Over het fietsen in dit deel: de Blue Nile Gorge was echt n heel mooie etappe, prachtige omgeving. Wel -natuurlijk- weer n lekke band. En allebei én tegelijkertijd! Doordat t n paar honderd meter van elkaar vandaan was, wisten we t niet van elkaar en zorgde t bij de organisatie voor n grappige misverstand. Dat t in de afdaling gebeurde, was natuurlijk wel wat link, maar we wisten de controle over de fiets te houden. Ondanks de gaten, stenen, koeien, ezels, kinderen. (Soms toch tot 90km/u.) Zoals eerder geschreven zijn er heel wat valpartijen geweest. Vooral voor Hendry met narte gevolgen, we leefden met m mee.
Verder hadden we deze sectie n klimtijdrit. Ondanks t feit dat we niet meer racen, besloten we toch mee te doen. Omdat klimwerk natuurlijk onze favoriet is. Maar ook stiekem wel n beetje om te laten zien dat t wedstrijdklassement niet noodzakelijkerwijs hetzelfde is als n afspiegeling van de sterkste rijders. Tuurlijk heeft iets te maken met onze competitieve gevoelens als we op n fiets zitten, het spel, en misschien n beetje met de moeite van t opgeven van de race, maar ook met de vreemde verheven houding die n paar omhooggevallen rijders hebben. Maar goed dat hadden wij dus eigenlijk ook n beetje.. Want we zouden wel effe winnen. Nou, niets daarvan dus. We weten niet wat nou de reden was. Dat we veel later en op heetste moment van de dag reden, niet helemaal de geschikte versnellingen hadden, of fout in de tijdmeting (ander staflid klokte ons 10 minuten sneller).. of waren we gewoon eenvoudigweg minder sterk dan we dachten. Misschien ook had t te maken met ziekzijn.
Want ik bleek opnieuw n tik mee te hebben gekregen (nieuw of misschien vorige nog niet uit lichaam) van wat in kamp heerste. In de praktijk betekende dit rijden op n droog broodje en een banaan en 2 dagen geen andere maaltijd. En Arets had opnieuw de eer van de full blown variant. Tsjonge, wat was hij ziek zeg. Niks geen energie meer. Maar wel de etappes uitrijdend!
Een dag zei hij: Ga jij maar vandaag, je wilde n keer lekker rijden in de bergen, zonder niet ok-zijn, dit is misschien laatste kans. En ik voelde me inderdaad goed, dus voor 1 keer BeOne niet samen. Gevolg: een solo van 130km. Eerst de racers in de kopgroep bijgehaald en toen d’rop en d’rover. Uieteindelijk 40 minuten sneller. Lekker. Wel verschil: zwaaiende kinderen en geinteresseerde locals veranderde weer in lastige, afleidende, te negeren hindernissen. Geen opraatjemaken, geen grappen met de kinderen en zonder respect voor de gastheren- en dames door de dorpjes scheuren. Even weer lekker om te racen en te knallen. En stiekem ook even knipoog naar de betekenis van het algemeen klassement. Maar voor de rest sloeg de weegschaal toch echt door naar de zijde van Afrika-ontdekkingsreis. Overigens heeft de nr 2 van het klassement ook zijn chip ingeleverd. Hij vond het ook welletjes, om dezelfde redenen als de onze. Als ze er echt iets van hadden willen maken, hadden ze de race echt anders moeten organiseren.
Enfin, terug naar Afrika: we hadden een feestje waarbij Arets en ik ons optuigden in traditionele Ethiopische kledij. Het feest begon al bij de markt: tijdens het teruglopen naar het hotel = iedereen lichen, wij grote schik. Verder hebben we op de rustdag een boot genomen over Lake Tana naar een eiland met prachtige tempels uit de 14e eeuw. En we maakten een hike naar de Blue Nile Falls… uren gezeten, wat n prachtige natuur: zie de foto’s!
22-02-2011
Gondar - Bahir Dar - Addis Ababa (2)
21 februari
Inmiddels zijn we van de voormalige naar de huidige hoofdstad gereisd. Ethiopië heeft zich in de loop der jaren uitgebreid en dientengevolge werd een nieuwe capital gekozen in t midden van het land. Het belang van Gondar werd weerspiegeld in t kasteel dat kenmerken vertoont van verschillende beschavingen die zich er vestigden. Ook Italianen bezochten deze streek. Ze zijn echter nooit in staat geweest om de Ethiopiërs te onderwerpen aan hun gezag. Sterker nog, Ethiopië is een van de weinige Afrikaanse landen die nooit gekolonaliseerd zijn. Misschien is dat wel een van de redenen waarom de mensen zo gastvrij en in vreemdelingen geïnteresseerd zijn.."Welcome to Ethiopia" wordt er veelal geroepen als we voorbij fietsen. Maar nog meer "You, you, you!" Eindeloos. Kinderen die een handgebaar terugwillen. Mooi.
