Zambia: groene 'rolling hills'. Manshoog en manshoger gras. Olifantengras. Mooi, maar verder niet veel te zien en op een gegeven moment wel gézien. Kilometers maken. Nog veel te gaan naar Cape Town. Ook was Zambia de tijd van de strijd met malaria. Maar tevens van de onverwacht snelle comeback. Van de 2 pogingen tot etappeoverwinningen om dat uit te vinden en te onderstrepen. En het slagen daarvan. Het gevoel van geluk en bevrijding.
Verder was Zambia voor ons de rustdag in Lusaka, waar we aten (veel pizza's!), sliepen en herstelden. En later de rustdagen in Livingstone, bij de Victoria Falls! Eén van de, of misschien wel hét hoogtepunt tot dusver. Echt ontzettend indrukwekkend natuurschoon. Kippenvel, vol van warmte en opwinding, grote onafpoetsbare lach. En in dezelfde kloof de grootste kick ooit. We wonnen een prijs beschikbaar gesteld door plaatselijke high adrenaline-companies. Een halve dag abseilen, superman-vluchten over de gorge en de doodsval. De val waarbij de rotsen en bomen akelig snel en dicht naderden. En op het laatste moment de ruk voorwaarts voor een vlucht over de kloof. Heftiger dan de skydive en de bungeejumps uit het verleden. Wat een kick. Bij de herinnering voel ik zelfs opnieuw de arousalverhoging.
Zambia was voor ons ook: een nieuwe bike donation. Een sfeervolle, met regeringsfunktionarissen en dans-en theaterexpressies van lokale rituelen. En de daadwerkelijke schenkingen van veel fietsen namens onze donateurs. Oh, en in Zambia maakten we ook mee dat toeschouwers met houtskool op de weg hadden geschreven: BeOne!
BK
16-04-2011
Terugblik op Tanzania en Malawi
Na Nairobi fietsten we naar Tanzania. Prachtig, de omgeving, vooral het gebied dat we bezochten gedurende de safari. Wat een natuur! Daarvan een apart verslag. Wat fietsen daarna betreft: er volgden een aantal heel zware dagen. Een nieuwe route dit jaar: off-road 10 dagen fietsen door veelal regen, modder, enorme plassen water en modderrivieren. Soms was er plezier in te ontdekken, vaker was het van start naar finish zien te komen. Ook doordat we ons niet gezond voelden (wat later duidelijk verklaard werd). Rijden in de regen was niet erg, maar de modder maakte het zwaar. Soms was t als een spekgladde ijsvlakte en soms als de pindakaas die we elke ochtend aten. Met stukjes noot. Soms nauwelijks door te komen. Eenmaal moesten we onze fiets tijdens de rit uiteenhalen en in een waterplas een uur lang de onderdelen poetsen omdat de deze vastliepen door de kleverige brei, de wielen niet meer draaiden en het vervangen van de lekke band niet te doen was door alle klei en steentjes aan hand en band. De mechaniciens waren tot ver na invallen van de duisternis bezig met vervangen van onderdelen en veel rijders reden de dag erop niet als gevolg van gebrek aan remblokken. Ach, het hoorde erbij. Maar de natte tent, natte slaapzak, net als de natte rest eigenlijk... dat was soms best klote. Uiteindelijk had t echter nog best erger kunnen zijn als t nóg meer geregend had. Er waren ook heftige beklimming (tot bijna 3000m) en heftige afdelingen, stuiteren over de rotsen. Uiteindelijk was daar de rustdag. Iedereen was uitgeput en klaar. Dus gelukkig waren er daarna slechts 2 ritten alvorens we opnieuw een rustdag hadden.
Door de koffieplantages, theeplantages, bananenplantages, tabakplantages, rijstvelden reden we over de heuvelrug Malawi in, het land van de mooie plaatsnamen. Afdalen naar het meer, een rustdag at Chitimba Beach, over de bergrug en het Viphya plateau, via Mzuzu en de boulders, zo groot als heuvels, kenmerkend voor de Rift Valley, door de mist naar Lilongwe.
