Bike donation

Hèhè. De eerste échte fietsoverhandiging. Tenminste.. Eentje konden we niet zelf, persoonlijk bij zijn en de allereerste: we hebben er wel meegeholpen bij de uitreiking, maar stonden er eerlijk gezegd niet helemaal achter om uit naam van onze donateurs een fiets uit te reiken. Er waren 2 zaken: het was een privéproject waarbij de sfeer rondom de initiatiefnemer niet helemaal goed voelde (het project overigens wel: superviserende leraren die scholen bezoeken), maar belangrijkste: we stonden gewoon niet achter de fietsen die beschikbaar waren: Chinese, ingescheepte, van slechte kwaliteit. Ai, wat baalden we. We bedachten al een goed alternatief via Peter Winnen, maar t was niet nodig. Bij de overhandiging in Nairobi bleken goede, plaatselijk gebouwde (en belangrijkste: plaatselijk te repareren) fietsen beschikbaar. Een prachtige ceremonie (zie foto's) met dans en zang van kinderen uit de tehuizen en ziekenhuizen en illustraties van hoe de fietsen echt een verschil maken in de afgelegen gebieden verder buiten de stad. Als eerste overhandigden we "De Sjoerdfiets". Was mooi. Verder overhandigden we een fiets uit naam van een van de eerste sponsoren. De twee fietsen waren symbolisch voor de fietsen die al rechtstreeks naar de buitengebieden vervoerd waren. Mooi om te zien hoeveel sympathie en support er voor ons ONE (en Een) project en de achterliggende gedachten is. Zowel binnen als buiten het peloton. Be One of us, staat er op onze kont geschreven en dat is wat er gebeurt.

Door naar Nanyuki en Nairobi

Door naar Nanyuki en Nairobi. Het contrast kon bijna niet groter zijn. Gisteren heerste er verslagenheid en was iedereen aangedaan, vandaag is er sprake van een opgewekte stemming en enthousiasme. De etappe was buitengewoon mooi met veel klimwerk. We reden over de flanken van Mount Kenia en hadden een prachtig uitzicht op de besneeuwde top. We finishten bovendien vroeg, dus hadden veel extra tijd voor de warme douche, het heerlijke zittoilet en lagen om 1100 uur -jawel!-aan het zwembad! Geweldig! Met n boekje en een biertje op n ligbed. Even leek het wel vakantie. En s middags in het stadje Nanyuki trakteerden we onszelf op n bord friet en hamburger. Met n supermacchiato, ijs en brownies na. Wat n luxe waar we plots in terecht waren gekomen. Stomverbaasd. En het werd niet veel slechter, want de dag erop reden we n mooie rit waarin we de evenaar passeerden en met plezier even de spierballen toonden aan de rest van het peloton. Bovendien kampeerden we op n idyllisch plekje aan een rivier. De dag dáárna reden we de hoofdstad van Kenia binnen: Nairobi. We zaten wat buiten het centrum, maar vlakbij n nieuwe mall, waar we onze voorraden aanvulden, WiFi en heerlijk eten vonden. En onze zaterdagavond ging vooraf aan een rustdag. Downtown gingen Arets en Klaassen één biertje drinken. Ja. We kwamen terecht in een voetbaltempel. Alle barren hingen vol met flatscreens waar in clubkleuren uitgedoste voetbalfans de fa-cup wedstrijd Arsenal - Man United volgden. Een leuke pot met veel Nederlandse inbreng. Dus nog maar een biertje. Nog eentje dan? Ja. De vermoeidheid die onze biologische klok ons vertelde te moeten voelen, verdween. En we gingen ook maar even de club verderop bekijken. Wat n feest ontstond daar zeg. Een voor een gingen ze naast hun stoel staan om te bewegen. Bewegen, op n manier die de term dansen oversteeg. Alles aan de lichamen bewoog. Op de opzwepende ritmes. Heel natuurlijk en uiterst sensueel. t Ging er heet aan toe. En we kregen te horen dat we de enige twee Mzungu's in the house waren en werden gevraagd mee te dansen. Ik zei al: t Ging er heet aan toe. Prachtnacht. En de terugweg ergens in de volgende ochtend was ook n avontuur. De taxichauffeurs en iedereen die ze vroegen herkenden de naam van ons camp niet. En zelfs de nieuwe mall niet. We kozen op gevoel een richting en zochten met intuïtie en herkenningspunten een weg in de enorme stad. Het gevolg was veel lol en een dienst die we de chauffeur bewezen. We kwamen er en hoorden bij het inslapen de roar van de lions in de verte. Na een welkome rustdag met oa een indrukwekkende fietsdonatieceremonie, zetten we koers naar de grens van het volgende land: Tanzania. Ik verheugde me op Tanzania: groene bergen, natuurparken, wildlife, safari, cashewnoten, Serengeti, Kilimanjaro. Wauw.

Etappe 43: nachtmerrie, hinderlaag, overval‏

9 maart - Etappe 43: wat n genieten op asfalt had moeten worden, werd de grootste nachtmerrie van de TdA. 6 van onze mederijders werden in een hinderlaag gelokt. 4 zwaarbewapende guerillarovers sloten de rijders in en hielden hen een half uur in gijzeling. Met AK 47 machinegeweren werden ze bedreigd en tegen de grond geslagen. Er werden naar schatting 12 schoten gelost, niemand werd hierdoor geraakt. Liggend op de grond werden hun bezittingen doorzocht en afhandig gemaakt. Daarna verdwenen de mannen in de bush. Mederijders die achteropkwamen zagen het gebeuren en hebben hulp ingeschakeld. Doordat communicatiemiddelen geen bereik hadden, duurde het een tijdje voordat deze goed op gang kwam. De race werd gestaakt en de rijders achterin het veld werden opgepikt door de trucks. Het leger startte patrouilles over de hele route. Iedereen kreeg de mogelijkheid om zonder gevolg voor EFI per truck de etappe te vervolgen. Wij vernamen het nieuws bij de eetpost en besloten de rit wel uit te rijden met een groep die we formeerden van 12 renners. Het was een stille rit, de schok was enorm. En deze werd nog groter toen we later de betrokken rijders, hun verslagenheid en verwondingen zagen. En toen we de precieze toedracht hoorden. Overigens zijn zij er op dat moment heel goed mee omgegaan en hebben zij ernstige verwondingen kunnen voorkomen. Ook realiseerden Arets en ik ons dat wij slechts enkele minuten voor de aanval passeerden en dat die gasten ons vanuit de bosjes hebben geobserveerd. Sterker nog, we denken dat ze ons hebben geprobeerd te overvallen. Er stond een kerel met stok of speer te zwaaien en te gebaren dat we moesten stoppen of iets moesten bekijken. We reden echter hard op dat moment en zagen n vreemde agressie in zijn ogen. Het was zo dat we die dag als laatsten uit het kamp vertrokken tgv n lekke band en bezig waren met n inhaalrace. We 'vlogen' die kerel voorbij; de langzameren na ons werden wel het slachtoffer. Hoewel de eerste nog wist te ontkomen en de speer die op haar werd afgeworpen gelukkig over haar schouder vloog. Ze hield wel n verwonding aan haar rug over aan n steen, die in het ziekenhuis voor de zekerheid werd bekeken met x-ray om een schotwond uit te sluiten. Zoals gezegd raakte niemand ernstig fysiek gewond en we zijn bovendien uit het gebied waar het gevaar aanwezig is. Het is één bepaalde weg die tot voor enkele jaren geleden bekend stond om overvallen op mensen en vrachtwagens. En hoewel de lokale autoriteiten veiligheid hadden verzekerd, hoorden we later van locals dat er sindskort weer rovers aktief zijn agv droogte en mislukte oogsten. Een verklaring, voor wat deze waard is. Het was n klap. De verbondenheid in t kamp is groot en de staf nam de juiste beslissingen, de juiste maatregelen en zei de juiste dingen. En iedereen is opgelucht dat t niet nog erger is uitgepakt. Hopelijk zullen de post-traumatische stressreakties mee gaan vallen. De tour gaat verder.

