Out of the race

We zijn er mee gekapt. Met de a-afrikaanse onzin. Met elke dag op te staan en zorgvuldig voor te bereid op n werkdag. En na te bereiden. We hebben ons teruggetrokken uit de race, onze -inmiddels- hoge noteringen in t algemeen klassement opgegeven. Eindoverwinning is door regelgeving nauwelijks tot niet mogelijk. Tijdwinst boeken is moeilijk in sterke veld; zou wel kunnen, maar grote verschillen maak je natuurlijk nooit. Vijf minuten is onwaarschijnlijk. Maar stel dat t meerdere keren zou lukken, dan zouden we dat 41x moeten doen om de achterstand van de 1e racedag weg te werken. En natuurlijk zullen anderen mindere dagen hebben of wellicht zelfs n keer materiaalpech of ziekte. Maar iedereen kan 5 resultaten wegstrepen. Behalve die van n zgn Mando-day. En die 3,5 uur van ons kunnen we dus niet strepen. Kans dat bij beide voor ons staande sterke renners iets gebeurt en dat t zoveel tijdverlies oplevert en dat t ook nog ns op zo'n Mando-day gebeurt (zijn er maar n paar)... tsja, die kans is natuurlijk niet groot. En dan bij alletwee: nihil. En we fietsen niet voor minder dan de 1e plek. Beetje gek natuurlijk dat je 4 maanden fietsen op de 1e dag verliest, maar goed, de organisatie geeft aan dat ook geluk n grote rol willen laten spelen. Ach, tuurlijk was t leuk geweest om de Tour d'Afrique te winnen, maar staat in geen verhouding tot waar t volgens ons (en naar steeds meer blijkt ook de organisatie) werkelijk om gaat. Totaal niet trouwens!

Dus we keren (eindelijk) terug naar t oorspronkelijke plan: ontdekken van Afrika en het beleven van avonturen. En plotseling voelden we ons vrij en hadden we vakantie, meer lol en meer contact met mensen die we tegenkomen en mederijders die we eerder nauwelijks tegenkwamen. Moeilijk voor te stellen hoe dat voelt waarschijnlijk, idioten die we waren. Nog steeds is t zwaar hoor. En nog steeds racen we soms mee. Maar ook hebben we onze fotocamera's weer in de zak. (absurd toch!) We kunnen zelfs stoppen om n foto te maken. Of voor n zgn coke-stop. Iets waar anderen het altijd over hadden, maar waarvan wij niet wisten wat t was: bij de locals in n gehuchtje n Pepsi of Coca-Cola drinken. Overigens zie je overal de strijd die de merken voerden bij de verovering van Afrika. Naast t feit dat haasten in afrika iets a-afrikaans is en beleven van de natuur, cultuur, de mensen voor ons boven 4 maanden 'moeten, moeten' gaat, wilden we ook graag afstand nemen van t racecircus en dus leverden we zelfs onze chip in. Het spel is soms leuk, maar er onstaat daardoor ook -vonden wij althans- een sfeerverpesting. Er ontstond unfair play. Bijvoorbeeld wegsneaken op t moment dat wij in de rij staan om water bij te vullen. En dan kop over kop om ons kwijt te raken. Dezelfde figuren op wie wij eerder wachtten toen ze mechanisch probleem hadden en we zelfs terugbrachten naar de kopgroep. Ze legitimeren het doordat Klaassen volgens hen de sterkste is en dat ze anders geen etappe- of tijdwinst kunnen boeken. Ach, als je zo je strijd wilt winnen... Nou, die keer hebben we wel vol de achtervolging ingezet. Duurde lang en kostte veel. Maar we sloten weer aan. En die gezichten, ha, dat was t waard! Of dat men op allerlei manieren ‘s ochtends later dan de concurrenten probeert “in te klokken” en toch tegelijk te starten, waardoor je n minuutje kunt inlopen. Volgens ons kinderachtig. Maar goed, sommigen zijn nu eenmaal niet bezig met Afrika en zijn er speciaal voor de race. Na de etappe tentje neerzetten en meteen slapen, niet veel contact met anderen, trainen op n rustdag om t ritme niet te breken, of niet meegaan met bootreis naar eiland met 14e eeuwse muurschilderingen omdat t te belastend is om naar de boot te wandelen..
Het zijn lui die professioneel met de sport bezig zijn. En dat doen ze tot in de puntjes. Een van de twee heeft de hele winter getraind vanuit zijn huis in Mexico en Italie en is daar zelfs gaan scouten op soortgelijke ondergronden om te trainen op t berijden van de “washboards”. Wanneer zij spreken over trainingsschema’s en trainingskampen, denken wij aan onze manier van fietsen: voor de lol en als we zin hebben. En met n biertje op de avond ervoor en erna. Maar begrijp ons goed: het is gewoon een andere stijl en we hebben respect voor hoe sterk ze zijn. Maar wij willen niet 4 maanden niet om ons heenkijken. Of zoals vriend Bastiaan het zei: “en voor de mensen die Afrika niets aan vinden, is er de race”. En wij zien aankomen dat sommigen spijt gaan krijgen.. wat is Afrika mooi!