Klaassen heeft malaria

Vandaag ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een bloedtest. Ik heb malaria. Al heel wat weken heb ik last van buikklachten, diarree en hinderlijke misselijkheid die vooral het plezier tijdens fietsen beïnvloeden. Koorts gehad, maar verdwenen. Toen ik hoorde dat een mederijder met dezelfde symptomen de diagnose had gekregen, besloot ik om toch ook maar naar het ziekenhuis te gaan; ik had er n beetje genoeg van. Deze uitslag had ik echter niet verwacht, want ik dacht dat t wel mee zou vallen. Ik had er per slot van rekening wel last van, maar vond t tegelijkertijd niet heel ernstig. MALARIA?! Dat kon toch helemaal niet! Ik kon toch over 't algemeen nog steeds wel hard fietsen? En ik reed klimmetjes op t buitenblad. Malaria, nee, kán toch niet waar zijn.. Ik reed vandaag nog een hijgende klassementsleider eraf op de klim van 10km. Maar de testuitslag was onverbiddelijk. Ik heb een stapeltje medicijnen gekregen en heb besloten dat ik toch ga proberen door te rijden. We zullen wel zien. Eerder bleek al dat ik ook bij ziekte toch nog wat extra's in de tank had en misschien had mijn lichaam de malaria al n beetje overwonnen of zo, en zorgde de malarone in ieder geval dat het minder heftig doorzette.. of zo.. Ik zal t rustiger aan moeten doen, maar afgelopen weken lukte fietsen ook, dus heb zelf goede hoop dat ik de strijd niet hoef te staken en dat we EFI kunnen blijven!

PS: Arets werd ook getest en is okee.

Vervolg:
Om geen slapende honden ongerust druk te maken heb ik dit bericht maar niet meteen geblogd en dus zijn we inmiddels een paar dagen verder. Ik ben zo blij dat ik in Lilongwe (hoofdstad van Malawi) ben aangekomen! Hier hebben we maar liefst 2 rustdagen, komt precies goed uit. Het is een gevecht geweest. Het optimisme werd getemperd en de hoopcreerende opschepperij kreeg een deksel op de neus. Was t de medicatie? Had ik teveel gegeven? Was t de kennis niet in orde te zijn? Of had ik er de afgelopen tijd doorheengereden en voelde ik t nu plots meer? Waarschijnlijk een combi. Soms worstelend, maar de etappes werden uitgereden. Dank ook aan Arets en anderen die me uit de wind hielden! De misselijkheid en Durchfall waren meteen een heel stuk minder na de start van de medicatie, de eetlust was direkt terug en soms was er nog kracht en snelheid, maar aan het eind van de dag viel ik met wielerkledij nog aan meteen in slaap in hotelkamers die we regelden. Pfoe. Nu soms nog n beroerde nacht, maar al met al: op de weg terug! Vandaag rust aan het zwembad, het leven is zo slecht nog niet! De Tour gaat dadelijk verder, naar Zambia... met ons erbij! EFI!