Etappe 42

Etappe 42: En we dachten dat we t ergste gehad hadden... En misschien was dat ook zo, maar deze 125km over een off-road.. ze waren onverwacht heel, heel zwaar. We hadden t niet zó zwaar verwacht, er was wel erg veel onverwacht veel 'corrigation'. t Maakte dat mensen vlak voor donker pas binnenkwamen en dé dag door velen dé ergste dag werd genoemd. Opnieuw had ik zelf voor de stop nog veel schik en was er sprake van vliegen.. het sloeg echter om in momenten dat ik er zowaar chagrijnig van werd. En Arets werd opnieuw geplaagd door n maag-darmsysteem dat t gehad had met al dat gestuiter. Er waren enkele lichtpuntjes op de dag. Onze off the beaten track- avonturen pakten soms zo goed uit dat we naar elkaar riepen dat de juffrouw van t reisbureau echt n mooie vakantie voor ons had georganiseerd. Maar soms ook zo slecht dat we in thorn bush land weer ns n lekke band moesten vervangen, met de huid vast hingen in de struiken en moeite hadden om n uitweg te vinden. We kwamen laat binnen, hadden t helemaal gehad. 2 Meter buiten het kamp begon t asfalt en iedereen keek ernaaruit om andere banden erop te leggen en er weer op te mogen rijden.

MELTDOWN MADNESS: Addis Abeba - Arba Minch - Marsa Bid‏

4 maart - etappe 39: Off-piste

We zijn inmiddels in land 4: Kenia. Na de grensovergang was t meteen links rijden. Maar dat was echt niet t lastigste. Het zwaarste deel van de sectie 'Meltdown Madness' is aangebroken. Deze etappes worden omschreven als 'brutal'. Heet, stoffig, weinig te zien en wegen vol 'corrigation'. Vandaag 'drempel-wegen' van bijna de orde van de gruwel die we in Sudan voor de kiezen kregen en morgen lava-velden met stenen van het formaat baksteen. Deze 'wegen' zijn niet gemaakt voor onze fietsen. We stuiteren alle kanten op en de ingewanden verwisselen zich onderling van plaats. Gewoon maar afzien en door zien te komen. Zelf had ik nog wel enige schik door stukken er hard overheen proberen te vliegen, maar de dag werd vandaag vooral gekleurd doordat we met de darmen van Arets in survival-modus verkeerden (terug aan de 'doorval'). Gelukkig vonden we wat verder van de weg af en toe stukken berijdbare grond tussen de doornstruiken en konden we off-road off road rijden. Het voelde als off-piste boarden en crossen op n bmx-baantje. Dat was echt leuk en voor Arets welkome minder darmdoorelkaarschudgedoe. Iedereen in t kamp is bang voor de komende 2 dagen. We laten t maar op ons afkomen en vinden er ergens iets leuks in, maar het is wel zo dat we niet eerder zo uitkeken naar de rustdag. Wat de dag van morgen brengt? We sulln sien!

Etappe 40: Giraffen!

En t was erg inderdaad. De 'corrigation', de lavastenen, de uitputtende hitte en de oersaaie omgeving. De fiets werd alle kanten uitgegooid en het stuur is moeilijk vast te houden, slaat constant uit je handen. Voor de eet-stop was t nog best te doen, oa doordat we net als gisteren stukken buiten de gebaande paden wisten te vinden. Na de post was t heet, stof, kleine zandtornado's en alleen maar stenen. "lijf is uh rocky rood". Er zou n kans zijn op t zien van giraffen. Nou, misschien hebben er wel 20 met ons mee lopen te rennen, wij zagen niks anders dan de vierkante meter stenen voor ons. Voortdurend concentreren, corrigeren en zoeken naar waar de wielen te plaatsen. Energievretend. Veel valpartijen en gewonden. En geen vulkaan gezien, alleen maar rood en zwart gekleurde eindeloze vlakte. Welkom op Mars. Het kamp is opgeslagen bij n zwavelwatermeertje. Men is kapot en vreest de dag van morgen, van welke wordt gezegd dat t de zwaarste van de Tour is. Kort dwalen de gedachten af naar mn vrienden en t berijden van mien peerd, Remunj en Mestreech.

Etappe 41: overleven.