Eerst die rustdag: een klein paradijs, Chitimba Beach. Aan de kust van Lake Malawi. Een mooi kamp, gerund door Eddie, een mooie vent uit Kessel, met z'n vrouw Carmen. We hebben er veel schik gehad en eindelijk weer 'ns rode wijn gedronken. Tot en met het vermaak dat we het kamp bezorgden door Kronenburgpark te zingen. Arets uit volle borst! Malawi was echt mooi. Heel groen, mooie heuvels, heel vriendelijke en enthousiaste mensen. Ik zal t ook altijd blijven herinneren als Malawia, aangezien het ook het land was waar de malaria werd gediagnosticeerd. In het ziekenhuis in Mzuzu. De ritten daarna waren mooi, maar zwaar ten gevolge van de strijd tegen de ziekte. Gelukkig waren er in deze sectie meerdere rustdagen kort na elkaar. In de hoofdstad Lilongwe hadden we 2 vrije dagen. We hebben er de rust gepakt in de Korean Gardens. En we hadden een mooie ontmoeting met een Brit van 74 die er sinds 20 jaar een restaurantje runde. En toen was t al weer op naar het volgende land: Zambia. Lange ritten door de heuvels, mooi maar malaria gekleurd. (Soms ook mooi.. sommige tinten dan.)
BK
Door de koffieplantages, theeplantages, bananenplantages, tabakplantages, rijstvelden reden we over de heuvelrug Malawi in, het land van de mooie plaatsnamen. Afdalen naar het meer, een rustdag at Chitimba Beach, over de bergrug en het Viphya plateau, via Mzuzu en de boulders, zo groot als heuvels, kenmerkend voor de Rift Valley, door de mist naar Lilongwe.
Eerst die rustdag: een klein paradijs, Chitimba Beach. Aan de kust van Lake Malawi. Een mooi kamp, gerund door Eddie, een mooie vent uit Kessel, met z'n vrouw Carmen. We hebben er veel schik gehad en eindelijk weer 'ns rode wijn gedronken. Tot en met het vermaak dat we het kamp bezorgden door Kronenburgpark te zingen. Arets uit volle borst! Malawi was echt mooi. Heel groen, mooie heuvels, heel vriendelijke en enthousiaste mensen. Ik zal t ook altijd blijven herinneren als Malawia, aangezien het ook het land was waar de malaria werd gediagnosticeerd. In het ziekenhuis in Mzuzu. De ritten daarna waren mooi, maar zwaar ten gevolge van de strijd tegen de ziekte. Gelukkig waren er in deze sectie meerdere rustdagen kort na elkaar. In de hoofdstad Lilongwe hadden we 2 vrije dagen. We hebben er de rust gepakt in de Korean Gardens. En we hadden een mooie ontmoeting met een Brit van 74 die er sinds 20 jaar een restaurantje runde. En toen was t al weer op naar het volgende land: Zambia. Lange ritten door de heuvels, mooi maar malaria gekleurd. (Soms ook mooi.. sommige tinten dan.)
BK
Safari en waterfietsen - Jambo jambo!
Cashewnoten en nóg vriendelijkere mensen. Groen, groen, groen, wat n natuur, wat een land.
Als ik dit schrijf, lig ik in mijn tent. Met de regen kletterend op het zeil. En een biertje! Het eerste sinds Nairobi, Kenia. We hebben het kamp opgeslagen vlakbij een paar huisjes waar ze het verkopen. Heerlijk! Een terugblik op de afgelopen 10 dagen. Om met het hoogtepunt te beginnen: de Serengeti en de Ngorogoro krater. Wat een prachtige creaties van de natuur, met schitterende namen. We gingen op safari met een kleine groep. Drie dagen kamperen in natuurparken, temidden van de mooiste diersoorten. We, dat zijn: de 2 nieuwe sectierijders uit Warschau, Sandra - de Berlijnse verrassing die plots ook in onze landrover zat en Phil - volgens ons: "we've got the best driver" en beste spoorzoeker. Naast erg veel lol (waarbij we de andere jeepgezelschappen uitlachten), zang, grappen en heerlijk uitwaaien op het dak, zagen we de meest indrukwekkende medebewoners van onze planeet: wildebeest, hartebeest, gazelles, giraffen, leeuwen, nijlpaarden, olifanten, zebra's, bizons, knijnen (in de jeeps), jachtluipaarden, hyena's, krokodillen en vogels in alle soorten en maten. Zo overweldigend. Het leverde mooie filmopnames op. Die krater was zooo mooi.. En alles is er voorhanden: eten en drinken in overvloed. Daarom blijven ze er, de dieren. Stel je voor: een prachtig blauw meer, een oogverblindend groene vlakte van gras. Waar 2 luipaarden liggen. En de kratermond op de achtergrond. Waar zich tussen de struiken een strategisch plan ontvouwt. Van bavianen. Die zich over de kam in grote getale verzamelen om de leopards aan te gaan vallen. Wat een mooie dagen waren het.
Tot rust zijn we niet gekomen. De 3 rustdagen (dé uitzondering in de tour) werden door de meeste anderen wel op die wijze benut. Maar we hadden wel nieuwe energie! En nodig zou het zijn. Een nieuwe sectie brak aan. We namen afscheid van nieuwe vrienden en bereidden ons voor op afzien: 8 dagen offroad, in the middle of nowhere, met veel regen. De eerste ochtend was het meteen raak: tent opbreken in de stromende regen en de fiets op. Eerst nog asfalt. Daarbij het mooi was dat we door een lokaal fietsteam werden ingehaald en met ze samen verder reden. Hard. Er bleken 3 van de beste rijders uit Tanzania bij te rijden. We zullen ze volgen op de volgende WK! Leuke gesprekken onderweg en zoals gezegd: hard gereden.
De dagen daarna samengevat: regen, modderstromen, waterfietsen, natte slaapzakken, modder overal, 8 dagen geen was- of douchewater. Ploeteren, afzien, schik zoeken en vinden. Afrika. Naast de fietsen en lichamen draaiende houden, nu en dan bijzonder krachtig en sterk voelen. Heerlijk gevoel. Het natuurpark waar we doorheen gingen: soms mooi, maar soms ook saai en weinig te zien. Het peloton zag uit naar de finish en de rustdag. Het zou een flink feestje worden.
Als ik dit schrijf, lig ik in mijn tent. Met de regen kletterend op het zeil. En een biertje! Het eerste sinds Nairobi, Kenia. We hebben het kamp opgeslagen vlakbij een paar huisjes waar ze het verkopen. Heerlijk! Een terugblik op de afgelopen 10 dagen. Om met het hoogtepunt te beginnen: de Serengeti en de Ngorogoro krater. Wat een prachtige creaties van de natuur, met schitterende namen. We gingen op safari met een kleine groep. Drie dagen kamperen in natuurparken, temidden van de mooiste diersoorten. We, dat zijn: de 2 nieuwe sectierijders uit Warschau, Sandra - de Berlijnse verrassing die plots ook in onze landrover zat en Phil - volgens ons: "we've got the best driver" en beste spoorzoeker. Naast erg veel lol (waarbij we de andere jeepgezelschappen uitlachten), zang, grappen en heerlijk uitwaaien op het dak, zagen we de meest indrukwekkende medebewoners van onze planeet: wildebeest, hartebeest, gazelles, giraffen, leeuwen, nijlpaarden, olifanten, zebra's, bizons, knijnen (in de jeeps), jachtluipaarden, hyena's, krokodillen en vogels in alle soorten en maten. Zo overweldigend. Het leverde mooie filmopnames op. Die krater was zooo mooi.. En alles is er voorhanden: eten en drinken in overvloed. Daarom blijven ze er, de dieren. Stel je voor: een prachtig blauw meer, een oogverblindend groene vlakte van gras. Waar 2 luipaarden liggen. En de kratermond op de achtergrond. Waar zich tussen de struiken een strategisch plan ontvouwt. Van bavianen. Die zich over de kam in grote getale verzamelen om de leopards aan te gaan vallen. Wat een mooie dagen waren het.
Tot rust zijn we niet gekomen. De 3 rustdagen (dé uitzondering in de tour) werden door de meeste anderen wel op die wijze benut. Maar we hadden wel nieuwe energie! En nodig zou het zijn. Een nieuwe sectie brak aan. We namen afscheid van nieuwe vrienden en bereidden ons voor op afzien: 8 dagen offroad, in the middle of nowhere, met veel regen. De eerste ochtend was het meteen raak: tent opbreken in de stromende regen en de fiets op. Eerst nog asfalt. Daarbij het mooi was dat we door een lokaal fietsteam werden ingehaald en met ze samen verder reden. Hard. Er bleken 3 van de beste rijders uit Tanzania bij te rijden. We zullen ze volgen op de volgende WK! Leuke gesprekken onderweg en zoals gezegd: hard gereden.
De dagen daarna samengevat: regen, modderstromen, waterfietsen, natte slaapzakken, modder overal, 8 dagen geen was- of douchewater. Ploeteren, afzien, schik zoeken en vinden. Afrika. Naast de fietsen en lichamen draaiende houden, nu en dan bijzonder krachtig en sterk voelen. Heerlijk gevoel. Het natuurpark waar we doorheen gingen: soms mooi, maar soms ook saai en weinig te zien. Het peloton zag uit naar de finish en de rustdag. Het zou een flink feestje worden.
11-04-2011
Juichen
Beetje raar verhaal; ik weet niet zo goed wat er gebeurt, maar gisteren won ik de etappe.
Dank voor alle support en steunende berichten! Ze werken! Het doet goed en het gaat goed. Was ik eergisteren nog blij met hieronderbeschreven lichtende punten, gisteren zat ik echt te juichen op de fiets! Euforie met natte ogen. Het plan was een halve rit met de kopgroep mee te rijden, als t zou lukken. Maar ik zat er zo in dat ik Arets bij de eetpost voorstelde verder mee te rijden. Vervolgens moesten we t gat dichtrijden naar de al vertrokkenen. Dat lukte! Meerijden tot t eind lukte ook. En langzamerhand was t gevoel ontstaan dat ik misschien wel een kans had. En toen wilde ik deze rit ook pér sé winnen. Om de rest, maar vooral malaria te kloppen! In de sprint heuvelop ramde ik vanuit laatste positie iedereen voorbij. Wat was ik blij!! En erg verrast. Superblij dat dit al weer/nog kon. Klaar met die malariaparasieten en ziek voelen! Vandaag een miljoen van de bank genomen, hotel geboekt en met pizza(!), pot voetbal en pot bier, op bed de rustdag in Lusaka en de comeback gevierd. Proost!
BK
Dank voor alle support en steunende berichten! Ze werken! Het doet goed en het gaat goed. Was ik eergisteren nog blij met hieronderbeschreven lichtende punten, gisteren zat ik echt te juichen op de fiets! Euforie met natte ogen. Het plan was een halve rit met de kopgroep mee te rijden, als t zou lukken. Maar ik zat er zo in dat ik Arets bij de eetpost voorstelde verder mee te rijden. Vervolgens moesten we t gat dichtrijden naar de al vertrokkenen. Dat lukte! Meerijden tot t eind lukte ook. En langzamerhand was t gevoel ontstaan dat ik misschien wel een kans had. En toen wilde ik deze rit ook pér sé winnen. Om de rest, maar vooral malaria te kloppen! In de sprint heuvelop ramde ik vanuit laatste positie iedereen voorbij. Wat was ik blij!! En erg verrast. Superblij dat dit al weer/nog kon. Klaar met die malariaparasieten en ziek voelen! Vandaag een miljoen van de bank genomen, hotel geboekt en met pizza(!), pot voetbal en pot bier, op bed de rustdag in Lusaka en de comeback gevierd. Proost!
BK
10-04-2011
Malaria- en fietspraat
Nog even niet over Afrika, maar voor de geïnteresseerden: nog een keer over malaria, en over fietsen, én de interessante combinatie ervan en de persoonlijke beleving daarbij. Het waren geen gemakkelijke dagen. Maar eerlijk gezegd ook niet heeel zware, vergeleken bij eerder ervaren ritten met ziekteverschijnselen. Toch, ik heb inmiddels begrepen dat malaria toch wel vervelend is. En dat ik de heftigste vorm heb, maar dat die ook uiteindelijk helemaal verdwijnt (in tegenstelling tot de vorm waarbij er parasieten in de levercellen achterblijven). Dus da's mooi. En ik heb ook begrepen dat malaria ertoe leidt dat je rode bloedcellen ontploffen.. Collega-malariaklant merkte op dat we nu dus tegenovergestelde van Epo hadden. Gesloopte rode bloedcellen.. Ai, daar gaat de opgebouwde conditie. (Kelmes doe maar rustig aan met die extra trainingssessies!) De timing was ook wat ongelukkig: de dag na de diagnose hadden we wat werd omschreven als de op-één-na-zwaarste rit. Verder waren de ritten door Ardennenachtige heuvels en van afstanden tussen de 150 en 180 km. Daarbovenop kreeg ik te maken met 2 etappes waarin ik maar 4 versnellingen kon gebruiken en ik reed een etappe op n gebroken zadel... maar ach, door de state of mind merkte ik t toch pas later. De ervaringen liepen uiteen van flinke worsteling en emotioneel geraakt worden bij finishen, tot vrij goed lukken om de etappes uit te rijden. In tegenstelling helaas tot de andere 2 malaria-gediagnosticeerden. Eén van hen probeerde het nog wel, sterke jonge vent die 2e stond, maar kwam elke dag laat binnen en moest gisteren helaas afstappen. Vandaag en morgen rijdt hij ook niet, want hij is al afgereisd naar Lusaka om te rusten. Hij gaat veel tijd verliezen. Jammer, we gunden hem die 2e plek wel. Misschien kunnen we m later nog helpen. Zelf doe ik t ook wat rustiger aan, maar lukt t toch om tamelijk vroeg op de dag te finishen. Ik denk m'n lichaam te kennen en dénk te weten wat ik doe. In t begin met hulp van Arets die veel kopwerk deed (Geweldig, makker!) en inmiddels heb ik zelf gelukkig weer meer energie. Vandaag kwamen we door een vroeger vertrek tussen de racers terecht. En dat op n Mando-day. Ik kon t niet laten... Zo'n heerlijk gevoel.. Een heel stuk meegereden en de anderen weer pijn kunnen doen zonder zelf in t rooie te rijden. Sorry, maar het was n heerlijk hart onder de riem. De latere etappewinnaar moest 2x lossen en de waarschijnlijke eindwinnaar hoorde ik tegen een nieuwe racer het volgende zeggen: "The guy that's now pulling, he is the strongest guy in the Tour... It's just that he's not racing anymore... Oh, and he has malaria." Sympathiek en opnieuw een hart onder de riem. En er is nog steeds het voordeel van gemakkelijk, lang en diep slapen! We zijn nu bijna een week verder en ik denk dat t gaat lukken, de dubbele strijd van het lichaam om tegelijkertijd de kilometers weg te fietsen en die parasieten te verslaan.. Every Fucking Inch!
BK
BK
05-04-2011
Klaassen heeft malaria
Vandaag ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een bloedtest. Ik heb malaria. Al heel wat weken heb ik last van buikklachten, diarree en hinderlijke misselijkheid die vooral het plezier tijdens fietsen beïnvloeden. Koorts gehad, maar verdwenen. Toen ik hoorde dat een mederijder met dezelfde symptomen de diagnose had gekregen, besloot ik om toch ook maar naar het ziekenhuis te gaan; ik had er n beetje genoeg van. Deze uitslag had ik echter niet verwacht, want ik dacht dat t wel mee zou vallen. Ik had er per slot van rekening wel last van, maar vond t tegelijkertijd niet heel ernstig. MALARIA?! Dat kon toch helemaal niet! Ik kon toch over 't algemeen nog steeds wel hard fietsen? En ik reed klimmetjes op t buitenblad. Malaria, nee, kán toch niet waar zijn.. Ik reed vandaag nog een hijgende klassementsleider eraf op de klim van 10km. Maar de testuitslag was onverbiddelijk. Ik heb een stapeltje medicijnen gekregen en heb besloten dat ik toch ga proberen door te rijden. We zullen wel zien. Eerder bleek al dat ik ook bij ziekte toch nog wat extra's in de tank had en misschien had mijn lichaam de malaria al n beetje overwonnen of zo, en zorgde de malarone in ieder geval dat het minder heftig doorzette.. of zo.. Ik zal t rustiger aan moeten doen, maar afgelopen weken lukte fietsen ook, dus heb zelf goede hoop dat ik de strijd niet hoef te staken en dat we EFI kunnen blijven!
PS: Arets werd ook getest en is okee.
Vervolg:
Om geen slapende honden ongerust druk te maken heb ik dit bericht maar niet meteen geblogd en dus zijn we inmiddels een paar dagen verder. Ik ben zo blij dat ik in Lilongwe (hoofdstad van Malawi) ben aangekomen! Hier hebben we maar liefst 2 rustdagen, komt precies goed uit. Het is een gevecht geweest. Het optimisme werd getemperd en de hoopcreerende opschepperij kreeg een deksel op de neus. Was t de medicatie? Had ik teveel gegeven? Was t de kennis niet in orde te zijn? Of had ik er de afgelopen tijd doorheengereden en voelde ik t nu plots meer? Waarschijnlijk een combi. Soms worstelend, maar de etappes werden uitgereden. Dank ook aan Arets en anderen die me uit de wind hielden! De misselijkheid en Durchfall waren meteen een heel stuk minder na de start van de medicatie, de eetlust was direkt terug en soms was er nog kracht en snelheid, maar aan het eind van de dag viel ik met wielerkledij nog aan meteen in slaap in hotelkamers die we regelden. Pfoe. Nu soms nog n beroerde nacht, maar al met al: op de weg terug! Vandaag rust aan het zwembad, het leven is zo slecht nog niet! De Tour gaat dadelijk verder, naar Zambia... met ons erbij! EFI!
PS: Arets werd ook getest en is okee.
Vervolg:
Om geen slapende honden ongerust druk te maken heb ik dit bericht maar niet meteen geblogd en dus zijn we inmiddels een paar dagen verder. Ik ben zo blij dat ik in Lilongwe (hoofdstad van Malawi) ben aangekomen! Hier hebben we maar liefst 2 rustdagen, komt precies goed uit. Het is een gevecht geweest. Het optimisme werd getemperd en de hoopcreerende opschepperij kreeg een deksel op de neus. Was t de medicatie? Had ik teveel gegeven? Was t de kennis niet in orde te zijn? Of had ik er de afgelopen tijd doorheengereden en voelde ik t nu plots meer? Waarschijnlijk een combi. Soms worstelend, maar de etappes werden uitgereden. Dank ook aan Arets en anderen die me uit de wind hielden! De misselijkheid en Durchfall waren meteen een heel stuk minder na de start van de medicatie, de eetlust was direkt terug en soms was er nog kracht en snelheid, maar aan het eind van de dag viel ik met wielerkledij nog aan meteen in slaap in hotelkamers die we regelden. Pfoe. Nu soms nog n beroerde nacht, maar al met al: op de weg terug! Vandaag rust aan het zwembad, het leven is zo slecht nog niet! De Tour gaat dadelijk verder, naar Zambia... met ons erbij! EFI!
Abonneren op:
Posts (Atom)