...
..
Er zit een jochie naast me. Hij zal zo'n 8 jaar zijn, schat ik. Eerst vroeg hij me om mijn pen. Als ik m uitleg dat ik schrijf en er slechts één heb, vraagt hij om 'candy'. Maar het is een standaardvraag. Hij is helemaal niet opdringerig. Hij zet zich naast me en kijkt ook naar de vallei onder ons. Hij vertelt me hoe de rivier heet. Ik zie hoe hij zijn slipper controleert. Totaal versleten, kapot en voor ons echt niet meer op te lopen. Zelfs mijn gammele sandalen, die ik kocht op de markt en voor een paar Birr binnen 3 minuten voor mijn voeten gemaakt werden van autobanden, zijn vele malen beter. Zo zitten we een tijdje naast elkaar, ieder met zijn ongetwijfeld totaal verschillende gedachten. Tot hij plotseling opspringt en mij gedag zegt: ciao! (een overblijfsel van het bezoek van de Italianen in WO2). Ongelooflijk hoe hij en z'n vriendje de rotsen afspringen. Door de struiken, door alle doornen op de grond. Hoe dicht staan deze mensen bij wat wij 'de natuur' noemen. Prachtig, wat zij kunnen, net als vele andere diersoorten. De Westerse tak van onze soort zou t niet eens durven.
Verzonden van mijn HTC
prachtig verhaal, ik voel me trots op jullie, groeten van Hannie
BeantwoordenVerwijderenBram, bram, bram... (of waren jullie toch maar met zn tweeeëeen?) Mooie verhalen. Ik probeer ze niet te vaak te lezen of er aan te denken, want dan denk ik was ik maar mee!! Blij te horen dat de race voorbij is, ik had jullie nog wel zien winnen. Het beleven van de reis is beter dan geleefd worden door de race. Ga lekker genieten gasten!! Zelf heb ik ook n mooi reisje in t vooruitzicht; Saalbach Glimmerhemd met clowntje Giel in t skicircus en Rotzak Moerten (die was vergeten vrije dagen te regelen). We hadden bijna Bramton als stand-inn meegekregen, maar d'r is maar eentje 'the real thing'..volgende keer bende dr bij!! Rudolph
BeantwoordenVerwijderen