Wadi Halfa - Dongola

Ook vandaag weer keiharde rit met constant boven de 40. In finale met z'n 2-en ontsnapt! Ook Arets heeft nu n overwinning op zak, dus zullen we t nu wat rustiger aan gaan doen? In ieder geval voor 1 dag, want we hebben n rustdag in Dongola. We kozen voor n 'hotelletje'. Een barak met stretchers, met bescherming tegen de hitte vd dag, maar zonder lakens tegen de koude nacht, zonder lampen ook, maar mét stromend water! Ook al is t koud water en is de gedeelde wastafeldouche tegelijk ook n plee. Wij kennen t systeem dat je soms een douche hebt boven een bad. Soms wat lastig. Wel, hier maken ze m boven het schijtgat. Ideaal! Kun je van allerlei dingen tegelijk doen. Beetje jammer van de gekmakende muggen, maar wel leuk om verder weer even met z'n 2 te zijn en de goede gesprekken voor t in slaap vallen te voeren. Over mooie zaken en over de blessures en Durchfall enzo. Lijken we nu trouwens allebei vanaf te zijn. En we eten gewoon bij kraampjes op straat. We wagen t erop. Zelfs vis. Gondola is n leuk dorpje. Em de mensen zo vriendelijk. En niet zo opdringerig als in Egypte, of waarschijnlijk beter gezegd: zoals in gebieden waar toeristen gebieden bezoeken waar zich bij de plaatselijke bevolking n hebzucht ontwikkelt ten gevolge van n confrontatie met medemensen die zogenaamd meer bezit hebben, materieel bezit. Het is misschien wel te begrijpen, maar erg hinderlijk. Hinderlijk in het normaal hebben van contact met elkaar. Enfin, hier in Sudan zijn ze allemaal hartelijk en heten ze vreemdelingen oprecht welkom. Zoals de chief of the Police. Wij 2 moesten ons inschrijven omdat we op n andere plek verbleven dan de anderen. Na ingewikkeld handen-en-voeten-werk en nog maar weer ns n formuliertje werden we naar het kantoor gebracht van de grote baas. Vanachter zijn bureau met n tft-scherm en Windows 7-afbeeldingen sprong n man op die in ons met alle mogelijke vriendelijkheid hartelijk welkom heette in zijn dorp. En terwijl hij snel de voetbalwedstrijd uitzette die hij gedurende zijn andere.belangrijke bezigheden aan t volgen was, bood hij ons bijna.ceremonieel hetgeen aan dat onder de deksel lag van de centraal in de kamer opgestelde enorme eetschaal. Laten we ns kijken wat er allemaal inzit, zei hij tegen ons. En binnen een sfeer die er gecreëerd was alsof er diamanten tevoorschijn gingen komen, tilde hij het deksel op. Prachtig was de gespeelde verbaasdheid die sympathiek overkwam toen hij constateerde dat er tussen de lege papiertjes nog maar 3 toffees lagen. We hebben veel met m gelachen en CNN gekeken. Want wat n puinhoop is er ontstaan in t land waar we enkele dagen.geleden nog waren. Op tv herkenden we beelden van de hoofdstad waar we 10 dagen lang met veel plezier verbleven. En nu zien we dezelfde straten gevuld met traangas en kakikleuren van t Egyptische leger. En al 20 doden. Tsjonge zeg. En wij zitten in t land waar we misschien niet doorheen konden vanwege de politieke spanningen, maar hier zijnde juist zo vredig blijkt. (Maar we zien natuurlijk niet alles van dit enorm grote en deels getraumatiseerde land.) Morgen gaan we weer de fiets op, op weg naar Khartoum; nu nog even in de zon met de smartphone en n broodje Falafel. Groeten, The Brèèms.

PS: Hier hebben ze Tuk-tuks! Vandaag weer een stuk zelf gereden, mooie herinneringen aan de 2010-race!