We hebben de Sahara doorkruist! We zijn in de hoofdstad van Sudan aangekomen. Khartoum. En daar dachten we onze tekst up te loaden, die we zo af en toe schreven op de Android. In een pittoresk restaurant, met heerlijk eten en WiFi. En toen werd net ONE gedraaid. Ja, was nét te mooi dus. WiFi werkte niet en op een of andere duistere manier is de tekst verdwenen. Maarrr, toch maar n terugblikpoging. Om anderen te verhalen, maar vooral ook om onze herinneringen te ordenen en te bevatten. Maar dat valt niet mee moet ik zeggen. De hoeveelheid ervaringen en stimuli volgen elkaar snel op. En het terugkerend ver-plaats-en verandert de beleving van tijd. Mooi is dat, maar ook mooi om zoveel mogelijk te her-inneren. Het landschap veranderde geleidelijk. Eerst waren daar de eindeloze zandvlaktes, overdekt met hitte. Tot boven de 40 graden. En in de zon fietsend, reikten de temperaturen tot 60. Met grote luchtverplaatsingen tot gevolg: (zand)stormen. Enkele dagen met de (over)verhitting en 'cross winds' waren slopend. Soms vormden we volgens oud-Nederlandsche kunst een waaier, soms zetten we t op de kant. En soms haalden we de truc uit dat wij met z'n 2 wél n mini-waaiertje vormden. Het waren dagen waarin de vrachtwagens afgeladen vol met fietsen en fietsers in t kamp arriveerden. Enkelen moesten aan t infuus. Al meer dan 50% verloor zijn EFI.
Soms was t genieten van het landschap, soms was t afzien met n vervelende leegte om ons heen en in t hoofd. En vooral als we aan t racen waren. Op n gegeven moment reed ik langs de groep naar voren, rechtop met de handen losjes op t stuur (net ff ietsje gemakkelijker laten lijken dan dat t voelde natuurlijk) en vervolgens met de hand boven de ogen turend naar de horizon zeg ik tegen de 2 fanatiekste renners: 'Ik zie t niet!' Verschrikt kijken ze op: 'What? What?!' Paniekerig. 'Where is it?', zei ik. 'Where is the fun in all this?!' Opgelucht halen ze adem. Maar tegelijk zie ik bij een vd 2 ook 'verdwazing'. Nou, wij niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten