Wadi Halfa - Dongola

Ook vandaag weer keiharde rit met constant boven de 40. In finale met z'n 2-en ontsnapt! Ook Arets heeft nu n overwinning op zak, dus zullen we t nu wat rustiger aan gaan doen? In ieder geval voor 1 dag, want we hebben n rustdag in Dongola. We kozen voor n 'hotelletje'. Een barak met stretchers, met bescherming tegen de hitte vd dag, maar zonder lakens tegen de koude nacht, zonder lampen ook, maar mét stromend water! Ook al is t koud water en is de gedeelde wastafeldouche tegelijk ook n plee. Wij kennen t systeem dat je soms een douche hebt boven een bad. Soms wat lastig. Wel, hier maken ze m boven het schijtgat. Ideaal! Kun je van allerlei dingen tegelijk doen. Beetje jammer van de gekmakende muggen, maar wel leuk om verder weer even met z'n 2 te zijn en de goede gesprekken voor t in slaap vallen te voeren. Over mooie zaken en over de blessures en Durchfall enzo. Lijken we nu trouwens allebei vanaf te zijn. En we eten gewoon bij kraampjes op straat. We wagen t erop. Zelfs vis. Gondola is n leuk dorpje. Em de mensen zo vriendelijk. En niet zo opdringerig als in Egypte, of waarschijnlijk beter gezegd: zoals in gebieden waar toeristen gebieden bezoeken waar zich bij de plaatselijke bevolking n hebzucht ontwikkelt ten gevolge van n confrontatie met medemensen die zogenaamd meer bezit hebben, materieel bezit. Het is misschien wel te begrijpen, maar erg hinderlijk. Hinderlijk in het normaal hebben van contact met elkaar. Enfin, hier in Sudan zijn ze allemaal hartelijk en heten ze vreemdelingen oprecht welkom. Zoals de chief of the Police. Wij 2 moesten ons inschrijven omdat we op n andere plek verbleven dan de anderen. Na ingewikkeld handen-en-voeten-werk en nog maar weer ns n formuliertje werden we naar het kantoor gebracht van de grote baas. Vanachter zijn bureau met n tft-scherm en Windows 7-afbeeldingen sprong n man op die in ons met alle mogelijke vriendelijkheid hartelijk welkom heette in zijn dorp. En terwijl hij snel de voetbalwedstrijd uitzette die hij gedurende zijn andere.belangrijke bezigheden aan t volgen was, bood hij ons bijna.ceremonieel hetgeen aan dat onder de deksel lag van de centraal in de kamer opgestelde enorme eetschaal. Laten we ns kijken wat er allemaal inzit, zei hij tegen ons. En binnen een sfeer die er gecreëerd was alsof er diamanten tevoorschijn gingen komen, tilde hij het deksel op. Prachtig was de gespeelde verbaasdheid die sympathiek overkwam toen hij constateerde dat er tussen de lege papiertjes nog maar 3 toffees lagen. We hebben veel met m gelachen en CNN gekeken. Want wat n puinhoop is er ontstaan in t land waar we enkele dagen.geleden nog waren. Op tv herkenden we beelden van de hoofdstad waar we 10 dagen lang met veel plezier verbleven. En nu zien we dezelfde straten gevuld met traangas en kakikleuren van t Egyptische leger. En al 20 doden. Tsjonge zeg. En wij zitten in t land waar we misschien niet doorheen konden vanwege de politieke spanningen, maar hier zijnde juist zo vredig blijkt. (Maar we zien natuurlijk niet alles van dit enorm grote en deels getraumatiseerde land.) Morgen gaan we weer de fiets op, op weg naar Khartoum; nu nog even in de zon met de smartphone en n broodje Falafel. Groeten, The Brèèms.

PS: Hier hebben ze Tuk-tuks! Vandaag weer een stuk zelf gereden, mooie herinneringen aan de 2010-race!

Aswan - Wadi Halfa

Inmiddels zitten we op die boot als we dit schrijven (en vorige aanvulden). Mooi gekkenhuis. 0900 bij de douane en 1800 pas vertrek. Inladen en 6x zelfde soort formulier invullen. En nog n keer. Op de boot samen met honderden Soedanezen en een meervoud daarvan aan dozen, tassen, pakketten, tv's, gasfornuizen, lakens, stoffen en weten wij veel. Op t bovendek ligt t opgestapeld. Net als onze 70 fietsen. En ergens daartussen heeft iedereen zijn plekje geclaimd. Tussen het op je hoofd stappen, been stappen en oproepen voor gebed en geld-uit-de-zak-klop-nep-medische controles heerlijk geslapen. Volledig ingepakt in kleding en slaapzak onder de koude, maar prachtige sterrenhemel. En nu gaat t geschreeuw, geduw en gegooi met bagage weer beginnen, want we zijn in Sudan! De chaos is echt lachen en we zijn erg blij dat we dit land mogen bezoeken. Na alle visumproblemen, de Arets-truc in DH en de politieke spanningen en burgeroorlogen in dit land. The journey continues. Internet zal er niet veel zijn, misschien wat updates hieronder in de via-de-sms-Twitter-feed.

Wat n mooi land is Sudan ! En wat n vriendelijke mensen hier! Met grote lach staan ze om ons kamp ons te bekijken.

Tweede kamp was ook apart. Onze tent bleek zo'n beetje op t kerkhof te staan. Was bijna niet te herkennen. Helaas zagen we t pas nadat we al enkele stenen hadden gebruikt om de tent mee vast te zetten omdat de haringen pleite waren. En verder moeten we beetje voorzichtig zijn met waar we n toilet graven, want een van ons zag zojuist n cobra bij de Nijl. De race van vandaag was zwaar. De achtervolging was schitterend. Goede organisatie en knoeperhard. We bleven met 4 over, mooi molentje. Helaas misrekening en laatstovergebleven vluchter teveel ruimte gegeven: 2e plek en Arets verdomme in finale wéér lekke band. Mooie etappe en prachtige woestijn met mooie rotspartijen. Morgen gaan we weer voor de winst. Trösten!

Vandaag een keiharde rit van 150km, waarbij ze één voor één gelost werden en de sterkste 5 overbleven. En... een nieuwe etappewinst! Daarna heerlijk gezwommen in De Nijl. Morgen volgen we opnieuw deze prachtige, gigantische rivier en eindigen s avonds in n dorpje, dus hopelijk weer ns water om fietskleding en onszelf te wassen. Nu kamp opgeslagen in woestijn met n groot vuur, gespotte schorpioenen en liederen onder n oh zo mooie sterrenhemel.

Week 1

Weinig internetmogelijkheden en tijdgebruikkeuzes voor t maken van nieuwe herinneringen ipv van het beschrijven. Van de reeks Cairo 2 Cape Town, het -een-vervolg: Egypte. Warme dagen, ijskoude nachten. Desertcamps en een verwoestende zandstorm. Survival, organiseren, pakken, uitpakken, pakken, uitpakken, nomadenen, MacGyveren, eigen shit holes graven, na dagen eerste douche dmv a swim in de Rode Zee. Het ervaren van onontwrichtbare kameraadschap. One. En schik met aantal andere deelnemers. En aktief achterwege laten van irritaties bij irritante anderen. Racen zonder materiaalpech. Overigens, na de vele lekke banden, plotselinge derailleurroblemen en ongeluk met de vrachtwagen is er veel veranderd. In aanvulling op fiets-reparatie-tweet: De BeOne werd gefixt. Ongelooflijk! Er is een deelnemer mee die alles met fietsen kan, midden in de woestijn, in t donker werd een velg van n ander geleend met ongeveer dezelfde grootte, vorm, aantal spaken etc (ook geluk!) en hij bouwde n heel nieuw wiel! Verder werd er wat teruggebogen en gebroken delen werden afgeschroefd en hij doet t weer! Sindsdien doen we weer mee, want we kunnen t (nog) niet laten. Sinds die 2e dag finishen we allebei elke dag in de kopgroep. En al drie etappe-overwinningen op zak! Alle deelnemers en Egyptisch nationaal team er-op-ge-legd. Tuurlijk wel weer eigen huldiging gemist... Máár, met n goede reden: n bezoek aan n prachtige tempel. En de Valley of the Kings. Bij de entree werden nep-telefoongesprekken gevoerd en waren we gedwongen de beambte om te kopen. Toetanchamon ontmoet. Verder elke dag ca 1900 naar bed en 0430 opstaan. Door racen vroege aankomsten en daardoor veel tijd voor extra ontdekkingstochten. 'You guys let it roll', van t een in t ander vallen en daardoor in mooie onverwachte situaties terechtkomen. In Luxor privechauffeur van locale machtshebber mogen lenen en diner thuis aangeboden gekregen, prachtavond gehad. En wat waren we gisteren heeeel blij geworden van n bed en stromend warm water. Morgen vertrekken we maar Soedan. Vanaf morgen 1,5 dag op n boot om er te komen. Er is wel n weg, maar die wordt niet gebruikt. Deze ligt namelijk op grond die nog altijd onderwerp is van een strijd over de bepaling van de landsgrenzen. We kijken ernaar om naar t volgende land te gaan... Sudan! We naderen het wilde Afrika.

