen waren nooit heel aangekomen en bovendien hadden we die postpakketjes, die ons gaan redden, nooit gehad. En nu hadden we meer geschikte banden, n leuk dagje Schiphol en n geweldige avond in Café Jos. En dikke schik. En!... Rust. Eindelijk wat rust. Kaj, ontzettend bedankt voor je hulp!
De vlucht van de donderdag verliep uiteindelijk prima. Zelfs nu British Airways zelf 2,5 uur later was (dat kan dan weer wel zomaar natuurlijk). Maar we hadden t prima naar de zin in de pub en kwamen uiteindelijk samen met alle (!) bagage om 0300 aan in ons 5-sterren resort in Cairo.

Departure part 2a

Departure part 2a
Part a and b. De start van de reis. Én de generale repetitie. Dinsdag 4 januari zouden we vertrekken. Zouden. We schreven al over druk zijn. Druk zijn met voorbereidingen. We konden ivm de aard van ons werk allebei slechts een week voor vertrek vrijnemen. En ivm de aard van een Bram lijkt dat dan ook voldoende. Leek. Al snel leek t zelfs ons toch wat aan de korte kant. En werd dus onderzocht wat de kosten zouden zijn van omboeken en later vertrekken. Veel te duur. Dus dan maar gewoon zorgen dat we op de 4e klaar zijn. En het lukte bíjna. Bijna. We kwamen zover dat de ene Bram nog wel net het vliegtuig inkon, maar de ander net niet meer. Allerlei overwegingen waarom het praktischer was om toch alvast 1 bram en bagage onderweg te hebben, maar het voelde gewoon niet goed. Be One ofzo. Dan maar extra extra-kosten en oplossingen bedenken. Staand in de slurf: 'Please remove my luggage from the plane, I'm not going.'