Helaas hebben we inmiddels ook kennisgemaakt met andere stijlen. "Money. Give me money". Waarschijnlijk als gevolg van eerdere voorbijgangers die zo dachten te helpen of iets af te kopen. Maar meer nog is t een roep om interactie. Of 'Pen. Scripito.' Ze weten nu eenmaal dat ze daarmee een reaktie kunnen uitlokken. Helaas is t zo dat bij rijder 60 inmiddels de verveling toeslaat en de verwachtingen mbt interactie gestegen zijn. Wanneer je zelf interakteert, is t meestal prima, maar de laatsten zitten er vaak doorheen en hebben er niet meer de energie voor en worden dan met stenen bekogeld. En dat is link, op volle snelheid een steen tegen hoofd of wiel. Of met vingervlugge kinderhandjes tijdens het bergopduwen ontdaan van dat wat in shirt of op fiets zit. Gister gebeurde bij n stop dat IPod voor neus van n mederijdster vandaan werd gejat. We waren met 5 man en eisten aktie van eigenaar van het barretje voordat ik betaalde. Toen we ook over politie begonnen, kwamen er voor ons niet te volgen processen op gang en ging een ander groepje naar waarschijnlijk het huis van t jochie. Ons werd gebaard nog even te gaan zitten. En 5 minuten later kwam een ober met iPod in zn hand en de mond vol excuses. Toch een soort van recht binnen het sociale systeem. En wellicht vrees voor uitdehandloperij. Tsja, de meesten zijn vriendelijk en oprecht, maar anderen zien kansen via oneerlijke wegen. Die witte rijke mensen die op geavanceerde apparaten en in space-outfits over jouw land trekken.. Zelfde nacht zijn bij 3 rijders de fietsschoenen uit de tent gejat. Ondanks de lokale bewakers.
Hoewel t soms vermoeiend en vervelend is de hele tijd voor deze zaken op de hoede te zijn, zou t jammer zijn als deze indruk het beeld van deze mensen zou overheersen. Zelf houd ik graag de puurheid voor ogen van de meerderheid die interesse heeft in de vreemdeling en oprecht dankbaarheid uit over het bezoek aan hun land, dorp, verkoopstalletje. Een zwaai, een knipoog, liedje, een dansje op de fiets, n paar woorden in hun eigen taal: het kost allemaal niets en je schenkt elkaar n glim- of schaterlach.
Tsja, maar als ik deze woorden van papier naar Android overbrengen zijn er weer heel wat valpartijen over ezels, geiten, koeien en kinderen geweest. Schaafwonden, gebroken helm, gebroken wiel, gekneusde ribben. En onze vriend Hendry is zelfs naar huis. Zijn wond aan elleboog heelde onder deze primitieve omstandigheden slecht en ontsteking was t gevolg. Een Russische arts opereerde in Addis, maar herstel in de rimboe is teveel risico. Hij zit nu in Nederland en sluit hopelijk over een week of 2 weer aan. Tja, iedereen heeft z'n valpartijen. Door genoemde factoren, maar ook als gevolg van moeilijk begaanbare wegen. Of goede wegen die plots verrassend slecht zijn door gaten, stenen, grind, allerlei bulten. Je moet constant scherp zijn en snelle beslissingen maken. Zelf hebben we gelukkig slechts n enkele keer een kleine val meegemaakt doordat de schoenplaatjes zo vol troep zitten dat je schoenen soms te laat loskomen wanneer je plots van de fiets moet springen. Wat schrammen en een halve rit met losse schoen door gebroken schoenplaatjeschroef, da's al.
Verder over vallen: het valt ons op dat de mensen hier vrij zachtaardig zijn. (Naast dat t normaal is om dieren en kinderen met n tak te slaan of met n steen te plagen/verjagen.) En valt op dat man en vrouw meer gelijkwaardig zijn. Vrouwen worden niet geacht zichzelf te verbergen in een huis of onder een doek. Ze vervullen zelfs publieke functies. (En dat is allemaal verheugend voor ons, want.. nou, laten we t zo zeggen: we weten zeker dat Miss Universe regelmatig Ethiopiese was of zal zijn.) Verder valt op dat er soms n rolstoel of krukken te zien zijn, n teken van sociale zorg. Al met al zouden we (vanuit onze referentiekaders) zeggen dat ze beschaafder zijn. Ook wat betreft egoïsme dat je op de weg ziet. En dat is voor ons n stuk minder gevaarlijk. En dat allemaal terwijl het nog altijd hét, of een van de armste landen van de wereld is. Hoewel je soms n verpakking van voedseldropping ziet en borden van projecten van ontwikkelingshulp (EU oa) is er geen sprake van tekenen van extreme armoede of hongersnood. Zoals we dat uit het verleden kennen. (Overigens zijn ze vol lof over wat Bono en ONE destijds deden voor dit land.) Dat Ethiopië zo laag staat op de wereldranglijst is, denk ik, het gevolg van de gehanteerde maatstaf van inkomen per inwoner. Want dat zijn er veel. Heel veel. Het blijft ons verbazen hoeveel kinderen er hier rondlopen. Vooral op t platteland. En dat is dan misschien weer nodig voor al t werk? In de steden is "de ontwikkeling" vergevorderd: spreekt iedereen engels, is.sprake van gedegen opleidingen en allerlei projecten om de economie te verbeteren, kan zich prima behuizing en niet-kapotte kleding veroorloven. Een bar, restaurant, apotheek, Klaassen aanspreken met 'Van Nistelrooy', soms lijkt t best veel op onze maatschappij. Alhoewel, er waren barren die vreemdsoortig donker waren en bevolkt met wel erg schaarsgeklede vrouwfiguren..
Naast het feit dat de mensen zo vriendelijk ziin, is ook het landschap onze favoriet dusverre. Prachtige heuvels en bergen, afgewisselingen van droogte en mooi groene gebieden. De hoogvlaktes die ontstaan zijn door de platentectoniek zijn indrukwekkend. Net als de valleien en gorgeous 'gorges'. We volgen voot n groot deel de loop van de Blue Nile en hebben spectaculaire watervallen en kloven gezien. Gisteren reden we een klimtijdrit op n beklimming van 22km. Vandaag bedwongen we de "Cima Coppi", de hoogste berg van onze Tour: 3125m. Want als ik dit schrijf, zitten we nog 1 dag van Addis. De plek waar ik zit is echt onbeschrijflijk mooi. Elders op deze site staat er n foto van.
De dieren vergeet ik nog: baboons, vultures, eagles, hawks en ik denk dat ik "der weisse Kondor' gezien heb. Sierra madre!
Inmiddels zijn we van de voormalige naar de huidige hoofdstad gereisd. Ethiopië heeft zich in de loop der jaren uitgebreid en dientengevolge werd een nieuwe capital gekozen in t midden van het land. Het belang van Gondar werd weerspiegeld in t kasteel dat kenmerken vertoont van verschillende beschavingen die zich er vestigden. Ook Italianen bezochten deze streek. Ze zijn echter nooit in staat geweest om de Ethiopiërs te onderwerpen aan hun gezag. Sterker nog, Ethiopië is een van de weinige Afrikaanse landen die nooit gekolonaliseerd zijn. Misschien is dat wel een van de redenen waarom de mensen zo gastvrij en in vreemdelingen geïnteresseerd zijn.."Welcome to Ethiopia" wordt er veelal geroepen als we voorbij fietsen. Maar nog meer "You, you, you!" Eindeloos. Kinderen die een handgebaar terugwillen. Mooi.
Helaas hebben we inmiddels ook kennisgemaakt met andere stijlen. "Money. Give me money". Waarschijnlijk als gevolg van eerdere voorbijgangers die zo dachten te helpen of iets af te kopen. Maar meer nog is t een roep om interactie. Of 'Pen. Scripito.' Ze weten nu eenmaal dat ze daarmee een reaktie kunnen uitlokken. Helaas is t zo dat bij rijder 60 inmiddels de verveling toeslaat en de verwachtingen mbt interactie gestegen zijn. Wanneer je zelf interakteert, is t meestal prima, maar de laatsten zitten er vaak doorheen en hebben er niet meer de energie voor en worden dan met stenen bekogeld. En dat is link, op volle snelheid een steen tegen hoofd of wiel. Of met vingervlugge kinderhandjes tijdens het bergopduwen ontdaan van dat wat in shirt of op fiets zit. Gister gebeurde bij n stop dat IPod voor neus van n mederijdster vandaan werd gejat. We waren met 5 man en eisten aktie van eigenaar van het barretje voordat ik betaalde. Toen we ook over politie begonnen, kwamen er voor ons niet te volgen processen op gang en ging een ander groepje naar waarschijnlijk het huis van t jochie. Ons werd gebaard nog even te gaan zitten. En 5 minuten later kwam een ober met iPod in zn hand en de mond vol excuses. Toch een soort van recht binnen het sociale systeem. En wellicht vrees voor uitdehandloperij. Tsja, de meesten zijn vriendelijk en oprecht, maar anderen zien kansen via oneerlijke wegen. Die witte rijke mensen die op geavanceerde apparaten en in space-outfits over jouw land trekken.. Zelfde nacht zijn bij 3 rijders de fietsschoenen uit de tent gejat. Ondanks de lokale bewakers.
Hoewel t soms vermoeiend en vervelend is de hele tijd voor deze zaken op de hoede te zijn, zou t jammer zijn als deze indruk het beeld van deze mensen zou overheersen. Zelf houd ik graag de puurheid voor ogen van de meerderheid die interesse heeft in de vreemdeling en oprecht dankbaarheid uit over het bezoek aan hun land, dorp, verkoopstalletje. Een zwaai, een knipoog, liedje, een dansje op de fiets, n paar woorden in hun eigen taal: het kost allemaal niets en je schenkt elkaar n glim- of schaterlach.
Tsja, maar als ik deze woorden van papier naar Android overbrengen zijn er weer heel wat valpartijen over ezels, geiten, koeien en kinderen geweest. Schaafwonden, gebroken helm, gebroken wiel, gekneusde ribben. En onze vriend Hendry is zelfs naar huis. Zijn wond aan elleboog heelde onder deze primitieve omstandigheden slecht en ontsteking was t gevolg. Een Russische arts opereerde in Addis, maar herstel in de rimboe is teveel risico. Hij zit nu in Nederland en sluit hopelijk over een week of 2 weer aan. Tja, iedereen heeft z'n valpartijen. Door genoemde factoren, maar ook als gevolg van moeilijk begaanbare wegen. Of goede wegen die plots verrassend slecht zijn door gaten, stenen, grind, allerlei bulten. Je moet constant scherp zijn en snelle beslissingen maken. Zelf hebben we gelukkig slechts n enkele keer een kleine val meegemaakt doordat de schoenplaatjes zo vol troep zitten dat je schoenen soms te laat loskomen wanneer je plots van de fiets moet springen. Wat schrammen en een halve rit met losse schoen door gebroken schoenplaatjeschroef, da's al.
Verder over vallen: het valt ons op dat de mensen hier vrij zachtaardig zijn. (Naast dat t normaal is om dieren en kinderen met n tak te slaan of met n steen te plagen/verjagen.) En valt op dat man en vrouw meer gelijkwaardig zijn. Vrouwen worden niet geacht zichzelf te verbergen in een huis of onder een doek. Ze vervullen zelfs publieke functies. (En dat is allemaal verheugend voor ons, want.. nou, laten we t zo zeggen: we weten zeker dat Miss Universe regelmatig Ethiopiese was of zal zijn.) Verder valt op dat er soms n rolstoel of krukken te zien zijn, n teken van sociale zorg. Al met al zouden we (vanuit onze referentiekaders) zeggen dat ze beschaafder zijn. Ook wat betreft egoïsme dat je op de weg ziet. En dat is voor ons n stuk minder gevaarlijk. En dat allemaal terwijl het nog altijd hét, of een van de armste landen van de wereld is. Hoewel je soms n verpakking van voedseldropping ziet en borden van projecten van ontwikkelingshulp (EU oa) is er geen sprake van tekenen van extreme armoede of hongersnood. Zoals we dat uit het verleden kennen. (Overigens zijn ze vol lof over wat Bono en ONE destijds deden voor dit land.) Dat Ethiopië zo laag staat op de wereldranglijst is, denk ik, het gevolg van de gehanteerde maatstaf van inkomen per inwoner. Want dat zijn er veel. Heel veel. Het blijft ons verbazen hoeveel kinderen er hier rondlopen. Vooral op t platteland. En dat is dan misschien weer nodig voor al t werk? In de steden is "de ontwikkeling" vergevorderd: spreekt iedereen engels, is.sprake van gedegen opleidingen en allerlei projecten om de economie te verbeteren, kan zich prima behuizing en niet-kapotte kleding veroorloven. Een bar, restaurant, apotheek, Klaassen aanspreken met 'Van Nistelrooy', soms lijkt t best veel op onze maatschappij. Alhoewel, er waren barren die vreemdsoortig donker waren en bevolkt met wel erg schaarsgeklede vrouwfiguren..
Naast het feit dat de mensen zo vriendelijk ziin, is ook het landschap onze favoriet dusverre. Prachtige heuvels en bergen, afgewisselingen van droogte en mooi groene gebieden. De hoogvlaktes die ontstaan zijn door de platentectoniek zijn indrukwekkend. Net als de valleien en gorgeous 'gorges'. We volgen voot n groot deel de loop van de Blue Nile en hebben spectaculaire watervallen en kloven gezien. Gisteren reden we een klimtijdrit op n beklimming van 22km. Vandaag bedwongen we de "Cima Coppi", de hoogste berg van onze Tour: 3125m. Want als ik dit schrijf, zitten we nog 1 dag van Addis. De plek waar ik zit is echt onbeschrijflijk mooi. Elders op deze site staat er n foto van.
De dieren vergeet ik nog: baboons, vultures, eagles, hawks en ik denk dat ik "der weisse Kondor' gezien heb. Sierra madre!
Gondar - Bahir Dar - Addis Ababa (1)
...
..
Er zit een jochie naast me. Hij zal zo'n 8 jaar zijn, schat ik. Eerst vroeg hij me om mijn pen. Als ik m uitleg dat ik schrijf en er slechts één heb, vraagt hij om 'candy'. Maar het is een standaardvraag. Hij is helemaal niet opdringerig. Hij zet zich naast me en kijkt ook naar de vallei onder ons. Hij vertelt me hoe de rivier heet. Ik zie hoe hij zijn slipper controleert. Totaal versleten, kapot en voor ons echt niet meer op te lopen. Zelfs mijn gammele sandalen, die ik kocht op de markt en voor een paar Birr binnen 3 minuten voor mijn voeten gemaakt werden van autobanden, zijn vele malen beter. Zo zitten we een tijdje naast elkaar, ieder met zijn ongetwijfeld totaal verschillende gedachten. Tot hij plotseling opspringt en mij gedag zegt: ciao! (een overblijfsel van het bezoek van de Italianen in WO2). Ongelooflijk hoe hij en z'n vriendje de rotsen afspringen. Door de struiken, door alle doornen op de grond. Hoe dicht staan deze mensen bij wat wij 'de natuur' noemen. Prachtig, wat zij kunnen, net als vele andere diersoorten. De Westerse tak van onze soort zou t niet eens durven.
Verzonden van mijn HTC
..
Er zit een jochie naast me. Hij zal zo'n 8 jaar zijn, schat ik. Eerst vroeg hij me om mijn pen. Als ik m uitleg dat ik schrijf en er slechts één heb, vraagt hij om 'candy'. Maar het is een standaardvraag. Hij is helemaal niet opdringerig. Hij zet zich naast me en kijkt ook naar de vallei onder ons. Hij vertelt me hoe de rivier heet. Ik zie hoe hij zijn slipper controleert. Totaal versleten, kapot en voor ons echt niet meer op te lopen. Zelfs mijn gammele sandalen, die ik kocht op de markt en voor een paar Birr binnen 3 minuten voor mijn voeten gemaakt werden van autobanden, zijn vele malen beter. Zo zitten we een tijdje naast elkaar, ieder met zijn ongetwijfeld totaal verschillende gedachten. Tot hij plotseling opspringt en mij gedag zegt: ciao! (een overblijfsel van het bezoek van de Italianen in WO2). Ongelooflijk hoe hij en z'n vriendje de rotsen afspringen. Door de struiken, door alle doornen op de grond. Hoe dicht staan deze mensen bij wat wij 'de natuur' noemen. Prachtig, wat zij kunnen, net als vele andere diersoorten. De Westerse tak van onze soort zou t niet eens durven.
Verzonden van mijn HTC
Foreigni! En plastic.
Dat we hun land bezoeken, vinden de meeste bewoners die we tegenkomen, bijzonder en positief. Dat merken we aan het enthousiasme van meerennende kinderen, aan zwaaiende vrouwen, aan welkom hetende oude mannen. Maar ook aan de cameraploegen die in de meeste landen op verschillende plaatsen opnames kwamen maken. En aan de politie-escortes die ons begeleiden wanneer we de hoofdsteden binnenrijden. Soms worden er 6-baans wegen gewoon afgesloten, omdat wij erover de stad binnenrijden. En langs de kant wordt er geklapt en gaan duimen omhoog. Meestal dan.. Oh, en in Sudan kwam de prime minister op bezoek. Grappig moment was dat. Ik zat me net nietsvermoedend op de grond op n netgevonden plekje te scheren met n hele berg haren om me heen toen plots n heel gevolg de hoek omkwam en bleek dat ik voor zijn lunchroom zat. Overigens zal t andere lunch zijn geweest als de onze. Wij kropen ergens door n hek en daar stond n golfplaten hut. Handen-en voetenwerk leverde ons n gebakken ei, brood en bonenprut op. En 2 cola. Toen we de flesjes leeg hadden en weggingen, vroegen we waar we ze konden laten: 'oh, gooi ze buiten maar op de grond.' 'Nee', zeiden we lachend. Toen we wegliepen, liep n mannetje naar buiten en pleurde ze gewoon op de grond. Dat is zoals ze t in Soedan en Egypte doen. In Ethiopië gooien ze het tenminste nog n beetje op n hoop en zie je niet overal in de bomen plastic hangen. Wat dat betreft is er hier in kader van natuurbescherming veel te winnen.
Out of the race
We zijn er mee gekapt. Met de a-afrikaanse onzin. Met elke dag op te staan en zorgvuldig voor te bereid op n werkdag. En na te bereiden. We hebben ons teruggetrokken uit de race, onze -inmiddels- hoge noteringen in t algemeen klassement opgegeven. Eindoverwinning is door regelgeving nauwelijks tot niet mogelijk. Tijdwinst boeken is moeilijk in sterke veld; zou wel kunnen, maar grote verschillen maak je natuurlijk nooit. Vijf minuten is onwaarschijnlijk. Maar stel dat t meerdere keren zou lukken, dan zouden we dat 41x moeten doen om de achterstand van de 1e racedag weg te werken. En natuurlijk zullen anderen mindere dagen hebben of wellicht zelfs n keer materiaalpech of ziekte. Maar iedereen kan 5 resultaten wegstrepen. Behalve die van n zgn Mando-day. En die 3,5 uur van ons kunnen we dus niet strepen. Kans dat bij beide voor ons staande sterke renners iets gebeurt en dat t zoveel tijdverlies oplevert en dat t ook nog ns op zo'n Mando-day gebeurt (zijn er maar n paar)... tsja, die kans is natuurlijk niet groot. En dan bij alletwee: nihil. En we fietsen niet voor minder dan de 1e plek. Beetje gek natuurlijk dat je 4 maanden fietsen op de 1e dag verliest, maar goed, de organisatie geeft aan dat ook geluk n grote rol willen laten spelen. Ach, tuurlijk was t leuk geweest om de Tour d'Afrique te winnen, maar staat in geen verhouding tot waar t volgens ons (en naar steeds meer blijkt ook de organisatie) werkelijk om gaat. Totaal niet trouwens!
Dus we keren (eindelijk) terug naar t oorspronkelijke plan: ontdekken van Afrika en het beleven van avonturen. En plotseling voelden we ons vrij en hadden we vakantie, meer lol en meer contact met mensen die we tegenkomen en mederijders die we eerder nauwelijks tegenkwamen. Moeilijk voor te stellen hoe dat voelt waarschijnlijk, idioten die we waren. Nog steeds is t zwaar hoor. En nog steeds racen we soms mee. Maar ook hebben we onze fotocamera's weer in de zak. (absurd toch!) We kunnen zelfs stoppen om n foto te maken. Of voor n zgn coke-stop. Iets waar anderen het altijd over hadden, maar waarvan wij niet wisten wat t was: bij de locals in n gehuchtje n Pepsi of Coca-Cola drinken. Overigens zie je overal de strijd die de merken voerden bij de verovering van Afrika. Naast t feit dat haasten in afrika iets a-afrikaans is en beleven van de natuur, cultuur, de mensen voor ons boven 4 maanden 'moeten, moeten' gaat, wilden we ook graag afstand nemen van t racecircus en dus leverden we zelfs onze chip in. Het spel is soms leuk, maar er onstaat daardoor ook -vonden wij althans- een sfeerverpesting. Er ontstond unfair play. Bijvoorbeeld wegsneaken op t moment dat wij in de rij staan om water bij te vullen. En dan kop over kop om ons kwijt te raken. Dezelfde figuren op wie wij eerder wachtten toen ze mechanisch probleem hadden en we zelfs terugbrachten naar de kopgroep. Ze legitimeren het doordat Klaassen volgens hen de sterkste is en dat ze anders geen etappe- of tijdwinst kunnen boeken. Ach, als je zo je strijd wilt winnen... Nou, die keer hebben we wel vol de achtervolging ingezet. Duurde lang en kostte veel. Maar we sloten weer aan. En die gezichten, ha, dat was t waard! Of dat men op allerlei manieren ‘s ochtends later dan de concurrenten probeert “in te klokken” en toch tegelijk te starten, waardoor je n minuutje kunt inlopen. Volgens ons kinderachtig. Maar goed, sommigen zijn nu eenmaal niet bezig met Afrika en zijn er speciaal voor de race. Na de etappe tentje neerzetten en meteen slapen, niet veel contact met anderen, trainen op n rustdag om t ritme niet te breken, of niet meegaan met bootreis naar eiland met 14e eeuwse muurschilderingen omdat t te belastend is om naar de boot te wandelen..