Slechte start

De Tour d'Afrique kende geen goede start. Binnen 400m na de start bij de pyramides was t raak. De eerste lekke band van dit jaars editie op naam van Bramati. En aangezien we in convoy onder bewaking Cairo moesten verlaten, werd gezegd dat hij in de vrachtwagen moest plaatsnemen. No way! Hij ging echt niet zijn doel op de 1e dag opgeven. EFI niet nu al fucked. Dus hij ging gewoon aan de slag met n bandwissel. Bliksemwissel. Achteraf hoorde hij dat het hele leger om hem heenstond, 4 televisiestations, waaronder Al Jazeera, maar hij had r niks van meegekregen. Snel konden we weer verder. Toen de rit werd vrijgegeven zijn we met z'n tweeën keihard gaan rijden. Ook al was t vandaag nog geen wedstrijddag. Met sommige stukken boven de 50 vlogen we door de woestijn liggend op onze nieuwe ligstuurtjes. Ai, nieuw. Achteraf bleek het enthousiasme niet goed uit te pakken. Een oude blessure, waar zo hard aan gewerkt was, speelde op. Enorm balen, want dit zag er serieus slecht uit. Herstel had in de zomer 2 maanden gekost. Na aankomst allerlei verzorging en aanpassingen en de volgende dag stukken beter! Wat n opluchting. Ook Arets kreeg later last van dezelfde blessure, waarschijnlijk agv de veranderde houding door het stuur. Dat ging later allemaal beter. Maar de bad luck was nog niet op.. De eerste racedag lopen we naar de start. En juist op dat moment opnieuw n lekke band voor Klaassen! De race startte zonder 'The Brams'. Bandwissel en rijden. Enig idee van het gat dichtrijden werd snel weggevaagd toen plots ook nog de derailleurkabel lossprong! Gek dat de kabel 1e dag 140 km werkt en nu na 500m loskomt... en achteraf bleek dat de band leeg, maar niet lek was.. Enfin, met z'n 2-en tegen de harde wind én ook nog 'ns een lekke band voor Arets (ongelooflijk!).. we zouden de eerste dag al met flink wat achterstand binnenkomen. Maar de koek was nog niet op. Bam! Klaassen got hit by a truck. Een enorme vrachtwagen reed m van achter aan en kwam tot stilstand met t achterwiel onder de bumper. Hij sprong naar voren en werd niet geraakt (thuisfront: fysiek alles o.k.), maar de fiets was opgevouwen. Alles leek voorbij. Een pickup truck bracht man en fiets naar de lunchstop. Ontzetting bij alle aanwezigen. Maar er was n lichtpuntje! Een andere Nederlandse deelnemer gunde ons dat we nog niet helemaal uitgeschakeld waren en stond zijn fiets af! Voor hem kwam t ook goed uit want de 170 km op zijn zware mtb met enorme banden was voor hem teveel. Pedalen omzetten, zadelhoogte aangepast en Klaassen fietste terug naar de plek van t ongeluk. Vanaf dat punt werd de tocht hervat en reden we opnieuw met 2 hard naar de finish. We haalden heel wat deelnemers in, maar op de winnaar verloren we 3,5 uur. Onze klassementambities weggevaagd op de 1e dag. Maar daarmee ook de twijfel weggenomen of dat wel wilden tijdens onze ontdekkingsreis, 4 maanden elke bezig zijn met tijdwinst/tijdverlies. EFI, dat was t ware doel. En dat waren we nog steeds!
Alleen.. kunnen we nog doorrijden, of houdt t voor de helft van ons team nu al op? Hopen dat de fiets gemaakt kan worden en dat er een nieuw wiel gebouwd kan worden...