Ik zong Arets teksten toe over de vastelaovend. En hij herkende er n paar! Het waren momenten dat de pijn even weg was. Mooi. Eerlijk gezegd: het was n verschrikkelijke dag. Bijna 10 uur in t zadel. Butsen, stuiteren, spectaculaire manoeuvres bij welke je je afvroeg hoe je t voor mekaar kreeg niet op de grond te belanden. Afzien en afscheid. Van onze kinderen. Want die kunnen we waarschijnlijk niet meer verwekken. s Nachts schijnt er n vreemde blauwe gloed in onze tent. We wisten dat t zwaar zou worden met onze cyclecrossfietsen, maar ja, wij wilden op n racefiets rijden. En dat ze extra stijf waren, nergens vering hebben en geen mogelijkheid voor bredere banden, namen we voor lief. We zouden wel zien. Ja, en dat deden we. Af-. En dat is soms ook mooi. 24 rijders lieten vandaag bij de start al hun fiets op de trucks plaatsen. (En 4 rijders zijn elders, hebben 2 of 3 weken vrijgenomen.) Er was te weinig plaats en de fietsen moesten in de gangpaden bij de kluisjes gepropt worden. En sommige zonder wielen, om alles kwijt te kunnen. En n aantal rijders werd uiteindelijk gedurende de rit opgepikt. Gebroken zadels, kapotte pedalen, door lavastenen opengereten banden, uitputting, braken, verwondingen of van de weg geplukt omdat ze niet voor de duisternis zouden finishen. Degenen die binnenkwamen werden onder luid applaus binnengehaald. In een kamp bij nonnen. Die bier verkochten. En yoghurt! En chocola! We voelden ons de koning te rijk! En n douche. Dat t n paar druppels waren en koud... t was heerlijk. "Hemels!" Schreeuwden we in het katholieke kamp. We hadden t gehaald. Ondanks alles nog steeds EFI. Het was n bizarre dag. Beiden startten we de dag met Durchfall, Arets ziekvoelend. Maar hij reed. Bikkel. Zelf had ik er het eerste deel ondanks alles zowaar plezier in. Rammen, springen, hardrijden en proberen onze vrachtwagen in te halen. Muziek in de oren, zingend. En dan weer n stuk samen. En elkaar vertellen dat de omgeving soms verdomd veel weg had van Afrika. En t werd warmer, woester en zwaarder. Het plezier was verdwenen. Twee halfgekeerde magen die alleen maar verder geschud werden. Omstebeurt achter een rots alles d'ruit gooien. Met grappen over een zogenaamde vakantie voortgang vinden. En gelukkig wat afwisseling in t landschap. Klimwerk, ons plezier. Gek genoeg leken we omhoog harder te rijden dan op t vlakke. Vulkanen beklimmen met n blik in de kratermond als beloning. En t soms zo zat zijn dat we gewoon maar hard over en door alles heen ramden. Alle bidonnen en onze camelbags leeg. Plots de waterpost met mango's. Laatste stuk zwijgzaam hardrijden. Finish. Elkaar in de armen gevallen. Done. Klaar. De beschreven hemel en de rustdag.

Updatende trefwoorden uit Kenia

Van Ethiopie genoten! Van mens en natuur. Heerlijke bergen! Nu in Kenia gearriveerd. Lava en Rimboe.
Nog steeds EFI! Ondanks allebei flink ziek te zijn geweest (meerdere min of meer keren.) Bijeengeknepen billen, omgedraaide magen op stuiterwegen, halve halucinaties op de fiets, duizelingen in de dust en een anderhalve val. Veel valpartijen over geiten, koeien, kinderen... velen verloren EFI of zijn zelfs met de tocht gestopt. Wij still goin (meestal) strong. Vriend Hendry helaas terug naar Nederland (tijdelijk) na val, infectie en operatie.
Team BeOne nog 1 keer meegeraced toen Arets ziek was en tegen Klassen zei: Ga jij vandaag maar. Gevolg: kopgroep bijgehaald en drop en drover. 40 minuten eerder binnen. Solo van 130km. Knip oog naar waarde van klassement.
Ook nr 2 heeft inmiddels chip ingeleverd. Heel de voormalige top 5 boycot de race! Afrika! (Muv degene die bovenstond natuurlijk.)
Ethiopische kinderen zorgen voor pret en problemen.
Lucy ontmoet in National Museum. Als de door evolutietheoriegefascineerde opgewonden rondgewandeld gelijk n kind inde noepwinkel tussen de tastbare schakels in de ontwikkeling van de verschillende menssoorten. Eenstemeer gerealiseerd: Afrika, dat is waar we met z'n allen begonnen!
Ruim 4000 km onder de wielen gehad! (Zo'n beetje van Noorwegen naar..)
Op naar Nairobi!

Dank voor allesoortige reakties en tot dan wanneer we wel werkend internet hebben!