Malaria- en fietspraat

Nog even niet over Afrika, maar voor de geïnteresseerden: nog een keer over malaria, en over fietsen, én de interessante combinatie ervan en de persoonlijke beleving daarbij. Het waren geen gemakkelijke dagen. Maar eerlijk gezegd ook niet heeel zware, vergeleken bij eerder ervaren ritten met ziekteverschijnselen. Toch, ik heb inmiddels begrepen dat malaria toch wel vervelend is. En dat ik de heftigste vorm heb, maar dat die ook uiteindelijk helemaal verdwijnt (in tegenstelling tot de vorm waarbij er parasieten in de levercellen achterblijven). Dus da's mooi. En ik heb ook begrepen dat malaria ertoe leidt dat je rode bloedcellen ontploffen.. Collega-malariaklant merkte op dat we nu dus tegenovergestelde van Epo hadden. Gesloopte rode bloedcellen.. Ai, daar gaat de opgebouwde conditie. (Kelmes doe maar rustig aan met die extra trainingssessies!) De timing was ook wat ongelukkig: de dag na de diagnose hadden we wat werd omschreven als de op-één-na-zwaarste rit. Verder waren de ritten door Ardennenachtige heuvels en van afstanden tussen de 150 en 180 km. Daarbovenop kreeg ik te maken met 2 etappes waarin ik maar 4 versnellingen kon gebruiken en ik reed een etappe op n gebroken zadel... maar ach, door de state of mind merkte ik t toch pas later. De ervaringen liepen uiteen van flinke worsteling en emotioneel geraakt worden bij finishen, tot vrij goed lukken om de etappes uit te rijden. In tegenstelling helaas tot de andere 2 malaria-gediagnosticeerden. Eén van hen probeerde het nog wel, sterke jonge vent die 2e stond, maar kwam elke dag laat binnen en moest gisteren helaas afstappen. Vandaag en morgen rijdt hij ook niet, want hij is al afgereisd naar Lusaka om te rusten. Hij gaat veel tijd verliezen. Jammer, we gunden hem die 2e plek wel. Misschien kunnen we m later nog helpen. Zelf doe ik t ook wat rustiger aan, maar lukt t toch om tamelijk vroeg op de dag te finishen. Ik denk m'n lichaam te kennen en dénk te weten wat ik doe. In t begin met hulp van Arets die veel kopwerk deed (Geweldig, makker!) en inmiddels heb ik zelf gelukkig weer meer energie. Vandaag kwamen we door een vroeger vertrek tussen de racers terecht. En dat op n Mando-day. Ik kon t niet laten... Zo'n heerlijk gevoel.. Een heel stuk meegereden en de anderen weer pijn kunnen doen zonder zelf in t rooie te rijden. Sorry, maar het was n heerlijk hart onder de riem. De latere etappewinnaar moest 2x lossen en de waarschijnlijke eindwinnaar hoorde ik tegen een nieuwe racer het volgende zeggen: "The guy that's now pulling, he is the strongest guy in the Tour... It's just that he's not racing anymore... Oh, and he has malaria." Sympathiek en opnieuw een hart onder de riem. En er is nog steeds het voordeel van gemakkelijk, lang en diep slapen! We zijn nu bijna een week verder en ik denk dat t gaat lukken, de dubbele strijd van het lichaam om tegelijkertijd de kilometers weg te fietsen en die parasieten te verslaan.. Every Fucking Inch!

BK