Departure - part 4 (THE part sure!)

The real departure, the departure of the race itself... MORGEN!
Als we de vorige berichten uploaden is de hele TdA-clan inmiddels gearriveerd, hebben we leuke kameraden ontmoet (en veel te serieuze wedstrijdfanaten die met hun vragen over camera's en fotofinishtaferelen de aard van de tocht niet echt lijken te snappen).
Alles staat gepakt, zometeen nog even sleutelen aan de fiets en dan een laatste nacht in een bed, alvorens we morgen nomaden met n tent worden. Morgen het eerste Desert camp, na al die tijd.. morgen de start van Tour d' Afrique!!

Departure - part 3 (Deep art, sure! )

Departure? Nee, nog niet van de race. More like deep art, for sure! The deep art of taking it easy. Geheel tegen onze gebruiken in vertoeven we n week lang in een 5-sterren resort. We besloten hier te boeken omdat we hier de laatste dagen voor de start onze briefings hebben en bedachten dat vervoer en stalling van onze fietsen hier het meest gewaarborgd zou zijn. Perfect! Een mannetje met n mannetje had geregeld dat de achterneef van n buurman met n camperachtig busje wel 2 fietsen kon vervoeren. We hebben ze maar zelf op t dak gebonden voor de waanzinsscheurpartij door de chaos van de stad met 20 miljoen mensen. Onze Mumbai-ervaringen komen goed van pas. Net als t mannetje van t mannetje dat met wat drukke armgebaren onze geheimzinnige dozen door n gangetje langs de douane af had geleid. Het resort betekende dus n goede start. En hoewel we eigenlijk van plan waren daarna te verkassen naar n hotel met wél leuke mensen of naar de kust om te duiken, besloten we voor rust te kiezen ipv 'ah, moet wel kunnen nog n paar dagen iets anders'. En is maar goed ook, want tegen onze natuur zijn we al vanaf dag 2 elke dag fiets aan t opbouwen en verbouwen en lachen we onszelf uit om een gebruikelijke gedachte als 'doen we vrijdag wel'. En daarnaast eten we wat, liggen we bij t zwembad en bezoeken we de stad. Lekker zĺjn, struinen zonder kaart of guidebook. Best lastig in deze stad, maar we komen op de mooiste stekjes, stuiten op gezellige restaurants, ontmoeten leuke locals en roken sisha op de Nijl. Het lijkt wel vakantie. Ondanks de recentelijke aanslagen merken we eigenlijk niets van terreurdreiging. Alleen in nieuwsberichten, overal detectiepoortjes (die meestal niet werken) en hier en daar een afzetting met soldaten. Voelen ons geheel niet onveilig. Behalve dan tov de muggen (maar daar wordt 2 maal daags tegen gespoten - foto). En t grootste gevaar hebben we te duchten van de bacteriën. Het plan om wat eerder hier te zijn om te acclimatiseren, werpt z'n vruchten af. We prijzen ons gelukkig met de vroege darmproblemen. Arets was anderhalve dag goed ziek, maar inmiddels ook weer bijna klaar voor vertrek. En de teen van Klaassen gaat/staat ook de goede kant op! Nog 3 dagen voor vertrek!!!

Departure - part 2b

Wat n gedoe die dinsdag. Voorafgaand waren we plots een dag extra kwijt aan aan het op-en-neer rijden naar de ambassade van Sudan (bijna onmogelijk visum te krijgen en het kon pas binnen de maand dat we daar rondrijden) en dan die maandag, toen konden we pas de fietsen in gaan pakken.. pff... hele dag bezig geweest met fiets uitelkaarhalen en bescherming aanbrengen. (Dank nog voor hulp, Wheels!) Kostte veeeel meer tijd dan gepland. Dus moesten er dinsdagochtend nog allerlei inkopen worden gedaan. En zaten we te wachten en te wachten op drie pakketjes van TNT die enkele dagen vertraging hadden opgelopen maar vandaag echt zouden komen...(Niet dus.) En verder was er sprake van n iets te optimistische planning, iets te relaxte stress, iets te veel vertrouwenwekkende ervaringen dat t toch wel weer zou lukken. En tussendoor nog n ongelukkige botsing met n gebroken teen als gevolg. En nog ff snel banden kopen, en nog de laatste hand leggen aan het verpakken van de fietsen. Tsja, ging t toch ff anders dan verwacht. Met nog 45 minuten te gaan werkte n deel van het personeel wel mee, maar eentje niet en ze gooide de desk dicht voor 2 fietsen en 1 Bram. Achteraf kijken we erop terug als ware dit precies het beste wat ons had kunnen overkomen. Anders hadden we die fietsdozen met slechts n paar plakbandjes ingeleverd ('de rest doen we op schiphol wel na controle.' Niet dus.) Die fietsen waren nooit heel aangekomen en bovendien hadden we die postpakketjes, die ons gaan redden, nooit gehad. En nu hadden we meer geschikte banden, n leuk dagje Schiphol en n geweldige avond in Café Jos. En dikke schik. En!... Rust. Eindelijk wat rust. Kaj, ontzettend bedankt voor je hulp!
De vlucht van de donderdag verliep uiteindelijk prima. Zelfs nu British Airways zelf 2,5 uur later was (dat kan dan weer wel zomaar natuurlijk). Maar we hadden t prima naar de zin in de pub en kwamen uiteindelijk samen met alle (!) bagage om 0300 aan in ons 5-sterren resort in Cairo.

Departure part 2a

Departure part 2a
Part a and b. De start van de reis. Én de generale repetitie. Dinsdag 4 januari zouden we vertrekken. Zouden. We schreven al over druk zijn. Druk zijn met voorbereidingen. We konden ivm de aard van ons werk allebei slechts een week voor vertrek vrijnemen. En ivm de aard van een Bram lijkt dat dan ook voldoende. Leek. Al snel leek t zelfs ons toch wat aan de korte kant. En werd dus onderzocht wat de kosten zouden zijn van omboeken en later vertrekken. Veel te duur. Dus dan maar gewoon zorgen dat we op de 4e klaar zijn. En het lukte bíjna. Bijna. We kwamen zover dat de ene Bram nog wel net het vliegtuig inkon, maar de ander net niet meer. Allerlei overwegingen waarom het praktischer was om toch alvast 1 bram en bagage onderweg te hebben, maar het voelde gewoon niet goed. Be One ofzo. Dan maar extra extra-kosten en oplossingen bedenken. Staand in de slurf: 'Please remove my luggage from the plane, I'm not going.'

Departure (part 1)

Wat n afscheid. Wat n mooi afscheid. De laatste dagen met familie en vrienden. En de nieuwjaars- en afscheidborrel. Mooi om al die vrienden samen te zien. Dankbaar dat jullie er waren! Erg gezellig en met momenten ook emotioneel, ons realiserend dat we elkaar lange tijd niet zouden zien. En even n korte gedachte 'misschien wel nooit meer'. Ach, onzin, da's elke dag zo. We kregen mooie woorden, wensen, kaartjes, gedichten en 'Kuifje in Afrika' mee. En! Een stevige impuls voor ons project. Niet alleen werd een deel van de opbrengst van de borrel gedoneerd, ook werd de hele fooienpot van die avond geschonken door het personeel! En de café-eigenaar deed er nog ns een schepje bovenop met n gift. Café De Deut en Opera: bedankt! We zullen met de shirtreclame op ons Kelmetenue jullie naamsbekendheid in Afrika vergroten!
Vrienden en familie, het was zo mooi om in de afgelopen weken jullie steun, waanzinnigheidsverklaringen en vooral het gedeelde enthousiasme te ervaren, dankjulliewel!

Bram & Bram.
De foto's

Nieuwjaarsafscheidborrel

Eén en één :
1-1-11.
Om 1600 borrel in De Deut. Iedereen is welkom,
De helft van de rekening én de fooienpot gaan naar ons project!

Gelukkig nieuwjaar en tot het laastste ziens!