4 maart - etappe 39: Off-piste
We zijn inmiddels in land 4: Kenia. Na de grensovergang was t meteen links rijden. Maar dat was echt niet t lastigste. Het zwaarste deel van de sectie 'Meltdown Madness' is aangebroken. Deze etappes worden omschreven als 'brutal'. Heet, stoffig, weinig te zien en wegen vol 'corrigation'. Vandaag 'drempel-wegen' van bijna de orde van de gruwel die we in Sudan voor de kiezen kregen en morgen lava-velden met stenen van het formaat baksteen. Deze 'wegen' zijn niet gemaakt voor onze fietsen. We stuiteren alle kanten op en de ingewanden verwisselen zich onderling van plaats. Gewoon maar afzien en door zien te komen. Zelf had ik nog wel enige schik door stukken er hard overheen proberen te vliegen, maar de dag werd vandaag vooral gekleurd doordat we met de darmen van Arets in survival-modus verkeerden (terug aan de 'doorval'). Gelukkig vonden we wat verder van de weg af en toe stukken berijdbare grond tussen de doornstruiken en konden we off-road off road rijden. Het voelde als off-piste boarden en crossen op n bmx-baantje. Dat was echt leuk en voor Arets welkome minder darmdoorelkaarschudgedoe. Iedereen in t kamp is bang voor de komende 2 dagen. We laten t maar op ons afkomen en vinden er ergens iets leuks in, maar het is wel zo dat we niet eerder zo uitkeken naar de rustdag. Wat de dag van morgen brengt? We sulln sien!
Etappe 40: Giraffen!
En t was erg inderdaad. De 'corrigation', de lavastenen, de uitputtende hitte en de oersaaie omgeving. De fiets werd alle kanten uitgegooid en het stuur is moeilijk vast te houden, slaat constant uit je handen. Voor de eet-stop was t nog best te doen, oa doordat we net als gisteren stukken buiten de gebaande paden wisten te vinden. Na de post was t heet, stof, kleine zandtornado's en alleen maar stenen. "lijf is uh rocky rood". Er zou n kans zijn op t zien van giraffen. Nou, misschien hebben er wel 20 met ons mee lopen te rennen, wij zagen niks anders dan de vierkante meter stenen voor ons. Voortdurend concentreren, corrigeren en zoeken naar waar de wielen te plaatsen. Energievretend. Veel valpartijen en gewonden. En geen vulkaan gezien, alleen maar rood en zwart gekleurde eindeloze vlakte. Welkom op Mars. Het kamp is opgeslagen bij n zwavelwatermeertje. Men is kapot en vreest de dag van morgen, van welke wordt gezegd dat t de zwaarste van de Tour is. Kort dwalen de gedachten af naar mn vrienden en t berijden van mien peerd, Remunj en Mestreech.
Etappe 41: overleven.
Ik zong Arets teksten toe over de vastelaovend. En hij herkende er n paar! Het waren momenten dat de pijn even weg was. Mooi. Eerlijk gezegd: het was n verschrikkelijke dag. Bijna 10 uur in t zadel. Butsen, stuiteren, spectaculaire manoeuvres bij welke je je afvroeg hoe je t voor mekaar kreeg niet op de grond te belanden. Afzien en afscheid. Van onze kinderen. Want die kunnen we waarschijnlijk niet meer verwekken. s Nachts schijnt er n vreemde blauwe gloed in onze tent. We wisten dat t zwaar zou worden met onze cyclecrossfietsen, maar ja, wij wilden op n racefiets rijden. En dat ze extra stijf waren, nergens vering hebben en geen mogelijkheid voor bredere banden, namen we voor lief. We zouden wel zien. Ja, en dat deden we. Af-. En dat is soms ook mooi. 24 rijders lieten vandaag bij de start al hun fiets op de trucks plaatsen. (En 4 rijders zijn elders, hebben 2 of 3 weken vrijgenomen.) Er was te weinig plaats en de fietsen moesten in de gangpaden bij de kluisjes gepropt worden. En sommige zonder wielen, om alles kwijt te kunnen. En n aantal rijders werd uiteindelijk gedurende de rit opgepikt. Gebroken zadels, kapotte pedalen, door lavastenen opengereten banden, uitputting, braken, verwondingen of van de weg geplukt omdat ze niet voor de duisternis zouden finishen. Degenen die binnenkwamen werden onder luid applaus binnengehaald. In een kamp bij nonnen. Die bier verkochten. En yoghurt! En chocola! We voelden ons de koning te rijk! En n douche. Dat t n paar druppels waren en koud... t was heerlijk. "Hemels!" Schreeuwden we in het katholieke kamp. We hadden t gehaald. Ondanks alles nog steeds EFI. Het was n bizarre dag. Beiden startten we de dag met Durchfall, Arets ziekvoelend. Maar hij reed. Bikkel. Zelf had ik er het eerste deel ondanks alles zowaar plezier in. Rammen, springen, hardrijden en proberen onze vrachtwagen in te halen. Muziek in de oren, zingend. En dan weer n stuk samen. En elkaar vertellen dat de omgeving soms verdomd veel weg had van Afrika. En t werd warmer, woester en zwaarder. Het plezier was verdwenen. Twee halfgekeerde magen die alleen maar verder geschud werden. Omstebeurt achter een rots alles d'ruit gooien. Met grappen over een zogenaamde vakantie voortgang vinden. En gelukkig wat afwisseling in t landschap. Klimwerk, ons plezier. Gek genoeg leken we omhoog harder te rijden dan op t vlakke. Vulkanen beklimmen met n blik in de kratermond als beloning. En t soms zo zat zijn dat we gewoon maar hard over en door alles heen ramden. Alle bidonnen en onze camelbags leeg. Plots de waterpost met mango's. Laatste stuk zwijgzaam hardrijden. Finish. Elkaar in de armen gevallen. Done. Klaar. De beschreven hemel en de rustdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten