Khartoum - Gondar

12 februari:

We zijn inmiddels in Ethiopië! Het 3e land van de 10. En zo onverwacht mooi! Ja, weer eigenlijk. Tenminste in t gebied waar we nu zitten. De veranderingen in t landschap zijn spectaculair en de mensen zijn zo mogelijk nóg vriendelijker dan in Sudan. En ook hier zijn Chinezen geïnfiltreerd om zich met de economie te bemoeien. Tenminste, dat denk ik. Je ziet ze niet, maar ze hebben hier op veel plaatsen goede wegen aangelegd. De mensen hier zijn niet alleen erg vriendelijk, maar ook vrolijker, bedenk ik me nu. En de kinderen! Ze zijn zo schattig. Met z'n allen rennen ze naar de weg en zwaaien met hun armen tot ze zichzelf bijna omgooien. 'Where are you go?' En de snoetjes! Zo blij! En alleen maar doordat wij langsfietsen, wat zwaaien of iets grappigs uithalen. En de volwassenen eigenlijk net zo. In sommige dorpjes waar we doorheen fietsen -wat meer afgelegen, off-road - hebben ze nog nooit een blanke gezien. (In onze ogen disrespectfull om hier doorheen te racen.) En hebben ze bijvoorbeeld nog nooit een foto gezien; grappig als ze zichzelf ontdekken op dat aanvankelijk enge apparaat. Het is het eerste jaar dat de TdA deze route rijdt. En wat n wegen af en toe, bizar! Dat begon in Sudan.. we hadden eerder al wel off-road secties gehad, maar toen voor t eerst de befaamde washboards. Mens- en fietsslopend. Stel je de smalste drempels voor die je kent. En daar dan de helft van, zelfde hoogte. En dan honderden, duizenden achtereen. Geasfalteerd. Tenminste, soortgelijk, want de klei-achtige grond is zo uitgedroogd dat t als steen is. En voor de gein ligt er links, rechts in t midden af en toe een scheur in de grond of een berg grind, waar je wiel zo lekker in wegslaat. Onze superstijve cyclocrossfietsen zonder vering en smalle bandjes knallen alle kanten op. Schroeven los en handen en armen beurs. We hebben erom gelachen en erop gescholden. Zo hard mogelijk eroverheen vliegen. Tot je niet meer kan. Parijs-Roubaix lijkt erop, maar dan toch nog net ff anders. En de.omgeving zooo mooi! Plotseling reden we door t Nijmeegse Afrikamuseum waar we op trainingen altijd langskwamen. En reden we tussen de hutjes, rotsen en roofvogels van Burgers Bush. En deze mensen - die overigens geleidelijk aan van licht-gekleurd naar pikzwart zijn geworden - staren hun ogen uit. Als er een dorp in de buurt van ons bushcamp is, staat de hele bevolking in een rijtje ons te bekijken. Een avond kwam het hele dorp onder aanvoering van de burgermeester cola'tjes aanbieden. Hemels! In een ander dorp speelde Klaassen mee in eem voetbalwedstrijd.tussen 2 dorpen. Prachtig. In dat dorp kochten we trouwens een vat water met z'n allen. Oh wat leren we de basiszaken opnieuw op.waarde te schatten! Na.een week geen water om onszelf te wassen douchten we elkaar met 2 bidons. Zo herijking in die hitte. Hitte, poeh. Een vampeta de dagen werd 58 graden gemeten! Inmiddels zijn we naar de Ethiopische hoogvlakte geklommen en is t gelukkig niet meer zo slopende heet. Na 8 dagen in primitieve omstandigheden en lange fietsdagen nu maar liefst 2 rustdagen. In de bewoonde wereld. En een douche, sinds.. we kunnen t ons niet eens meer herinneren. En warm water, n wc-pot, fietskleding wassen, electriciteit en - dat miste ikzelf misschien nog wel t meeste: mijn muziek! Trouwens wel nog 2 avonden met truckchauffeur zitten zingen. Heerlijk! Onder de sterren, hij op z'n akoestische gitaar met snaren van n electrische. Soms in t Engels en soms n biekie Suid-Afrikaans. "En als die storms gaan lig, zal iek nog stees dicht bij jou wees." Mensen, jullie reakties via de verschillende kanalen zijn zo verblijdend, en soms ontroerend: dankjulliewel! We kijken er elke keer enorm naar uit.

Vrienden en familie, een zeer hartelijke groet uit Gondar!

PS: Ondanks zware omstandigheden en alle hindernissen liggen we allebei nog steeds op koers naar oorspronkelijke doel: we behoren nog steeds tot - inmiddels selecte - groepje van EFI!