Het zijn lui die professioneel met de sport bezig zijn. En dat doen ze tot in de puntjes. Een van de twee heeft de hele winter getraind vanuit zijn huis in Mexico en Italie en is daar zelfs gaan scouten op soortgelijke ondergronden om te trainen op t berijden van de “washboards”. Wanneer zij spreken over trainingsschema’s en trainingskampen, denken wij aan onze manier van fietsen: voor de lol en als we zin hebben. En met n biertje op de avond ervoor en erna. Maar begrijp ons goed: het is gewoon een andere stijl en we hebben respect voor hoe sterk ze zijn. Maar wij willen niet 4 maanden niet om ons heenkijken. Of zoals vriend Bastiaan het zei: “en voor de mensen die Afrika niets aan vinden, is er de race”. En wij zien aankomen dat sommigen spijt gaan krijgen.. wat is Afrika mooi!
Dus we keren (eindelijk) terug naar t oorspronkelijke plan: ontdekken van Afrika en het beleven van avonturen. En plotseling voelden we ons vrij en hadden we vakantie, meer lol en meer contact met mensen die we tegenkomen en mederijders die we eerder nauwelijks tegenkwamen. Moeilijk voor te stellen hoe dat voelt waarschijnlijk, idioten die we waren. Nog steeds is t zwaar hoor. En nog steeds racen we soms mee. Maar ook hebben we onze fotocamera's weer in de zak. (absurd toch!) We kunnen zelfs stoppen om n foto te maken. Of voor n zgn coke-stop. Iets waar anderen het altijd over hadden, maar waarvan wij niet wisten wat t was: bij de locals in n gehuchtje n Pepsi of Coca-Cola drinken. Overigens zie je overal de strijd die de merken voerden bij de verovering van Afrika. Naast t feit dat haasten in afrika iets a-afrikaans is en beleven van de natuur, cultuur, de mensen voor ons boven 4 maanden 'moeten, moeten' gaat, wilden we ook graag afstand nemen van t racecircus en dus leverden we zelfs onze chip in. Het spel is soms leuk, maar er onstaat daardoor ook -vonden wij althans- een sfeerverpesting. Er ontstond unfair play. Bijvoorbeeld wegsneaken op t moment dat wij in de rij staan om water bij te vullen. En dan kop over kop om ons kwijt te raken. Dezelfde figuren op wie wij eerder wachtten toen ze mechanisch probleem hadden en we zelfs terugbrachten naar de kopgroep. Ze legitimeren het doordat Klaassen volgens hen de sterkste is en dat ze anders geen etappe- of tijdwinst kunnen boeken. Ach, als je zo je strijd wilt winnen... Nou, die keer hebben we wel vol de achtervolging ingezet. Duurde lang en kostte veel. Maar we sloten weer aan. En die gezichten, ha, dat was t waard! Of dat men op allerlei manieren ‘s ochtends later dan de concurrenten probeert “in te klokken” en toch tegelijk te starten, waardoor je n minuutje kunt inlopen. Volgens ons kinderachtig. Maar goed, sommigen zijn nu eenmaal niet bezig met Afrika en zijn er speciaal voor de race. Na de etappe tentje neerzetten en meteen slapen, niet veel contact met anderen, trainen op n rustdag om t ritme niet te breken, of niet meegaan met bootreis naar eiland met 14e eeuwse muurschilderingen omdat t te belastend is om naar de boot te wandelen..
Het zijn lui die professioneel met de sport bezig zijn. En dat doen ze tot in de puntjes. Een van de twee heeft de hele winter getraind vanuit zijn huis in Mexico en Italie en is daar zelfs gaan scouten op soortgelijke ondergronden om te trainen op t berijden van de “washboards”. Wanneer zij spreken over trainingsschema’s en trainingskampen, denken wij aan onze manier van fietsen: voor de lol en als we zin hebben. En met n biertje op de avond ervoor en erna. Maar begrijp ons goed: het is gewoon een andere stijl en we hebben respect voor hoe sterk ze zijn. Maar wij willen niet 4 maanden niet om ons heenkijken. Of zoals vriend Bastiaan het zei: “en voor de mensen die Afrika niets aan vinden, is er de race”. En wij zien aankomen dat sommigen spijt gaan krijgen.. wat is Afrika mooi!
Khartoum - Gondar
12 februari:
We zijn inmiddels in Ethiopië! Het 3e land van de 10. En zo onverwacht mooi! Ja, weer eigenlijk. Tenminste in t gebied waar we nu zitten. De veranderingen in t landschap zijn spectaculair en de mensen zijn zo mogelijk nóg vriendelijker dan in Sudan. En ook hier zijn Chinezen geïnfiltreerd om zich met de economie te bemoeien. Tenminste, dat denk ik. Je ziet ze niet, maar ze hebben hier op veel plaatsen goede wegen aangelegd. De mensen hier zijn niet alleen erg vriendelijk, maar ook vrolijker, bedenk ik me nu. En de kinderen! Ze zijn zo schattig. Met z'n allen rennen ze naar de weg en zwaaien met hun armen tot ze zichzelf bijna omgooien. 'Where are you go?' En de snoetjes! Zo blij! En alleen maar doordat wij langsfietsen, wat zwaaien of iets grappigs uithalen. En de volwassenen eigenlijk net zo. In sommige dorpjes waar we doorheen fietsen -wat meer afgelegen, off-road - hebben ze nog nooit een blanke gezien. (In onze ogen disrespectfull om hier doorheen te racen.) En hebben ze bijvoorbeeld nog nooit een foto gezien; grappig als ze zichzelf ontdekken op dat aanvankelijk enge apparaat. Het is het eerste jaar dat de TdA deze route rijdt. En wat n wegen af en toe, bizar! Dat begon in Sudan.. we hadden eerder al wel off-road secties gehad, maar toen voor t eerst de befaamde washboards. Mens- en fietsslopend. Stel je de smalste drempels voor die je kent. En daar dan de helft van, zelfde hoogte. En dan honderden, duizenden achtereen. Geasfalteerd. Tenminste, soortgelijk, want de klei-achtige grond is zo uitgedroogd dat t als steen is. En voor de gein ligt er links, rechts in t midden af en toe een scheur in de grond of een berg grind, waar je wiel zo lekker in wegslaat. Onze superstijve cyclocrossfietsen zonder vering en smalle bandjes knallen alle kanten op. Schroeven los en handen en armen beurs. We hebben erom gelachen en erop gescholden. Zo hard mogelijk eroverheen vliegen. Tot je niet meer kan. Parijs-Roubaix lijkt erop, maar dan toch nog net ff anders. En de.omgeving zooo mooi! Plotseling reden we door t Nijmeegse Afrikamuseum waar we op trainingen altijd langskwamen. En reden we tussen de hutjes, rotsen en roofvogels van Burgers Bush. En deze mensen - die overigens geleidelijk aan van licht-gekleurd naar pikzwart zijn geworden - staren hun ogen uit. Als er een dorp in de buurt van ons bushcamp is, staat de hele bevolking in een rijtje ons te bekijken. Een avond kwam het hele dorp onder aanvoering van de burgermeester cola'tjes aanbieden. Hemels! In een ander dorp speelde Klaassen mee in eem voetbalwedstrijd.tussen 2 dorpen. Prachtig. In dat dorp kochten we trouwens een vat water met z'n allen. Oh wat leren we de basiszaken opnieuw op.waarde te schatten! Na.een week geen water om onszelf te wassen douchten we elkaar met 2 bidons. Zo herijking in die hitte. Hitte, poeh. Een vampeta de dagen werd 58 graden gemeten! Inmiddels zijn we naar de Ethiopische hoogvlakte geklommen en is t gelukkig niet meer zo slopende heet. Na 8 dagen in primitieve omstandigheden en lange fietsdagen nu maar liefst 2 rustdagen. In de bewoonde wereld. En een douche, sinds.. we kunnen t ons niet eens meer herinneren. En warm water, n wc-pot, fietskleding wassen, electriciteit en - dat miste ikzelf misschien nog wel t meeste: mijn muziek! Trouwens wel nog 2 avonden met truckchauffeur zitten zingen. Heerlijk! Onder de sterren, hij op z'n akoestische gitaar met snaren van n electrische. Soms in t Engels en soms n biekie Suid-Afrikaans. "En als die storms gaan lig, zal iek nog stees dicht bij jou wees." Mensen, jullie reakties via de verschillende kanalen zijn zo verblijdend, en soms ontroerend: dankjulliewel! We kijken er elke keer enorm naar uit.
Vrienden en familie, een zeer hartelijke groet uit Gondar!
PS: Ondanks zware omstandigheden en alle hindernissen liggen we allebei nog steeds op koers naar oorspronkelijke doel: we behoren nog steeds tot - inmiddels selecte - groepje van EFI!
We zijn inmiddels in Ethiopië! Het 3e land van de 10. En zo onverwacht mooi! Ja, weer eigenlijk. Tenminste in t gebied waar we nu zitten. De veranderingen in t landschap zijn spectaculair en de mensen zijn zo mogelijk nóg vriendelijker dan in Sudan. En ook hier zijn Chinezen geïnfiltreerd om zich met de economie te bemoeien. Tenminste, dat denk ik. Je ziet ze niet, maar ze hebben hier op veel plaatsen goede wegen aangelegd. De mensen hier zijn niet alleen erg vriendelijk, maar ook vrolijker, bedenk ik me nu. En de kinderen! Ze zijn zo schattig. Met z'n allen rennen ze naar de weg en zwaaien met hun armen tot ze zichzelf bijna omgooien. 'Where are you go?' En de snoetjes! Zo blij! En alleen maar doordat wij langsfietsen, wat zwaaien of iets grappigs uithalen. En de volwassenen eigenlijk net zo. In sommige dorpjes waar we doorheen fietsen -wat meer afgelegen, off-road - hebben ze nog nooit een blanke gezien. (In onze ogen disrespectfull om hier doorheen te racen.) En hebben ze bijvoorbeeld nog nooit een foto gezien; grappig als ze zichzelf ontdekken op dat aanvankelijk enge apparaat. Het is het eerste jaar dat de TdA deze route rijdt. En wat n wegen af en toe, bizar! Dat begon in Sudan.. we hadden eerder al wel off-road secties gehad, maar toen voor t eerst de befaamde washboards. Mens- en fietsslopend. Stel je de smalste drempels voor die je kent. En daar dan de helft van, zelfde hoogte. En dan honderden, duizenden achtereen. Geasfalteerd. Tenminste, soortgelijk, want de klei-achtige grond is zo uitgedroogd dat t als steen is. En voor de gein ligt er links, rechts in t midden af en toe een scheur in de grond of een berg grind, waar je wiel zo lekker in wegslaat. Onze superstijve cyclocrossfietsen zonder vering en smalle bandjes knallen alle kanten op. Schroeven los en handen en armen beurs. We hebben erom gelachen en erop gescholden. Zo hard mogelijk eroverheen vliegen. Tot je niet meer kan. Parijs-Roubaix lijkt erop, maar dan toch nog net ff anders. En de.omgeving zooo mooi! Plotseling reden we door t Nijmeegse Afrikamuseum waar we op trainingen altijd langskwamen. En reden we tussen de hutjes, rotsen en roofvogels van Burgers Bush. En deze mensen - die overigens geleidelijk aan van licht-gekleurd naar pikzwart zijn geworden - staren hun ogen uit. Als er een dorp in de buurt van ons bushcamp is, staat de hele bevolking in een rijtje ons te bekijken. Een avond kwam het hele dorp onder aanvoering van de burgermeester cola'tjes aanbieden. Hemels! In een ander dorp speelde Klaassen mee in eem voetbalwedstrijd.tussen 2 dorpen. Prachtig. In dat dorp kochten we trouwens een vat water met z'n allen. Oh wat leren we de basiszaken opnieuw op.waarde te schatten! Na.een week geen water om onszelf te wassen douchten we elkaar met 2 bidons. Zo herijking in die hitte. Hitte, poeh. Een vampeta de dagen werd 58 graden gemeten! Inmiddels zijn we naar de Ethiopische hoogvlakte geklommen en is t gelukkig niet meer zo slopende heet. Na 8 dagen in primitieve omstandigheden en lange fietsdagen nu maar liefst 2 rustdagen. In de bewoonde wereld. En een douche, sinds.. we kunnen t ons niet eens meer herinneren. En warm water, n wc-pot, fietskleding wassen, electriciteit en - dat miste ikzelf misschien nog wel t meeste: mijn muziek! Trouwens wel nog 2 avonden met truckchauffeur zitten zingen. Heerlijk! Onder de sterren, hij op z'n akoestische gitaar met snaren van n electrische. Soms in t Engels en soms n biekie Suid-Afrikaans. "En als die storms gaan lig, zal iek nog stees dicht bij jou wees." Mensen, jullie reakties via de verschillende kanalen zijn zo verblijdend, en soms ontroerend: dankjulliewel! We kijken er elke keer enorm naar uit.
Vrienden en familie, een zeer hartelijke groet uit Gondar!
PS: Ondanks zware omstandigheden en alle hindernissen liggen we allebei nog steeds op koers naar oorspronkelijke doel: we behoren nog steeds tot - inmiddels selecte - groepje van EFI!
Dongola - Khartoum
We hebben de Sahara doorkruist! We zijn in de hoofdstad van Sudan aangekomen. Khartoum. En daar dachten we onze tekst up te loaden, die we zo af en toe schreven op de Android. In een pittoresk restaurant, met heerlijk eten en WiFi. En toen werd net ONE gedraaid. Ja, was nét te mooi dus. WiFi werkte niet en op een of andere duistere manier is de tekst verdwenen. Maarrr, toch maar n terugblikpoging. Om anderen te verhalen, maar vooral ook om onze herinneringen te ordenen en te bevatten. Maar dat valt niet mee moet ik zeggen. De hoeveelheid ervaringen en stimuli volgen elkaar snel op. En het terugkerend ver-plaats-en verandert de beleving van tijd. Mooi is dat, maar ook mooi om zoveel mogelijk te her-inneren. Het landschap veranderde geleidelijk. Eerst waren daar de eindeloze zandvlaktes, overdekt met hitte. Tot boven de 40 graden. En in de zon fietsend, reikten de temperaturen tot 60. Met grote luchtverplaatsingen tot gevolg: (zand)stormen. Enkele dagen met de (over)verhitting en 'cross winds' waren slopend. Soms vormden we volgens oud-Nederlandsche kunst een waaier, soms zetten we t op de kant. En soms haalden we de truc uit dat wij met z'n 2 wél n mini-waaiertje vormden. Het waren dagen waarin de vrachtwagens afgeladen vol met fietsen en fietsers in t kamp arriveerden. Enkelen moesten aan t infuus. Al meer dan 50% verloor zijn EFI.
Soms was t genieten van het landschap, soms was t afzien met n vervelende leegte om ons heen en in t hoofd. En vooral als we aan t racen waren. Op n gegeven moment reed ik langs de groep naar voren, rechtop met de handen losjes op t stuur (net ff ietsje gemakkelijker laten lijken dan dat t voelde natuurlijk) en vervolgens met de hand boven de ogen turend naar de horizon zeg ik tegen de 2 fanatiekste renners: 'Ik zie t niet!' Verschrikt kijken ze op: 'What? What?!' Paniekerig. 'Where is it?', zei ik. 'Where is the fun in all this?!' Opgelucht halen ze adem. Maar tegelijk zie ik bij een vd 2 ook 'verdwazing'. Nou, wij niet meer.
Soms was t genieten van het landschap, soms was t afzien met n vervelende leegte om ons heen en in t hoofd. En vooral als we aan t racen waren. Op n gegeven moment reed ik langs de groep naar voren, rechtop met de handen losjes op t stuur (net ff ietsje gemakkelijker laten lijken dan dat t voelde natuurlijk) en vervolgens met de hand boven de ogen turend naar de horizon zeg ik tegen de 2 fanatiekste renners: 'Ik zie t niet!' Verschrikt kijken ze op: 'What? What?!' Paniekerig. 'Where is it?', zei ik. 'Where is the fun in all this?!' Opgelucht halen ze adem. Maar tegelijk zie ik bij een vd 2 ook 'verdwazing'. Nou, wij niet meer.
Abonneren op:
Posts (Atom)