Over het fietsen in dit deel: de Blue Nile Gorge was echt n heel mooie etappe, prachtige omgeving. Wel -natuurlijk- weer n lekke band. En allebei én tegelijkertijd! Doordat t n paar honderd meter van elkaar vandaan was, wisten we t niet van elkaar en zorgde t bij de organisatie voor n grappige misverstand. Dat t in de afdaling gebeurde, was natuurlijk wel wat link, maar we wisten de controle over de fiets te houden. Ondanks de gaten, stenen, koeien, ezels, kinderen. (Soms toch tot 90km/u.) Zoals eerder geschreven zijn er heel wat valpartijen geweest. Vooral voor Hendry met narte gevolgen, we leefden met m mee.
Verder hadden we deze sectie n klimtijdrit. Ondanks t feit dat we niet meer racen, besloten we toch mee te doen. Omdat klimwerk natuurlijk onze favoriet is. Maar ook stiekem wel n beetje om te laten zien dat t wedstrijdklassement niet noodzakelijkerwijs hetzelfde is als n afspiegeling van de sterkste rijders. Tuurlijk heeft iets te maken met onze competitieve gevoelens als we op n fiets zitten, het spel, en misschien n beetje met de moeite van t opgeven van de race, maar ook met de vreemde verheven houding die n paar omhooggevallen rijders hebben. Maar goed dat hadden wij dus eigenlijk ook n beetje.. Want we zouden wel effe winnen. Nou, niets daarvan dus. We weten niet wat nou de reden was. Dat we veel later en op heetste moment van de dag reden, niet helemaal de geschikte versnellingen hadden, of fout in de tijdmeting (ander staflid klokte ons 10 minuten sneller).. of waren we gewoon eenvoudigweg minder sterk dan we dachten. Misschien ook had t te maken met ziekzijn.
Want ik bleek opnieuw n tik mee te hebben gekregen (nieuw of misschien vorige nog niet uit lichaam) van wat in kamp heerste. In de praktijk betekende dit rijden op n droog broodje en een banaan en 2 dagen geen andere maaltijd. En Arets had opnieuw de eer van de full blown variant. Tsjonge, wat was hij ziek zeg. Niks geen energie meer. Maar wel de etappes uitrijdend!
Een dag zei hij: Ga jij maar vandaag, je wilde n keer lekker rijden in de bergen, zonder niet ok-zijn, dit is misschien laatste kans. En ik voelde me inderdaad goed, dus voor 1 keer BeOne niet samen. Gevolg: een solo van 130km. Eerst de racers in de kopgroep bijgehaald en toen d’rop en d’rover. Uieteindelijk 40 minuten sneller. Lekker. Wel verschil: zwaaiende kinderen en geinteresseerde locals veranderde weer in lastige, afleidende, te negeren hindernissen. Geen opraatjemaken, geen grappen met de kinderen en zonder respect voor de gastheren- en dames door de dorpjes scheuren. Even weer lekker om te racen en te knallen. En stiekem ook even knipoog naar de betekenis van het algemeen klassement. Maar voor de rest sloeg de weegschaal toch echt door naar de zijde van Afrika-ontdekkingsreis. Overigens heeft de nr 2 van het klassement ook zijn chip ingeleverd. Hij vond het ook welletjes, om dezelfde redenen als de onze. Als ze er echt iets van hadden willen maken, hadden ze de race echt anders moeten organiseren.
Enfin, terug naar Afrika: we hadden een feestje waarbij Arets en ik ons optuigden in traditionele Ethiopische kledij. Het feest begon al bij de markt: tijdens het teruglopen naar het hotel = iedereen lichen, wij grote schik. Verder hebben we op de rustdag een boot genomen over Lake Tana naar een eiland met prachtige tempels uit de 14e eeuw. En we maakten een hike naar de Blue Nile Falls… uren gezeten, wat n prachtige natuur: zie de foto’s!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten