Internetgebreken, net als fysieke, weerhielden mij van updates. Een volgende terug. Blik:
Om in Botswana te komen, moesten we een veerpont nemen. Na een etappe van een kleine 100 km kwamen we aan op de weg die ons naar de boot zou leiden. Echter, de weg werd geblokkeerd door tientallen vrachtwagens die diagonaal over de weg geparkeerd stonden. De chauffeurs geboden ons om te keren en terug te gaan. Die woorden in de wind slaand, slalomden we ons tussen de barrières door en kwamen we bij de rivier aan. Slechts 1 van de 2 ponten werkte. Varend kwamen op een uniek stukje aarde: daar waar 4 landen aan elkaar grenzen: Zambia, Botswana, Namibië en Zimbabwe. Eigenlijk trekken we met deze tour dus door 11 landen.
Aangekomen in het kamp kregen we s avonds een briefing door een plaatselijke jager. Hij zou ons een aantal dagen escorteren om de veiligheid te vergroten. Zo zou de volgende avond het kamp 10km verplaatst worden als gevolg van de verse leeuwensporen die hij op de beoogde plaats vond. Op de briefing kregen we te horen hoe te handelen bij een ontmoeting met een leeuw, maar vooral bij een ontmoeting met een olifant. We zaten namelijk in een gebied waar heel veel olifanten leefden. Enkele weken geleden was de directeur van de TDA aangevallen door een olifant. En ook die ochtend was een groepje renners al belaagd door een fant. Het beest was op ze afgestormd met klapperende oren en maakte een schijnbeweging hen te vertrappelen. Ze halen 40km per uur en trappen een mens helemaal dood. Beetle zigzaggen en rond de boom rennen, dat zou werken. Gelukkig is 95% van hun charges slechts een schijnaanval. De briefing was niet voor niks. De volgende dag raceten we weer een keertje mee. Plots verschenen er 2 giganten uit de bushes en moesten we de race tijdelijk stilleggen. Mooi moment. Minder mooi was het moment dat 1 van de rijders het achterwiel van de voorganger raakte en met 43km per uur over het asfalt schoof. Zijn geluk was dat hij snel in de berm terechtkwam. Naar het einde van de etappe ging het tempo steeds verder omhoog en bleven we uiteindelijk met 4 over. We wilden Arets aan de winst helpen die de overwinning op wilde dragen in het kader van de sterfdag van zijn vader. En onze taktiek werkte! Een mooie zege.
Verder hadden we een mooi kamp op een lodge-complex waar we aan de rand van het zwembad de verjaardag van een van de vrouwen vierden. Arets stal de show in een dance-off tegen een van de meiden, maar slaagde er helaas niet in de hoofdlamp te winnen die op het spel stond (Hij was de zijne kwijtgeraakt.)
We mengden ons die dagen nog een paar keer in het wedstrijdgebeuren en staken een helpende hand uit naar onze Duitse vriend die 2e staat. Dit en een paar andere situaties leidde tot weer een nieuwe bijnaam: the Bram Express. Weer kunnen knallen was soms lekker, maar voor ons waren de landschappen en leuke gesprekken de hoogtepunten. In dit land was van dat eerste niet altijd te genieten, des te meer van de stops die wij wél konden maken. Wat genoten we van een mogelijkheid tot coke, chocola of ijs!
Helaas kwam Botswana ook op de proppen met weer lichamelijke narigheden. Het leek alsof ik weer malariasymptomen had. Later zou blijken dat de malaria helemaal uit het lichaam was, maar dat ik nu Giardia opgelopen bleek te hebben. Maar, we fietsten gewoon door en finishten elke etappe. En we reden vaak ook nog steeds hard. Zo was er in Botswana ook een tijdrit voor landenteams. Arets en ik met vrienden Henry en Bastiaan. Als NL ONE vermorzelden we de tegenstanders. We waren met 56 minuten het enige team dat onder het uur bleef. Was erg leuk. (Artikel TdA)
In Botswana maakten we ook een vlucht boven de Okavango Delta. Echt prachtig. De natuur, de rivier die niet in de zee, mqqr in de grond verdween en de kuddes olifanten die we zagen. Nu pas zagen en realiseerden we ons hoe uitgestrekt de gebieden en leefgebieden waren waar we doorheen fietsten. Mooi ander perspectief. Een ander wildlife gerelateerde ervaring was Pasen. Door ons kamp liep een enorme struisvogel, groter dan wijzelf. Plots ging hij op één van onze tenten zitten. Toen we hem eraf hadden, bleek hij een supergroot ei achtergelaten te hebben.
Verder was Botswana: erg lange etappes en veel nachtelijke regens. Paar keer tent afbreken en inpakken tijdens regen. Afzien. Net als tijdens de rit van 207km door de regen. Maar het omgaan met dit soort dingen, leidde ook weer tot mooie zaken.
BK
![]()
Team Time Trial - Finish of winning team NL ONE
Om in Botswana te komen, moesten we een veerpont nemen. Na een etappe van een kleine 100 km kwamen we aan op de weg die ons naar de boot zou leiden. Echter, de weg werd geblokkeerd door tientallen vrachtwagens die diagonaal over de weg geparkeerd stonden. De chauffeurs geboden ons om te keren en terug te gaan. Die woorden in de wind slaand, slalomden we ons tussen de barrières door en kwamen we bij de rivier aan. Slechts 1 van de 2 ponten werkte. Varend kwamen op een uniek stukje aarde: daar waar 4 landen aan elkaar grenzen: Zambia, Botswana, Namibië en Zimbabwe. Eigenlijk trekken we met deze tour dus door 11 landen.
Aangekomen in het kamp kregen we s avonds een briefing door een plaatselijke jager. Hij zou ons een aantal dagen escorteren om de veiligheid te vergroten. Zo zou de volgende avond het kamp 10km verplaatst worden als gevolg van de verse leeuwensporen die hij op de beoogde plaats vond. Op de briefing kregen we te horen hoe te handelen bij een ontmoeting met een leeuw, maar vooral bij een ontmoeting met een olifant. We zaten namelijk in een gebied waar heel veel olifanten leefden. Enkele weken geleden was de directeur van de TDA aangevallen door een olifant. En ook die ochtend was een groepje renners al belaagd door een fant. Het beest was op ze afgestormd met klapperende oren en maakte een schijnbeweging hen te vertrappelen. Ze halen 40km per uur en trappen een mens helemaal dood. Beetle zigzaggen en rond de boom rennen, dat zou werken. Gelukkig is 95% van hun charges slechts een schijnaanval. De briefing was niet voor niks. De volgende dag raceten we weer een keertje mee. Plots verschenen er 2 giganten uit de bushes en moesten we de race tijdelijk stilleggen. Mooi moment. Minder mooi was het moment dat 1 van de rijders het achterwiel van de voorganger raakte en met 43km per uur over het asfalt schoof. Zijn geluk was dat hij snel in de berm terechtkwam. Naar het einde van de etappe ging het tempo steeds verder omhoog en bleven we uiteindelijk met 4 over. We wilden Arets aan de winst helpen die de overwinning op wilde dragen in het kader van de sterfdag van zijn vader. En onze taktiek werkte! Een mooie zege.
Verder hadden we een mooi kamp op een lodge-complex waar we aan de rand van het zwembad de verjaardag van een van de vrouwen vierden. Arets stal de show in een dance-off tegen een van de meiden, maar slaagde er helaas niet in de hoofdlamp te winnen die op het spel stond (Hij was de zijne kwijtgeraakt.)
We mengden ons die dagen nog een paar keer in het wedstrijdgebeuren en staken een helpende hand uit naar onze Duitse vriend die 2e staat. Dit en een paar andere situaties leidde tot weer een nieuwe bijnaam: the Bram Express. Weer kunnen knallen was soms lekker, maar voor ons waren de landschappen en leuke gesprekken de hoogtepunten. In dit land was van dat eerste niet altijd te genieten, des te meer van de stops die wij wél konden maken. Wat genoten we van een mogelijkheid tot coke, chocola of ijs!
Helaas kwam Botswana ook op de proppen met weer lichamelijke narigheden. Het leek alsof ik weer malariasymptomen had. Later zou blijken dat de malaria helemaal uit het lichaam was, maar dat ik nu Giardia opgelopen bleek te hebben. Maar, we fietsten gewoon door en finishten elke etappe. En we reden vaak ook nog steeds hard. Zo was er in Botswana ook een tijdrit voor landenteams. Arets en ik met vrienden Henry en Bastiaan. Als NL ONE vermorzelden we de tegenstanders. We waren met 56 minuten het enige team dat onder het uur bleef. Was erg leuk. (Artikel TdA)
In Botswana maakten we ook een vlucht boven de Okavango Delta. Echt prachtig. De natuur, de rivier die niet in de zee, mqqr in de grond verdween en de kuddes olifanten die we zagen. Nu pas zagen en realiseerden we ons hoe uitgestrekt de gebieden en leefgebieden waren waar we doorheen fietsten. Mooi ander perspectief. Een ander wildlife gerelateerde ervaring was Pasen. Door ons kamp liep een enorme struisvogel, groter dan wijzelf. Plots ging hij op één van onze tenten zitten. Toen we hem eraf hadden, bleek hij een supergroot ei achtergelaten te hebben.
Verder was Botswana: erg lange etappes en veel nachtelijke regens. Paar keer tent afbreken en inpakken tijdens regen. Afzien. Net als tijdens de rit van 207km door de regen. Maar het omgaan met dit soort dingen, leidde ook weer tot mooie zaken.
BK
Bram klaassen, wat een mooie verhalen, ik ben super trots op jullie allemaal, lieve groeten en een fijne thuis reis toegewenst, lieve groeten van Hannie
BeantwoordenVerwijderen